Έξυπνες πόλεις με ανόητους ανθρώπους;

«Οι έξυπνες πόλεις – που συνήθως ορίζονται ως αυτές που χρησιμοποιούν τεχνολογία για τη βελτίωση των υπηρεσιών, την αύξηση της διαφάνειας και την αποτελεσματικότητά τους – πολλαπλασιάζονται σε όλο τον κόσμο. Πρωτοποριακά στην Ευρώπη, μπορούν να βρεθούν παντού από την Ινδία στην Κορέα. Με περισσότερα από τα δύο τρίτα του παγκόσμιου πληθυσμού να αναμένεται να ζουν στις πόλεις μέχρι το 2050, η εξεύρεση τρόπων για την καλύτερη εξυπηρέτηση των πόλεων για τους κατοίκους τους έχει καταστεί προτεραιότητα. Σημαντικές εταιρείες όπως η Intel, η Cisco Systems και η IBM συμμετέχουν στην έρευνα νέων εφαρμογών σε αυτόν τον αναπτυσσόμενο τομέα…»

Το παραπάνω, μικρό απόσπασμα, είναι από ρεπορτάζ του Βρετανικού Guardian, για τα Τρίκαλα και τον δήμαρχό τους, κ. Δημήτρη Παπαστεργίου. Τα γειτονικά μας Τρίκαλα, η «εξυπνότερη πόλη» της Ελλάδας, ταξιδεύει πλέον στα μεγαλύτερα, παγκοσμίως, ΜΜΕ, την ίδια ώρα που το κέντρο της Λάρισας θυμίζει… βομβαρδισμένο τοπίο.

Αυτό ακριβώς σκεφτόμουν διαβάζοντας το ρεπορτάζ της Βρετανικής εφημερίδας, διαβάζοντας δηλαδή αναλυτικά τι έχουν καταφέρει τα Τρίκαλα, κάνοντας χρήση της σύγχρονης τεχνολογίας και των ευρωπαϊκών προγραμμάτων. Την ώρα που στη Λάρισα προβάλλεται ως κατόρθωμα η χρήση των υπόγειων κάδων (θεμιτό φυσικά και αυτό), στα γειτονικά Τρίκαλα, ταξιδεύουν με διαστημικές ταχύτητες, δίνοντας άμεσες λύσεις στα καθημερινά προβλήματα των πολιτών, με τη χρήση όλων των νέων μορφών τεχνολογίας, επιτυγχάνοντας έτσι και τεράστια περικοπή δαπανών.

Γιατί λοιπόν εκεί να γίνονται όλα αυτά και εδώ απλά προσπαθούμε να μιμηθούμε τον πρωτοποριακό –για την εποχή του- δήμαρχο Αριστείδη Λαμπρούλη;

Η παραπάνω ερώτηση, μπορεί να φαίνεται απλή, αλλά είναι εξαιρετικά κρίσιμη. Είναι κρίσιμη γιατί σε αυτή την ερώτηση, πρωτίστως, θα πρέπει να απαντήσει κάθε πολίτης, προσερχόμενος στις κάλπες του ερχόμενου Μαΐου, είτε αφορά την αυτοδιοίκηση, είτε τις ευρωεκλογές, είτε τις εθνικές εκλογές.

Με άλλα λόγια, ποια είναι τα κριτήρια επιλογής μας, ως πολίτες, των ανθρώπων που αναλαμβάνουν τις τύχες της ζωής και της καθημερινότητας στα χέρια μας; Πως τους επιλέγουμε;

Στις προηγούμενες ευρωεκλογές, για πρώτη φορά, όλοι οι Έλληνες είχαν την δυνατότητα να επιλέξουν πρόσωπα κοινά από το ψηφοδέλτιο της επιλογής τους. Για πρώτη φορά δηλαδή, ο ψηφοφόρος του ΣΥΡΙΖΑ ή της ΝΔ, από τον Έβρο μέχρι την Κρήτη, κλήθηκε να επιλέξει τους αντιπροσώπους του στην Ευρώπη, από ένα κοινό ψηφοδέλτιο. Κάπως έτσι επέλεξε για παράδειγμα την κα Κούνεβα και τον κ. Ζαγοράκη για να δώσουν την μάχη των ελληνικών συμφερόντων μέσα στο ευρωπαϊκό κοινοβούλιο. Φυσικά, η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων δεν γνωρίζει τις ευρωπαϊκές διαδικασίες και τον σημαντικό ρόλο μπορούν να παίξουν οι Έλληνες ευρωβουλευτές στην προώθηση πολιτικών που συμφέρουν τη χώρα. Εδώ οι περισσότεροι νομίζουν πως άλλοι αποφασίζουν για μας, με γνώμονα πάντα, το κακό μας. Δυστυχώς όμως συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο.

Με αφορμή τα όσα τραγελαφικά συμβαίνουν στην πόλη της Λάρισας, λίγους μήνες πριν τις ερχόμενες εκλογές, καλό θα είναι, επιτέλους, να σκεφτούμε όλοι μας, τι ακριβώς επιζητούμε από τον αιρετό που θα ρυθμίσει την ζωή και την καθημερινότητά μας.

Τι ακριβώς θέλουμε;  

Τον κολλητό σύμβουλο και δήμαρχο που θα μπορέσει να μας εξυπηρετήσει σε μια δύσκολη στιγμή;

Τον εκπρόσωπο του κόμματος που στηρίζουμε, επιλέγοντας πρόσωπο με καθαρά κομματικά κριτήρια;

Ή μήπως εκείνον που έχει, πρωτίστως, τη γνώση και την όρεξη να συγχρονίσει την πόλη με την εποχή;

Φυσικά, οι ίδιες ερωτήσεις ισχύουν στο ακέραιο και για την κεντρική εξουσία. Όπως και οι απαντήσεις. Απαντήσεις οι οποίες, τελικά, θα κρίνουν αν φτάσουμε στο σημείο να μιλάμε για «έξυπνες πόλεις με ανόητους κατοίκους». Σε ένα ευρύτερο πολιτικό πλαίσιο, αυτό είναι το διακύβευμα πλέον ολόκληρου του πλανήτη. Και όσο η πολιτική δεν θα τοποθετείται επ’ αυτού, τόσο ο πλανήτης πολιτικά και ιδεολογικά θα γυρνάει αιώνες πίσω, την ώρα που η τεχνολογία θα τον σπρώχνει αιώνες μπροστά.

Λευτέρης Παπαστεργίου