«Μόνο 44 ετών…»

12 Ιουλίου 2015. Η Ελλάδα βιώνει το πιο αγχωτικό βράδυ στην ιστορία της Μεταπολίτευσης. Βρίσκεται με το ένα πόδι εκτός της Ευρωζώνης. Ο Αλέξης Τσίπρας προσέρχεται στη συνεδρίαση των ευρωπαίων ηγετών στις Βρυξέλλες αποφασισμένος να διαπραγματευτεί. Η ώρα της αλήθειας έχει φτάσει.

Η διαπραγμάτευση του Πρωθυπουργού της χώρας με τους ομολόγους του κρατάει 17 ολόκληρες ώρες. Καλύπτω το ρεπορτάζ και παρακολουθώ συνεχώς το twitter, και πιο συγκεκριμένα τους λογαριασμούς κάποιων ξένων δημοσιογράφων που βρίσκονται εκεί, περιμένοντας κάποιο νέο. Η νύχτα γίνεται βαριά. Μόλις χαράζει, πιάνω τον εαυτό μου να κάνει την εξής σκέψη:

«Ο Τσίπρας είναι στην ηλικία μου. Τι θα μπορούσα να κάνω εγώ, αν ήμουν στη θέση του; Πόσο έτοιμος θα ήμουν να σηκώσω ένα τέτοιο βάρος, με απροσδιόριστες συνέπειες για τη ζωή εκατομμυρίων ανθρώπων; Με ποιο θεωρητικό και ψυχολογικό υπόβαθρο, με ποιες γνώσεις και εμπειρίες θα στεκόμουν απέναντι σε όλους εκείνους, για να υπερασπιστώ τα δίκαια της χώρας μου;»

Την σκέψη αυτή επανέφερα στο μυαλό μου χθες το βράδυ, διαβάζοντας τις δηλώσεις Βερναρδάκη: «μην χτυπάτε τον Τσίπρα. Είναι μόλις 44…» Προφανώς ο υπουργός του Αλέξη, προσπαθεί να βγάλει τον Πρωθυπουργό από το πλάνο της Μεταπολίτευσης. «44 χρόνια στον τόπο αυτό που έγιναν όλα τα στραβά, δεν μπορεί να ευθύνεται ένας 44χρονος», υπονοεί ο υπουργός, προσπαθώντας, και πάλι ανεπιτυχώς, να βγάλει πάση θυσία το μοναδικό «βαρύ χαρτί» της κυβέρνησης, εκτός τους κάδρου της καταστροφής.

Εκστομίζοντας όμως τον παραπάνω συλλογισμό, ο Βερναρδάκης κάνει το εξής ατόπημα: «αθωώνει» προκαταβολικά τη δράση ενός πολιτικού, λόγω… ηλικίας(!), δίνοντας την ίδια ακριβώς στιγμή τροφή για σχόλια και σκέψεις αναφορικά με τις ικανότητες του Πρωθυπουργού της χώρας, εξαιτίας της ηλικίας του!

Η αλήθεια είναι πως από το βράδυ της προηγούμενης Δευτέρας, όπου πραγματοποιήθηκε η σύσκεψη του Πρωθυπουργού με τους υπουργούς του και υπηρεσιακούς παράγοντες, παρουσία των τηλεοπτικών συνεργείων, η κυβέρνηση έκανε τόσα πολλά επικοινωνιακά λάθη, που η κατάσταση είναι πλέον μη αναστρέψιμη.

Πλέον, οποιαδήποτε προσπάθεια να δημιουργηθεί αντιπυρική ζώνη προστασίας γύρω από το πρόσωπο του Πρωθυπουργού, δημιουργεί ολοένα και μεγαλύτερα προβλήματα.

Ειλικρινά, δεν γνωρίζω αν ένας άνθρωπος που ξεκίνησε την πολιτική σταδιοδρομία από το ιδεοληπτικό φυτώριο της ΚΝΕ και χωρίς να είναι σε θέση να παρουσιάσει κάποια αξιόλογη επαγγελματική καριέρα, ένας άνθρωπος που στερούνταν ακόμα και των βασικών γνώσεων μιας ξένης γλώσσας, χωρίς εμπειρίες και βιώματα στον χειρισμό τόσο δύσκολων καταστάσεων, θα μπορούσε να κάνει κάτι καλύτερο. Σε μια χώρα όπου το κράτος θα λειτουργούσε κανονικά, με δομές σταθερές και αυτοματοποιημένες και τους κατάλληλους ανθρώπους με προσόντα να τις διοικούν, ίσως κάτι να κατάφερνε. Σε μια διαλυμένη χώρα όμως, αυτό είναι αδύνατο.

Τώρα, θα μπορούσε να πει κανείς «και ποιος του είπε να γίνει Πρωθυπουργός»; Δυστυχώς, αυτό το ερώτημα, πολύ δε περισσότερο η απάντηση, αφορά τον ελληνικό λαό. Όχι τον ίδιο.

Λευτέρης Παπαστεργίου