Δεκαπενταύγουστος στην άδεια Λάρισα με τις… μυρωδιές του θρυλικού “Έλατου” στον πεζόδρομο της Πανός

Του Λευτέρη Παπαστεργίου

Ανήμερα της Παναγίας, σε μια, σχεδόν, έρημη, αλλά πολύ όμορφη Λάρισα. Τον Αύγουστο είναι όλα διαφορετικά. Όλα πιο ήσυχα, αλλά ταυτόχρονα και πιο θορυβώδη. Οι λιγοστές φωνές που ακούγονται από διαφορετικά μπαλκόνια, άδειων πολυκατοικιών, πολλαπλασιάζονται με έναν τρόπο μαγικό. Ακούς τα πάντα πιο ξεκάθαρα.

Οι κεντρικοί δρόμοι της Λάρισας άδειοι. Όχι όμως σαν άλλες χρονιές. Η πόλη μεγάλωσε. Κρατάει τον κόσμο της. Δεν δίνει την εικόνα της εγκαταλελειμμένης πόλης. Λιγοστά αμάξια διασχίζουν άνετα τους σκαμμένους δρόμους του κέντρου, χωρίς νεύρα και οξύνσεις. Έχουμε καιρό γι’ αυτά…

Ζευγαράκια στο κέντρο της πόλης πίνουν τον καφέ τους στα ελάχιστα μαγαζιά που παρέμειναν ανοιχτά. Οι ηλικιωμένοι έχουν πιάσει –ξανά- το στασίδι τους στην Κεντρική πλατεία, ενώ στα παγκάκια της, γράφονται ιστορίες μοναχικές, χωρίς λόγια και γράμματα. Άνθρωποι διασταυρώνονται μεταξύ τους, κουβαλώντας την προσωπική του ιστορία ο καθένας, χωρίς όμως να περιπλέκονται στην κοινή γραμμή της πόλης.

Στην Πανός, ο Αλέξανδρος και ο Θοδωρής Γκαμπέτας έχουν ξυπνήσει από το χάραμα, ανοίγοντας, ένα ακόμη πρωινό τον θρυλικό «Έλατο», την ψησταριά που έχει γράψει, και αυτή, την δική της ιστορία, και συνεχίζει να τη γράφει σε μια πόλη που μεταμορφώνεται.

Ολόκληρη η γειτονιά μυρίζει… σούβλα!

«Ευτυχώς που μείνατε κι εσείς ανοιχτοί», λέει στα δυο αδέρφια, ένας ηλικιωμένος κύριος που είχε δώσει την παραγγελία του από χθες το βράδυ.

Οι ψησταριές γυρίζουν ασταμάτητα. Αρνί και κοκορέτσι, κεμπάπ όλων των τύπων, κοτόπουλα και κοψίδια κάθε λογής, τοποθετούνται με μαεστρία στην λαδόκολλα από τα χέρια του Αλέξη. «Αυτή η μέρα, κάθε χρόνο, δίνει άλλη χαρά στους πελάτες μας», μου λέει την ώρα που τεμαχίζει ένα αρνί.

Ο κόσμος αρχίζει και κάνει ουρά στο μαγαζί. Τους χαιρετώ και δίνω ραντεβού το Φθινόπωρο για να πούμε την δική τους ιστορία.

Τα αμάξια έχουν πολλαπλασιαστεί. Όσοι έμειναν στην πόλη, στρώνουν τραπέζι σε σπίτια φίλων ή επιλέγουν να φύγουν τώρα για μια κοντινή απόδραση.

Ο ήλιος καίει και οι γάτες στις γειτονιές απολαμβάνουν το χάδι του, χωρίς να έχουν να ανησυχήσουν για κάτι. Ο ρυθμός της καθημερινότητας θα αργήσει λίγες μέρες ακόμα.

Όλα είναι διαφορετικά στη Λάρισα τον Δεκαπενταύγουστο. Πιο όμορφα, πιο ανθρώπινα. Το λες και ειρωνεία: να φαίνονται όλα πιο ανθρώπινα, όταν λείπουν οι άνθρωποι…