Γιάννης Αλεξούλης: Ο κόσμος σε κρίνει από το ήθος σου…

Συνέντευξη στον Λευτέρη Παπαστεργίου

Ιανουάριος του 1988. Το λεωφορείο των βυσσινί ξεκινάει από το ξενοδοχείο της Λ. Αλεξάνδρας για το Ολυμπιακό Στάδιο. Η ΑΕΛ αγωνίζεται με τον Ολυμπιακό στο πρώτο παιχνίδι του Αργεντινού Φούνες στην Ελλάδα. Η ζωή τα φέρνει έτσι, και μέσα στο λεωφορείο αυτό, κάθομαι δίπλα στον Γιάννη Αλεξούλη. Στη διαδρομή, κάποια στιγμή, γυρίζω και τον ρωτάω: «Θα κερδίσουμε σήμερα;». Χαμογελάει και μου απαντάει: «το παιχνίδι είναι σαν τις Πανελλαδικές ένα πράγμα. Μπορεί να είσαι πανέτοιμος αλλά κάτι να πάει όπως δεν το έχεις υπολογίσει». Για την ιστορία η ΑΕΛ έφυγε με ισοπαλία (2-2)από το ΟΑΚΑ, μπροστά σε 60.000 οπαδούς των ερυθρολεύκων.

Τριάντα χρόνια μετά κάθομαι και πάλι δίπλα στον Αλεξούλη, αυτή τη φορά όμως για να τον ρωτήσω πολύ περισσότερα πράγματα: για τη Λάρισα, τον αθλητισμό, τη ζωή, το ποδόσφαιρο, την πολιτική, τις σχέσεις των ανθρώπων και φυσικά για την ΑΕΛ μας. Ο παλαίμαχος ποδοσφαιριστής μου μιλάει ανοιχτά για όλα και μου αποδεικνύει πως δεν είναι τυχαίο που όλοι τον αγαπάνε  και τον σέβονται στην πόλη: είναι το προτέρημα να είσαι ντόμπρος, κύριος και να τιμάς τα παντελόνια που φοράς. Πολλές φορές, αυτό είναι και το τίμημα που πληρώνεις…

Να ξεκινήσουμε από την εμπλοκή σου με την πολιτική;

Να ξεκινήσουμε απ’ όπου θες.

Πάμε λοιπόν

Δεν πιστεύω στα κόμματα, δεν πιστεύω στις ιδεολογίες. Είμαι πολιτικοποιημένος, όχι όμως κομματικοποιημένος. Τα κόμματα τα έφτιαξαν άνθρωποι και τα χάλασαν άνθρωποι…

Άρα;

Άρα, πιστεύουμε στους ανθρώπους. Ο άνθρωπος είναι αυτός που μπορεί και προχωράει μπροστά. Τα κόμματα ακολουθούν. Άλλωστε μην ξεχνάς πως οι επαναστάσεις ή οι πόλεμοι ξεκινάνε από τους λίγους. Εμένα προσωπικά, λοιπόν, με ενδιαφέρει να επενδύω στον άνθρωπο που επενδύει στους ανθρώπους. Αυτό εμείς το βιώσαμε έντονα και στην πράξη, την περίοδο του πρωταθλήματος. Εμείς, οι άνθρωποι, είμασταν αυτοί που κάναμε την ΑΕΛ μεγάλη. Φεύγοντας, η συνταγή χάλασε. Αυτό που κάναμε τότε και δεν το καταλαβαίναμε, μας το ξεπληρώνει σήμερα η ίδια η ζωή. Έτσι πρέπει να λειτουργεί και ο πολιτικός.

Είχες εμπλοκή με τα δημοτικά, ο κόσμος σε ανέδειξε στην πρώτη θέση του ψηφοδελτίου του Γιάννη Σάπκα, μετά παραιτήθηκες. Τώρα είσαι σύμβουλος του νυν δημάρχου…

Η αλήθεια είναι πως με «χάλασε» αυτό που είδα. Κάποιοι προσπαθούν απλά και μόνο να κάνουν το κομμάτι τους. Εγώ δεν ήθελα να είμαι ο ποδοσφαιριστής που απλά θα φέρνω τις ψήφους. Θέλω να έχω και έχω άποψη και λόγο. Και φυσικά συνέπεια ανάμεσα σε αυτά που λέω και σε αυτά που κάνω. Αυτός είμαι και δεν μπορώ αλλιώς. Εγώ δεν μπορώ να κοροϊδεύω. Εγώ ονειρεύομαι μια Λάρισα να αθλείται, να περπατάει και να κινείται. Και προς αυτή την κατεύθυνση εργάζομαι τώρα.

