Βασίλης Ραούλης

Η “οικογενειακή ευθύνη” και ο πολιτικός Μεσαίωνας

Μια καινούργια παράμετρος προστέθηκε στη δημόσια πολιτική αντιπαράθεση που ξέσπασε με αφορμή τα όσα τραγικά συνέβησαν στην Αττική.

Καινούργια δεν θα την έλεγες, καθώς εφαρμόστηκε και στο παρελθόν σε εποχές αδελφοκτόνες στην Ελλάδα και νομοθετήθηκε από το χιτλερικό καθεστώς.

Στην προσπάθεια να μεταθέσει αλλού τις ευθύνες για τα τραγικά γεγονότα και αφού όλες οι γραμμές άμυνας της κυβερνητικής προπαγάνδας κατέρρευσαν από τα ίδια τα γεγονότα αλλά και την οργή (απόλυτα δικαιολογημένη) του κόσμου, η Κυβέρνηση δια του Υπουργού Υποδομών κ. Σπίρτζη επανέφερε στο προσκήνιο την «οικογενειακή ευθύνη».

Τη σκυτάλη πήραν κάποια στελέχη του Σύριζα αλλά και η Ν.Ε. του Σύριζα Λάρισας, η οποία στο πλαίσιο της αντιπαράθεσης με τους τοπικούς βουλευτές της ΝΔ, θεώρησε πως το να χρησιμοποιήσει σαν επιχείρημα τη συγγένεια του ιδιοκτήτη του γνωστού οικοπέδου στο Μάτι, με στέλεχος της ΝΔ, αποτελεί σοβαρό επιχείρημα στην προσπάθεια υπεράσπισης της κυβερνητικής γραμμής.

«Ήταν συγγενής γνωστού στελέχους της ΝΔ» άρα… η πολιτική ευθύνη μεταφέρεται αλλού δια της οικογενείας και των συγγενικών σχέσεων! Θα μου πείτε μπορεί παραδίπλα να υπήρχε συγγενής κάποιου στελέχους του ΣΥΡΙΖΑ, των ΑΝΕΛ ή του ΠΑΣΟΚ. Ε και;

Στην Ελλάδα του Εμφυλίου η «οικογενειακή ευθύνη» ήταν αιτία πολλών εγκλημάτων εκατέρωθεν.

«Ο πατέρας του ήταν κομμουνιστής άρα και αυτός τέτοιος είναι» ή « ο θείος του ήταν στα τάγματα ασφαλείας άρα και αυτός τέτοιος θα είναι»!

Στη μετεμφυλιακή Ελλάδα των κοινωνικών φρονημάτων η εξέταση των πολιτικών πιστεύω του γενεαλογικού δένδρου κάποιου απετέλεσε κριτήριο για τον δικό του «χαρακτηρισμό»…

Η μεταφερόμενη «οικογενειακή ευθύνη» αποτελεί ότι πιο συντηρητικό, ότι πιο επικίνδυνο , ότι πιο διχαστικό θα μπορούσε να εφαρμόσει κάποιος στην πράξη και ιδιαίτερα κάποιος που θέλει να αυτοαναγορεύεται «προοδευτικός», συντρίβοντας την ίδια στιγμή το δικαίωμα αυτοπροσδιορισμού της κάθε μιας και του καθένα στην πολιτική!

SIPPENHAFT (Ζίπενχάφτ), ο αντίστοιχος όρος της ναζιστικής ποινικής διάταξης που καθιστούσε τους συγγενείς , συνυπεύθυνους με τον δράστη αξιόποινων ποινικών πράξεων. Πράξεων όχι απλώς παραβατικών με την έννοια κλοπής, φόνου, βιασμού και …αλλά πράξεων που οι ναζί θεωρούσαν ότι χρειάζονται τιμωρία. Ήσουν ομοφυλόφιλος, κομμουνιστής, εβραίος, Αριστερός, ακτιβιστής …

Αυτές οι λογικές επανέρχονται στην Ελλάδα του 2018 μέσω του Σπίρτζη και των ανακοινώσεων του ΣΥΡΙΖΑ. Λογικές που συγκρούονται με τις διαχρονικές αξίες της Αριστεράς, λογικές που αποδεικνύουν ότι η προσπάθεια παραμονής στην εξουσία μπορεί να χρησιμοποιήσει κάθε δυνατή παράμετρο πολιτικής ηθικής ακόμη και της πιο …ανήθικης.

Λογικές που οδηγούν σε πολιτικό «Μεσαίωνα» και αφήνουν παρακαταθήκη στην ιστορία της πολιτικής αθλιότητας αυτής της χώρας.

Όσοι πιστεύουν ότι με αυτές μπορούν να δικαιολογήσουν τις τεράστιες ευθύνες τους για την τραγωδία, να στηρίξουν μια ανύπαρκτη και επικίνδυνη κυβερνητική πολιτική, να μεταφέρουν σε όλους ευθύνες πλην του εαυτού τους, να ψαρέψουν στα θολά νερά του ιδιότυπου διχασμού που δημιουργεί η «οικογενειακή ευθύνη», ας σκεφτούν το μέγεθος του κακού που προκαλούν σε μια ήδη οργισμένη κοινωνία.

Βασίλης Ραούλης

Ακολουθήστε το onlarissa.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Ελάτε στην ομάδα μας στο viber για να ενημερώνεστε πρώτοι για τις σημαντικότερες ειδήσεις