Η δημοκρατία και οι δολοφόνοι της

Σαν σήμερα, 29 χρόνια πριν, οι παρανοϊκοί δολοφόνοι της 17Ν, πυροβολούν πισώπλατα τον Παύλο Μπακογιάννη. Δολοφονούν τον άνθρωπο με την αποδεδειγμένη αντιστασιακή του δράση, κατά τη διάρκεια της δικτατορίας, τον πολιτικό που δούλευε για την εθνική συμφιλίωση, τη δημοκρατία, την ελευθερία.

Ήταν η εποχή όπου ένα κομμάτι της κοινωνίας δεχόταν και δικαιολογούσε τους ημίτρελους και τις άνανδρες δολοφονίες τους, θεωρώντας πως με τον τρόπο αυτό υπήρχε αποκατάσταση της αδικίας στη χώρα! Κάποιοι τους δικαιολογούσαν και οι πολλοί σιωπούσαν…(ανατριχιαστικά επίκαιρο). Τα όσα είχαν συμβεί στον τόπο τις προηγούμενες δεκαετίες είχαν αφήσει καθαρό αποτύπωμα εθνικού διχασμού, σε τέτοιο σημείο ώστε οι δολοφόνοι της 17Ν να θεωρούνται από μέρος της ελληνικής κοινωνίας κάτι σαν ήρωες!

Τα χρόνια πέρασαν, ωστόσο το αποτύπωμα είναι εδώ, ζωντανό: «Ή εμείς ή αυτοί». Από τα χείλη του ανθρώπου που ηγείται της χώρας. Του ανθρώπου που ψηφίζεται ως Πρωθυπουργός όλων των Ελλήνων. Του ανθρώπου που η αποστολή του είναι να ενώνει και όχι να διχάζει.

Αν κάτι οφείλουμε όλοι μας να έχουμε κατά νου, αυτό είναι πως η δημοκρατία δεν είναι ποτέ δεδομένη.

Δεν αποτελεί αξίωμα.

Η δημοκρατία δίνει το δικαίωμα στον ζωντανό δολοφόνο να λαμβάνει άδειες εξόδου από τη φυλακή. Του δίνει το δικαίωμα να γράφει βιβλία και να φαντασιώνεται νέες γενιές “επαναστατών”. Ωστόσο, η ίδια η δημοκρατία πρέπει να θωρακίζεται καθημερινά. Ειδάλλως κινδυνεύουμε να περάσουμε τις λεπτές διαχωριστικές γραμμές που οδηγούν στον ολοκληρωτισμό.

Τα όσα ζούμε καθημερινά στη χώρα δείχνουν πως τα χειρότερα είναι μπροστά…

Λευτέρης Παπαστεργίου