Ζούμε σε μια χώρα με τεράστιες παθογένειες…

Μια από τις μεγαλύτερες είναι η απουσία της αίσθησης του δικαίου. Ο Έλληνας αισθάνεται πως δεν υπάρχει αξιοκρατία και δικαιοσύνη. Ο Έλληνας είναι ένας λαός με φιλότιμο, που θα δεχόταν και να αντέξει και να πληρώσει, αρκεί να μην αισθάνεται πως τον κοροϊδεύουν. Όλοι οι Έλληνες θα πλήρωναν με την καρδιά τους, αν ήξεραν πως όλα θα άλλαζαν προς το καλύτερο. Αυτή είναι η ψυχή του Έλληνα.

Επίσης μια άλλη παθογένεια είναι πως ότι καλό πάει να γίνει στην χώρα αυτή, είμαστε εμείς οι ίδιοι που το τραβάμε πίσω. Το πνίγουμε, δεν το αφήνουμε να πάει μπροστά και να μας δείξει τον δρομο.

Ποιο άλλο είναι χαρακτηριστικό του Έλληνα;

Ο Έλληνας δεν συγχωρεί την προδοσία. Και αυτή τη στιγμή η ελληνική κοινωνία αισθάνεται προδομένη.

Τι πρέπει να γίνει λοιπόν;

Θα σου πω μια προσωπική μου ιστορία, ίσως από τις πιο συγκλονιστικές που έχω ζήσει. Ήταν το 2010, όταν επισκέφτηκα τις φυλακές. Εκεί, σε συζήτηση που είχα με τους κρατούμενους, είδα πως οι άνθρωποι αυτοί είναι μηδενιστές. Κάτι, ίσως λογικό, αφού δεν έχουν να περιμένουν τίποτα για τη ζωή τους. Γι’ αυτό τον λόγο και δεν σε ακούνε. Δεν δίνουν σημασία σε ότι τους λες. Κι όμως! Μετά από μια κουβέντα που είχα μαζί τους, διαπίστωσα πως ο άνθρωπος έχει ανάγκη να στηριχθεί, να πιστέψει, ν’ αγαπήσει, να αισθανθεί ομάδα!

Αυτό το βίωσες στην μεγάλη ΑΕΛ

Φυσικά. Είμασταν μια ομάδα. Όλοι. Αυτή ήταν η συνταγή της επιτυχίας.

Πες μου για το ποδόσφαιρο

Η αδυναμία του ποδοσφαίρου είναι πως αυτό που είπε με το σώμα δεν το είπε με το στόμα. Ο ποδοσφαιριστής ζει μεγάλα πράγματα σε μικρή ηλικία και όταν προσγειώνεται, χάνει τον κόσμο του. Δεν είναι τυχαίο πως το 95% των ποδοσφαιριστών έχουν καταστραφεί. Είναι η ίδια η κοινωνία που σε μυθοποιεί γιατί θέλει να της δείξεις τον κόσμο.

Το ποδόσφαιρο είναι ο τρόπος με τον οποίο εσύ ο ίδιος αντιμετωπίζεις ένα πρόβλημα. Είναι τρεις οι παράμετροι που σε κάνουν αθλητή, αυτές που σε βοηθάνε να αντιμετωπίσεις το όποιο πρόβλημα: το σώμα, το πνεύμα και η ψυχή. Αυτές οι τρεις παράμετροι όμως είναι οι ίδιες και στη ζωή. Γι’ αυτό και ο φίλαθλος ή ο οπαδός εξομοιώνεται μαζί σου.

Ο αθλητισμός;

Ο αθλητισμός είναι εφαρμοσμένη ιατρική. Σε κάνει να ξεπερνάς όλα τα προβλήματα. Μέσω του αθλητισμού ο άνθρωπος παίζει με τα όρια του. Το να παίζεις με τα όρια είναι κάτι που σε ξυπνάει, σε κάνει να μην φοβάσαι, να μην είσαι «νεκρός». Δεν φοβάσαι να τολμήσεις. Αυτό που είναι απαραίτητο είναι να έχουμε αθλητές και όχι πρωταθλητές. Οι αθλητές παράγουν πρωταθλητές, οι νεκροί δεν παράγουν τίποτα.

Τι έχει αξία τελικά;

Θα σου πω. Δεν έχει σημασία πόσα λάθη θα κάνεις ή πόσες φορές θα χάσεις. Αρκεί να σηκώνεσαι. Και να το κάνεις με την ψυχή σου. Ο θεατής ή πολίτης θα σε κρίνει από το ήθος σου. Ή λοιπόν θα σε κρατήσει στην ψυχή του ή θα σε αποβάλλει.

Θα μου πεις και μια κουβέντα για την ΑΕΛ, αν και ξέρω πως αποφεύγεις να το κάνεις δημόσια;

Ναι το αποφεύγω για λόγους πολλούς τους οποίους και ξέρεις. Θα αρκεστώ μόνο σε κάτι προς το παρόν: η ΑΕΛ δεν έχει ούτε χρώματα, ούτε κόμματα.