Μια αλήθεια που πονάει

*Του Γ. Καραβάνα

Προτίμησα να περιμένω κάποιες μέρες πριν γράψω. Να περιμένω σεβόμενος τη στεναχώρια και το πένθος, που εύλογα κάποιοι άνθρωποι αισθάνονται, όταν φεύγει από τη ζωή ένας άνθρωπος δικός τους ή ένας άνθρωπος που γνώρισαν και εκτιμούσαν πολύ. Ο θάνατος παραμένει μυστήριο, που προκαλεί δέος και πόνο στους ανθρώπους. Δέος και πόνο, που η εκκλησία προσπαθεί να απαλύνει με τον παρηγορητικό της λόγο. Αυτός είναι ο ρόλος της! Και καλό πάντα είναι, ο λόγος να συνοδεύεται απ’ το παράδειγμα.

Σκέφτομαι το μεγαλείο που εκπέμπει ο ιεράρχης, που επιλέγει να περάσει τις τελευταίες μέρες του προσευχόμενος σε κάποιο μοναστήρι. Πόσο σπουδαίος είναι αλήθεια ο πνευματικός ηγέτης, που λέει: «Ευγνωμονώ τον Κύριο που με άφησε να ζήσω 72 χρόνια. Τον ευχαριστώ που με αξίωσε να φτάσω σε ανώτατα ιερατικά αξιώματα. Και τώρα, μετά από μια πλούσια ζωή, προσμένω επιτέλους να Τον συναντήσω». Πόσο συγκινεί και πόσο βοηθάει το ποίμνιό του, αυτός που λέει «Χαίρομαι που φεύγω, αν αυτό είναι το θέλημά Του!».

Και πόσο αδυνατίζει αυτή την πίστη, η επιλογή να μεταβείς στο καλύτερο και ακριβότερο μεταμοσχευτικό κέντρο του κόσμου – αυτό που οι «κοινοί θνητοί» δύσκολα μπορούν να πλησιάσουν – και να στερήσεις από την έτσι κι αλλιώς φτωχή παγκόσμια δεξαμενή μοσχευμάτων, ένα μόσχευμα που θα μπορούσε διαφορετικά να σώσει έναν πολύ νεότερο άνθρωπο; Για να πετύχεις τι, αν το νόημα της ζωής είναι πράγματι το να θυσιάζεσαι για τους άλλους;

Η ζωή βεβαίως είναι γλυκιά. Και δεν πρόκειται εγώ να κατηγορήσω κανέναν, επειδή κάνει ότι μπορεί για να σώσει τη δική του. Ο εκλιπών Μητροπολίτης μας, στην πραγματικότητα δεν έκανε τίποτα περισσότερο απ’ ότι θα έκανε κι οποιοσδήποτε από εμάς, εάν είχε βεβαίως την οικονομική δυνατότητα! Λιγόστεψε όμως με την πράξη του αυτή, την πίστη των ανθρώπων. Τι να της πεις τώρα της χαροκαμένης μάνας, που έχασε πρόωρα το παιδί της; Ότι το κάλεσε τάχα ο δημιουργός του και πως πρέπει να αποδεχθεί καρτερικά το θέλημα Του; Τι να του πεις του γονιού, που περιμένει με λαχτάρα να χτυπήσει κάποτε το τηλέφωνο, για κάποιο μόσχευμα που βρέθηκε διαθέσιμο για το βλαστάρι του; Ότι το πήρε ένας 72χρονος, επειδή είχε περισσότερα χρήματα από εκείνον; Τι να του πεις αυτού που πιστεύει πως, ίσως στον άλλο κόσμο να περάσει καλύτερα! Ότι το πιστεύεις κι εσύ; Όταν του δείχνεις με τις πράξεις σου πως, τελικά, μάλλον μόνο σ’ αυτή τη ζωή έχει νόημα να ζεις!

Πόσο πιο ωραίο θα ήταν να έφευγες περιτριγυρισμένος από ανθρώπους που σε πιστεύουν και σ’ αγαπούν, προσευχόμενος ίσως σε κάποιο μοναστήρι για όσους – πολύ νεότερους – αφήνεις πίσω σου, να παλεύουν ακόμα για να βρουν γιατρειά! Πόσο περισσότερο θα στήριζες τον αγώνα και την πίστη τους, αν αυτά ήταν τα έργα κι όχι μόνο τα λόγια σου…!

Καταλαβαίνω βεβαίως, πως κάτι τέτοιες απόψεις συνήθως τις αποφεύγουν όσοι ασχολούνται με τα κοινά! Πως σύμφωνα με την κυρίαρχη άποψη, μόνο εκλογική ζημιά μπορεί να προκαλέσουν! Εγώ πάλι πιστεύω πως ο κόσμος αρχίζει να αλλάζει και διακρίνει πλέον αυτούς που δε φοβούνται την αλήθεια. Πως βαρέθηκε τους κόλακες και τους υποκριτές. Πως θέλει επιτέλους ανθρώπους ειλικρινείς, που έχουν το θάρρος της γνώμης τους, όσο δυσάρεστη κι αν είναι μερικές φορές αυτή: ο Μητροπολίτης μας, ΔΕΝ έπρεπε να υποβληθεί σε μεταμόσχευση. Σαν καλός Χριστιανός, έπρεπε να δώσει τη σειρά του είτε σε κάποιον που είχε πολύ λιγότερα χρήματα, είτε σε κάποιον που είχε πολύ περισσότερα χρόνια μπροστά του για να ζήσει. Πως αντί να πεθάνει επάνω στο χειρουργικό τραπέζι, θα ήταν καλύτερο να πεθάνει ήσυχα, ανάμεσα σε αγαπημένα πρόσωπα. Αυτή είναι η άποψή μου, κι αυτή θέλησα να μοιραστώ σήμερα μαζί σας!

*Ο Γιώργος Καραβάνας είναι μοριακός Βιολόγος και πολ. στέλεχος της ΝΔ