Η σιωπή είναι χρυσός…

Η πρώτη μου επαφή με το όνομα Ριχάρδος ήταν όταν διάβασα τη βιογραφία του Βασιλιά της Αγγλίας, με αφορμή κάποια αποσπάσματα του περίφημου έργου του Σαίξπηρ. Αργότερα, όταν ο «Ριχάρδος» φύτρωνε σαν τα μανιτάρια σε ολόκληρη την Ελλάδα, δεν μπορώ να πω ότι έδωσα ιδιαίτερη σημασία στο όνομα, καθώς τα Μέσα Ενημέρωσης κατακλύζονταν από τις (νόμιμες) διαφημίσεις των ενεχυροδανειστηρίων, και έτσι το όνομα είχε γίνει οικείο, αφού η επικοινωνιακή προβολή του είχε παίξει τον ρόλο της.

Το όνομα «Ριχάρδος» ήρθε ξανά στην επικαιρότητα μετά τη σύλληψη του επιχειρηματία με την κατηγορία του «λαθρεμπορίου», μιας κατηγορίας που άντεξε μόνο 24 ώρες, αφού ο επιχειρηματίας πρόκειται να αφεθεί ελεύθερος, εν μέσω ενός δικαστικού “φιάσκου”.

Κάποιοι θα σταθούν, και ίσως δικαιολογημένα, στην, για μια ακόμη φορά, επιπολαιότητα του Πρωθυπουργού να τρέξει να οικειοποιηθεί ένα γεγονός, εν προκειμένω μια σύλληψη, χωρίς ωστόσο ακόμα, να έχει αποφανθεί η δικαιοσύνη. Ο Πρωθυπουργός είναι και πάλι εκτεθειμένος, όπως και όλοι όσοι πήραν θέση, στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης, χωρίς να γνωρίζουν καν την δικογραφία. Φυσικά, αυτό είναι κάτι που γίνεται καθημερινά, και για όλη την γκάμα των γεγονότων, με τη διαφορά όμως πως ο Πρωθυπουργός μιας χώρας δεν μπορεί να είναι ένας απλός, επιπόλαιος, σχολιαστής της καθημερινότητας.

Αν υπάρχει όμως μια εικόνα που δεν μπορεί να φύγει από το μυαλό μου, αυτή δεν είναι η εικόνα του Πρωθυπουργού που κάνει πολιτική σπέκουλα, ούτε η εικόνα του επιχειρηματία να φοράει παντόφλες με το δάχτυλο έξω, πίνοντας μια MOET, σε κορνίζες χρυσού. Είναι η εικόνα που έδωσε στη δημοσιότητα η αστυνομία, με τα ευρήματα αραδιασμένα σαν νεκρούς στρατιώτες που περίμεναν την ταφή τους. Βέρες, αλυσίδες, χρυσαφικά, σταυρουδάκια βάπτισης, κοσμήματα, κηροπήγια… Όλα, ανθρώπινες στιγμές.

Ανθρώπινες στιγμές που σηματοδοτούσαν κάτι στην ανθρώπινη πορεία του κατόχου τους και που σε μια στιγμή αδυναμίας κατατέθηκαν για λίγα ψίχουλα.

Ανθρώπινες στιγμές που εγκλωβίστηκαν μετά την χρεοκοπία της χώρας, όταν ο οικονομικός ορυμαγδός έπεσε στα κεφάλια δικαίων και αδίκων.

Ανθρώπινες στιγμές που έπαψαν να συνδέουν το παρελθόν με το μέλλον, γιατί το πολιτικό σύστημα της χώρας έπαιξε μια ολόκληρη χώρα στα ζάρια επί δεκαετίες.

Για όλες αυτές τις ανθρώπινες στιγμές που «χάθηκαν» δεν έχει ακουστεί ούτε μια πολιτική συγνώμη. Μια πολιτική συγνώμη, η οποία για να είναι «πολιτική» θα έπρεπε να συνδυάζεται με ανάληψη ευθυνών και παραίτηση από κάθε δημόσιο αξίωμα.

Στην περίπτωση αυτή, για τους πολιτικούς που έστησαν ένα άθλιο κομματικό κατεστημένο στη χώρα, η σιωπή είναι χρυσός. «Χρυσός» μόνο για τους ίδιους…

Λευτέρης Παπαστεργίου