Λευτέρης Παπαστεργίου

Βαμπίρ και κανίβαλοι

Η είδηση πως «ο, μόλις, 34 ετών γιός του Σωκράτη Κόκκαλη, Σωκράτης, βρέθηκε νεκρός σε ξενοδοχείο στις ΗΠΑ», προκάλεσε σοκ στην κοινή γνώμη. Το νεαρό της ηλικίας και η αναγνωρισιμότητα του πατέρα του, έκαναν την είδηση πρώτη σε όλα σχεδόν τα ηλεκτρονικά ΜΜΕ της Ελλάδας και όπως ήταν φυσικό, τα Μέσα κοινωνικής δικτύωσης πήραν φωτιά. Όταν, δε, δημοσιοποιήθηκε η πληροφορία ενός αμερικανικού ηλεκτρονικού μέσου, πως ο θάνατος του νεαρού προκλήθηκε από καρδιακή ανακοπή εξαιτίας χρήσης ναρκωτικών ουσιών, τότε τα πράγματα εκτροχιάστηκαν.

«Όλα εδώ πληρώνονται…», έγραψε κάποιος, απηχώντας την άποψη και την διάθεση μιας μερίδας των χρηστών, οι οποίοι θεώρησαν, προφανώς, πως ο θάνατος αυτός ήταν ένα είδους «τιμωρίας» για τον πατέρα Κόκκαλη. Χωρίς να γνωρίζω αν ο συγκεκριμένος χρήστης είχε κάτι προσωπικό με τον γνωστό επιχειρηματία, αλλά αποκλείοντας το ενδεχόμενο να είχαν όλοι κάτι παρόμοιο όσοι εκφράστηκαν με τον τρόπο αυτό, παρακολούθησα για ώρες τους σχετικούς… «διαλόγους» και τα σχόλια.

Που, αλήθεια, έχουμε φτάσει ως κοινωνία;

Πως είναι δυνατόν ο θάνατος ενός νέου παιδιού, έστω και από ναρκωτικά, αν ισχύει η συγκεκριμένη πληροφορία, να γίνεται αφορμή εξωτερίκευσης τέτοιου είδους σχολίων και συμπεριφορών;

Πόσο δύσκολο είναι να αντιληφθεί κανείς, τι μπορεί νιώθει ένας γονιός, -ο όποιος γονιός- όταν μαθαίνει πως ο γιος του είναι νεκρός;

Και γιατί, αντί να ανοίξει μια κουβέντα, με αφορμή την είδηση, για τον ρόλο που παίζουν τα ναρκωτικά στη ζωή ενός ανθρώπου, ανοίγει κουβέντα μίσους και οχετού;

Τι σημασία έχει αν ένας θάνατος νέου ανθρώπου από ναρκωτικά αφορά τον Κόκκαλη ή τον Παπαδόπουλο από τα Πετράλωνα; Μήπως και αυτό το τελευταίο δεν είναι συνηθισμένο; Από πότε υπάρχει ταξική διάκριση (και) στο θάνατο;

Η ελληνική κοινωνία, εδώ και πολλά χρόνια, ζέχνει μίσος και δηλητήριο. Ο καθρέφτης των νέων μέσων κοινωνικής δικτύωσης είναι ενδεικτικός της παραμορφωμένης συλλογικής μας ταυτότητας. Κραυγές και δηλητηριώδη λόγια έχουν χωρίσει τους πολίτες σε ατομικές μονάδες, οι οποίοι, γνωρίζοντας τα πάντα, και πιστεύοντας σε κάθε συνομωσία και ηλιθιότητα, ζητάνε εκδίκηση και εκστομίζουν κατάρες. Και δυστυχώς, πάνω σ’ αυτό το δεδομένο, άθλιοι πολιτικάντηδες, στήνουν «κρεμάλες» και «χορούς» για να ξορκίσουν, δήθεν, τις κακές μας δεισιδαιμονίες, ξυπνώντας βαμπίρ και κανίβαλους, που περπατάνε δίπλα μας…

Λευτέρης Παπαστεργίου

Ακολουθήστε το onlarissa.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Ελάτε στην ομάδα μας στο viber για να ενημερώνεστε πρώτοι για τις σημαντικότερες ειδήσεις