Πληθαίνουν οι επιθέσεις αδέσποτων στη Λάρισα – Γράμμα στο σκύλο μου, που δεν θα δω ποτέ ξανά… 

Της Σιμόνας Ιόβτσεβα

Είναι σχεδόν καθημερινό φαινόμενο να πέφτει το μάτι μας επάνω σε ειδήσεις που αφορούν άγριες επιθέσεις αδέσποτων ζώων σε ανθρώπους ή σε κατοικίδια. 

Δυστυχώς και στην πόλη της Λάρισας το φαινόμενο αυτό φαίνεται να αυξάνεται σε συχνότητα, χωρίς οι αρμόδιες υπηρεσίες του Δήμου να είναι σε θέση να το αντιμετωπίζουν. Άλλωστε η κατάσταση στο Δημοτικό Κυνοκομείο είναι μάλλον τραγική, αφού ο αριθμός των ζώων που φιλοξενούνται εκεί ξεπερνά το όριο που θα έπρεπε. 

Πως είναι δυνατόν να αντιμετωπιστεί όμως ένα τόσο σοβαρό, για την πόλη, πρόβλημα;

Δεν υπάρχει αμφιβολία πως η ατομική ευθύνη, και στον τομέα αυτό, παίζει τεράστια σημασία. Τα αδέσποτα δεν γεννιούνται μόνα τους. Στην συντριπτική τους πλειοψηφία αποτελούν περιπτώσεις που οι ιδιοκτήτες τους, για πολλούς και διαφορετικούς λόγους, τα αφήνουν στους δρόμους, με αποτέλεσμα να πληθαίνουν και να αγριεύουν, προκαλώντας τεράστια προβλήματα. 

Ήταν ένα από αυτά, όταν επιτέθηκε στο δικό μου σκύλο. Αύριο μπορεί να είναι ο δικός σου ή εσύ ο ίδιος. Μήπως ήρθε η ώρα να πιέσουμε τις αρμόδιες υπηρεσίες να βρουν λύσει, αναλαμβάνοντας ταυτόχρονα και εμείς οι ίδιοι τις ευθύνες που μας αναλογούν; 

«Δεν θα σε ξαναδώ…»

«Έχει περάσει σχεδόν μια εβδομάδα από τότε που «έφυγες»… 

Ακόμα κάθε φορά που μπαίνω στο σπίτι ξαφνιάζομαι που τα μαξιλάρια του καναπέ είναι στη θέση τους. Ακόμα δεν μπορώ να καλύψω το κενό που έχω μέσα μου. Θυμάμαι εκείνη την πρώτη φορά που σε είδα…ήσουν τόσο μικρός και απροστάτευτος. Με κοίταξες με εκείνα τα τεράστια υγρά μάτια σου και αμέσως γέμισες την καρδιά μου συναισθήματα που δεν πίστευα ότι μπορούσα να νιώσω και τώρα…κενό. 

Από τη μέρα εκείνη γίναμε αχώριστοι, ήμουν η μαμά σου και ήσουν το παιδί μου. Ήθελες να είσαι συνέχεια μαζί μου! Δεν θα ξεχάσω ποτέ εκείνες τις δυο μέρες που έλειπα από το σπίτι…είχες να φας δυο μέρες και όταν γύρισα στο σπίτι έκανες πιπί πάνω μου από τη χαρά σου. 

Φυσικά δεν ήσουν ο πιο εύκολος σκύλος – κουράστηκα να σου μάθω τα βασικά –από το να μην τρως τα παπούτσια, να κοιμάσαι στο σπιτάκι σου και όχι στο κρεβάτι μου, να μην κάνεις πιπί σε εκείνη τη γλάστρα -που τελικά ξεράθηκε- μέχρι το να παίζουμε χωρίς να δαγκώνεις κ.α. Εννοείται κάποια από αυτά δεν κατάφερα να σου τα μάθω ποτέ.

Δεν ξέρω…μπορεί να μην μπορούσα να σου τα μάθω… σε αγαπούσα όμως. Σε αγαπούσα και με τα ελαττώματα σου! Και ήσουν… ήσουν το τσιουάουα που σε πήγαινα στον κτηνίατρο για να σε κουρέψει και σε έπαιρνε ο ύπνος. Δεν ήσουν καθόλου νευρικός… Μπορούσες να συμβιώσεις με μια γάτα και με ένα κουνέλι επίσης. Ήσουν τόσο καλός… Μόνο με τον 3χρονο γιο μου δεν τα πήγαινες καλά. Ήθελες να μονοπωλείς την αγάπη και όλη την προσοχή της οικογένειας, δεν μπορούσες να δεχτείς ότι αγαπάμε και κάποιον άλλον. Πιστεύω ότι θα τα βρίσκατε, δεν σου έφτασε όμως ο χρόνος. Ποτέ δεν υπάρχει αρκετός χρόνος… 

Είναι Τρίτη πρωί, ακούω τις φωνές της γειτόνισσας, βγαίνω έξω και σε βλέπω στην αγκαλιά της. Η πρωινή σου βόλτα δεν ήταν σαν όλες τις προηγούμενες, ήσουν πληγωμένος. Σε πήρα στην αγκαλιά μου και έτρεμες. Είχες ένα δάγκωμα στη πλάτη σου – ένα αδέσποτο σκυλί σου είχε επιτεθεί- δεν έδειχνε όμως να είναι κάτι το ανησυχητικό. Επίσπευσα να σε πάω στον κτηνίατρο, εκεί διαπίστωσα ότι δεν μπορείς να σταθείς στα πόδια σου. Σε κοιτούσα και δεν μπορούσα να συγκρατήσω τα δάκρυα μου, και παρόλο που ο γιατρός προσπαθούσε να με καθησυχάσει εγώ το ένιωθα… ένιωθα ότι κάτι δεν πάει καλά. Σου έβαλε όρο και μου είπε ότι θα σου κάνουν τις απαραίτητες εξετάσεις αίματος, ακτινογραφίες κλπ. Μου είπε να πάω σπίτι μου και ότι θα μου τηλεφωνήσει μόλις θα είναι έτοιμες οι εξετάσεις. Είχα την αίσθηση ότι είχε σταματήσει ο χρόνος… όταν τελικά χτύπησε το τηλέφωνο, απαντάω με ένα διστακτικό «ναι» και ακούω στην άλλη άκρη της γραμμής «Σιμόνα, έχει σπάσει η σπονδυλική του στήλη σε δυο σημεία, δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα για να αποκατασταθεί η ζημιά, θα μείνει παράλυτος». 

Το μυαλό μου σταμάτησε εκεί, δεν θυμάμαι αν μου είπε κάτι άλλο και τι του απάντησα…κλείσαμε. Πέρασαν αρκετές ώρες για να αποφασίσω τι πρέπει να κάνω… να σε πάρω πίσω στο σπίτι μας ή να σε κοιμίσουν με μια ένεση; Τελικά αποφάσισα το δεύτερο, δεν είχα την δύναμη να σε πάρω στο σπίτι και να σε βλέπω ακίνητο σε μια γωνία να υποφέρεις και να μην μπορώ να σε βοηθήσω. Ήθελα να σε λυτρώσω…το μετανιώνω όμως. Το μετανιώνω κάθε μέρα.

Εύχομαι να μπορούσα να σε βοηθήσω, να πάρω μακριά τον πόνο σου και να μείνεις εδώ μαζί μας! Σε αγαπάμε πολύ και θα σε θυμόμαστε για πάντα!