Εκκλησία, Σύνταγμα και στο βάθος… Εκλογές

Από εχθές η κυβέρνηση προσπαθεί να δώσει έναν πανηγυρικό τόνο για την συμφωνία στην οποία κατέληξε με την Εκκλησία. Το κύριο επιχείρημα είναι ότι περίπου 10.000 κληρικοί δεν θα πληρώνονται πλέον από το κράτος, άρα δεν θα είναι δημόσιοι υπάλληλοι, αλλά θα πληρώνονται από την Εκκλησία.

Φυσικά, αυτό το οποίο δεν αναφέρθηκε επαρκώς είναι ότι το κράτος θα επιδοτεί την εκκλησία με το συνολικό ποσό της μισθοδοσίας των κληρικών, δημιουργώντας έτσι μια ιδιότυπη τριγωνική συναλλαγή. Εδώ όμως είναι που θολώνει το τοπίο. Τα χρήματα που θα καταβάλλονται στην Εκκλησία, ύψους 200 εκατομμυρίων ευρώ, πώς ακριβώς θα τα διαχειρίζεται; Την ευθύνη θα την έχει η Ιερά Σύνοδος ή οι κατά τόπους Μητροπόλεις; Ποιος θα διασφαλίζει τα εργασιακά δικαιώματα των κληρικών. Και το κυριότερο οι κληρικοί θα δικαιούνται ασφάλιση και σύνταξη από το κράτος ή από την Εκκλησία;

Η επόμενη μεγάλη θεματική που πραγματεύεται αυτή η συμφωνία είναι το ζήτημα της εκκλησιαστικής περιουσίας. Και εκεί εγείρονται πολλά ζητήματα γιατί ουσιαστικά επιτρέπεται στην Εκκλησία να εντάξει στο ταμείο αξιοποίησης της εκκλησιαστικής περιουσίας ακόμα και εκτάσεις που είναι αμφισβητούμενες προς αξιοποίηση. Όλα αυτά εγείρουν πολλά ερωτήματα και δημιουργούν περισσότερα ζητήματα από όσα λύνουν.

Το ζήτημα όμως τώρα για τον Αλέξη Τσίπρα δεν είναι τόσο το ιδεολογικό και πολιτικό ζήτημα του διαχωρισμούς Κράτους και Εκκλησίας. Ο κ. Τσίπρας χρειαζόταν μια «μεταρρύθμιση» στο θέμα της Εκκλησίας, καθώς φαίνεται απίθανο να εντάξει στο κεφάλαιο της συνταγματικής αναθεώρησης την θέση που με τόσο σθένος υπερασπιζόταν ο ΣΥΡΙΖΑ από ιδρύσεως, τον ολικό διαχωρισμό Κράτους και Εκκλησίας. Προχώρησε λοιπόν σε αυτήν τη συμφωνία προκειμένου να τονώσει το αριστερό του προφίλ σε ένα εκλογικό και πολιτικό ακροατήριο που εκφράζει την έντονη δυσφορία του για τις πάλαι ποτέ κόκκινες γραμμές που έγιναν ροζ.

Το αν θα μπορέσει ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Αλέξης Τσίπρας στις επικείμενες εκλογές να αλιεύσει ψήφους πατώντας σε δύο βάρκες δεν το γνωρίζουμε. Αυτό που με βεβαιότητα μπορούμε να υποθέσουμε είναι ότι ο λαός δεν αντέχει άλλα επικοινωνιακά πυροτεχνήματα με μηδενική ουσία.

Της Μαρίας Μπάτζιου / Διεθνολόγου