«Πως γίναμε έτσι;»

Αρνούμαι να διαβάσω τις ανατριχιαστικές λεπτομέρειες της δολοφονίας του άτυχου κοριτσιού στη Ρόδο. Αρνούμαι να δω φωτογραφίες, βίντεο, εικόνες από την κηδεία της. Δεν το αντέχει ο οργανισμός μου. Δεν το αντέχει και η επαγγελματική μου συνείδηση. Δεν ξέρω, ειλικρινά, τι προσφέρουν όλα τα παραπάνω στην πραγματική ενημέρωση. Αρνούμαι.

Πιάνω το μυαλό μου, τις τελευταίες μέρες, να είναι, όχι στο σπίτι των γονιών της άτυχης κοπέλας. Εκεί, μου είναι αδύνατο να ταξιδέψω. Φέρνω στο νου μου το πρόσωπο της δικής μου κόρης και ξέρω πως δεν αντέχω να στείλω τη σκέψη μου εκεί, δίπλα σε αυτούς τους γονείς. Αδυνατώ.

Το μυαλό μου τριγυρνάει κάποιες στιγμές, στα σπίτια των οικογενειών που βλέπουν τα δικά τους παιδιά να κατηγορούνται ως «στυγνοί δολοφόνοι». Ποιοι είναι αυτοί οι γονείς; Πως σηκώνουν εκείνοι το σταυρό του μαρτυρίου; Γονατίζουν από τις τύψεις; Προσωποποιούν την ευθύνη των παιδιών τους στο δικό τους πρόσωπο; Πως αισθάνονται χωρίς μέλλον;

Ακούω συχνά την άποψη «ναι, αλλά αυτοί έχουν τα παιδιά τους ζωντανά». Αλήθεια είναι αυτό. Τα παιδιά τους ζωντανά και η ζωή τους πεθαμένη. Σταμάτησε με τη σύλληψη.

Διαβάζω σχόλια και επικρίσεις μέσα στα κοινωνικά δίκτυα. «Θάνατος»… «Πως γίναμε έτσι;» «Ο Έλληνας και ο αλλοδαπός». «Η κοπέλα που δεν ήθελε, αλλά πήγε…» Αρνούμαι. Ξανά.

Η αντιμετώπιση κάθε αποτρόπαιου εγκλήματος, δείχνει τον βαθμό ωριμότητας μιας κοινωνίας, και πολύ περισσότερο, τον τρόπο λειτουργίας των θεσμών της. Στις μέρες μας, πλέον, όλα έχουν ομογενοποιηθεί. Ένστικτα, «πιστεύω», ιδεολογίες. Όλα στην ίδια μηχανή του κιμά.

Ζαλισμένοι και θυμωμένοι οι περισσότεροι, νιώθοντας πως χάνουν την κοινωνική τους θέση στο μέλλον, υποκύπτουν με ευκολία στους εμπρηστές των παθών, στους πατριδοκάπηλους, στους πολιτικούς απατεώνες.

Ένα φριχτό έγκλημα, όπως τόσα άλλα στο παρελθόν, γίνεται η πρώτη ύλη για αυτο-εξέγερση.

Εναντίον ποιων;

Λευτέρης Παπαστεργίου