«Έχουν φάει…»

Κοιτάζω προσεκτικά, για λίγη ώρα, την φιγούρα του πρώην υπουργού Γιάννου Παπαντωνίου, λίγο πριν αυτός επιβιβαστεί στην κλούβα της Ελληνικής Αστυνομίας, για να μεταφερθεί στον Κορυδαλλό, μετά την απόφαση ανακριτή και εισαγγελέα να προφυλακιστεί, μαζί με την γυναίκα του, ως ύποπτοι φυγής και τέλεσης νέων αδικημάτων, που σχετίζονται με το ξέπλυμα μαύρου χρήματος, για το οποίο κατηγορούνται.

Ο πρώην υπουργός του ΠΑΣΟΚ δείχνει να έχει χάσει το χρώμα του και το περίφημο χαμόγελο του. Ο Mr. «Colgate» έχει μετατραπεί σε έναν κάθιδρο, σκυθρωπό άνθρωπο που μοιάζει να έχει χάσει την γη κάτω από τα πόδια του. Έχει ρίξει το ακριβό του σακάκι πάνω από τις χειροπέδες για να μην φαίνονται, και, λίγο πριν μπει στην κλούβα, ψελλίζει κάτι για τον Πολάκη.

Ο Παπαντωνίου είναι ο δεύτερος πολιτικός, μετά τον Άκη Τσοχατζόπουλο, που θα περάσει τις πύλες των φυλακών και θα παραμείνει εκεί μέχρι να δικαστεί τελεσιδίκως.

Την ίδια ακριβώς εικόνα βλέπει από την τηλεόραση, μεγάλη σε ηλικία κυρία, η οποία έχει κατέβει για ψώνια, στο γωνιακό παντοπωλείο της γειτονιάς. Μένει για λίγα λεπτά καρφωμένη στην οθόνη της τηλεόρασης και μετά ψελλίζει: «έχουν φάει…»

Χωρίς κανείς να μπορεί –και να πρέπει- να προδικάσει το αποτέλεσμα της δίκης Παπαντωνίου, είναι δεδομένο πως ο ίδιος, όπως και δεκάδες πολιτικά πρόσωπα στη χώρα, έχουν ήδη δικαστεί οριστικώς και αμετακλήτως, στις συνειδήσεις του ελληνικού λαού. Ανεξαρτήτως των στοιχείων ή των κατηγοριών που συνοδεύουν ή θα συνοδεύσουν(;) κάποιους εξ αυτών στις αίθουσες των δικαστηρίων, η συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού, θέλει, όχι απλά και μόνο να τους δει στην φυλακή, αλλά απαιτεί και την δήμευση όλων των περιουσιακών τους στοιχείων. Με λίγα λόγια, οι πολίτες απαιτούν κάθαρση σε βάθος και απονομή δικαιοσύνης.

Το ημιθανές πολιτικό σύστημα, από το 2010 και μετά, όταν η χώρα οδηγήθηκε στα μνημόνια, με τις γνωστές σε όλους συνέπειες, έχασε την χρυσή ευκαιρία της αυτοκάθαρσης. Απέτυχε να δείξει στους πολίτες πως πρώτο αυτό, αναλαμβάνει στο ακέραιο την ευθύνη της χρεοκοπίας, ζητώντας τους, ταυτόχρονα, να συνδράμουν όλοι, σε κλίμα ενότητας και συνεργασίας, ώστε η χώρα να αρχίσει να λειτουργεί κανονικά.

Αντιθέτως, επέλεξε, και πάλι, να πορευτεί με τα ίδια συστατικά υλικά που έφεραν την χώρα στην χρεοκοπία. Τα αποτελέσματα είναι πλέον σε όλους ορατά. Η χώρα δεν μπορεί να ανασάνει ελεύθερη και να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις προόδου καθώς οι βασικές της δομές, που την οδήγησαν στην πτώχευση, παραμένουν αναλλοίωτες. Το μέλλον προβλέπεται δυσοίωνο.

Οι πολίτες περιμένουν να δουν πως ζούνε και εργάζονται σε μια χώρα όπου τηρούνται οι νόμοι και απονέμεται δικαιοσύνη. Πως προωθούνται οι άξιοι και οι ικανοί και δεν υπάρχουν πλέον «παράθυρα» για κολλητούς και εκλεκτούς. Περιμένουν δηλαδή να δουν το αντίθετο από αυτό που συμβαίνει μέχρι και σήμερα.

Ενίοτε, κάνουν μικρά διαλείμματα, και βλέπουν στην τηλεόραση τους άλλοτε αστέρες του εκσυγχρονισμού να φορούν τις χειροπέδες, μέχρι, φυσικά, να «αποδείξουν» πως είναι «άρρωστοι» και εξέλθουν της φυλακής. Τόσο «άρρωστοι» όσο και η χώρα…

Λευτέρης Παπαστεργίου