Μια μέρα στα Επείγοντα στο Γενικό Νοσοκομείο Λάρισας

Ρεπορτάζ: Αθανασία Παύλου 

Μια μέρα στα επείγοντα! Μόνο η σκέψη προκαλεί ανατριχίλα σε εμάς τους κοινούς θνητούς που ούτε απ’ έξω δεν θέλουμε να περνάμε. Η ιδέα και μόνο ότι για κάποιο έκτακτο περιστατικό που μπορεί να μας συμβεί, πρέπει να διαβούμε την πόρτα του ΤΕΠ (Τμήμα Επειγόντων Περιστατικών) σε κάποιο νοσοκομείο, …σταυροκοπιόμαστε 100 φορές. Ή δεν είναι έτσι;

Όταν λοιπόν μου έπεσε ο κλήρος για το ρεπορτάζ, δεν το κρύβω, αυτό ακριβώς έκανα και εγώ, τον σταυρό μου: «Πάμε λέω και ο Θεός βοηθός». Όμως το μικρόβιο του να καταπολεμήσω τον φόβο μου με έτρωγε μέσα μου. Και όσο το θηρίο του φόβου μεγάλωνε, άλλο τόσο φούντωνε και η θέληση να τα καταφέρω και να μην λιποθυμήσω στη θέα όλων αυτών που περίμενα να δω μπροστά μου.

Έχοντας πάρει την άδεια του διοικητή των Νοσοκομείων της Λάρισας κ. Παναγιώτη Νάνου τον οποίο και ευχαριστούμε θερμά για τις διευκολύνσεις που μας παρείχε, ξεκίνησα για την …πρώτη γραμμή του Γενικού Νοσοκομείου Λάρισας «Κουτλιμπάνειο – Τριανταφύλλειο», το Τμήμα Επειγόντων Περιστατικών με σκοπό να καθίσω για αρκετή ώρα (όσο μου το επέτρεπαν) παρατηρώντας και καταγράφοντας όλα όσα συμβαίνουν εκεί σε μια ώρα αιχμής που το νοσοκομείο εφημερεύει. Όχι σαν ασθενής, ή σαν συνοδός ασθενή, θέση στην οποία έχουμε όλοι μας βρεθεί το λιγότερο μία φορά, αλλά σαν απλώς παρατηρητής.

Όχι, στόχος μας δεν είναι να εντοπίσουμε τα κακώς κείμενα και να στηλιτεύσουμε, άλλωστε, αυτό είναι το σύνηθες, και σίγουρα είναι πολλά τα τρωτά σημεία τα οποία χρήζουν βελτίωσης.

Στόχο μας αποτελεί να δούμε και την άλλη πλευρά, αυτή των γιατρών, των νοσηλευτών και του προσωπικού γενικότερα ενός νοσοκομείου που η αλήθεια είναι πως δεν κάνει μια απλή δουλειά, κάνει λειτούργημα με όλη τη σημασία της λέξεως.

Είναι εύκολο, αλλά απολύτως φυσιολογικό  για όλους μας πάνω στην δύσκολη στιγμή, να αναθεματίζουμε το σύστημα, τους γιατρούς, το προσωπικό και αυτή την χώρα στην οποία τίποτα δεν λειτουργεί σωστά, όπως όλοι υποστηρίζουμε.

Όμως με μια πιο ψύχραιμη ματιά, διαπιστώνουμε ότι χάνουμε πολλά …στη μετάφραση.

ΣΤΟΝ ΡΥΘΜΟ ΤΩΝ ΠΡΩΤΩΝ ΒΟΗΘΕΙΩΝ

Κάθομαι σε μια γωνιά στον θάλαμο αναμονής των επειγόντων περιστατικών και αρχίζω να παρατηρώ και να καταγράφω. Μου έχουν παραχωρήσει μια καρέκλα δίπλα στους ασθενείς και στους συνοδούς τους. Γρήγορα καταλαβαίνω πως μπορώ να κάνω την δουλειά μου και όρθια, διότι αυτή την στιγμή στερώ ένα κάθισμα από έναν ταλαιπωρημένο κύριο που συνοδεύει έναν δικό του άνθρωπο ο οποίος αναμένει την σειρά του με αγωνία για να περάσει στο ιατρείο εξέτασης.

Είναι δύο το μεσημέρι, καθημερινή και η αίθουσα είναι γεμάτη, περίπου τριάντα, άτομα ενώ μισή ώρα πριν, ζήτημα να ήταν δέκα. Ξαφνικά σε μικρό χρονικό διάστημα έτυχε να έρθουν μαζεμένα περιστατικά. Οι νοσηλευτές και οι γιατροί προσπαθούν να κρατήσουν τη σειρά, να αντιμετωπίσουν με ψυχραιμία τα περιστατικά και φυσικά τα πολύ επείγοντα έχουν προτεραιότητα. Η αγωνία ζωγραφισμένη στους ασθενείς και στους συνοδούς τους, ωστόσο περιμένουν καρτερικά να ειδοποιηθούν για να περάσουν. Οι γιατροί αυτή την ώρα είναι οι …μικροί Θεοί τους. Τους κοιτάνε στα μάτια, αγωνιούν και αναμένουν με απελπισία ένα νεύμα τους για να μπουν μέσα.

Από την πλευρά του ιατρικού προσωπικού η αξιολόγηση για τα πιο βαριά περιστατικά θα πρέπει να γίνει άμεσα, δεν υπάρχει καιρός για χάσιμο, ούτε δευτερόλεπτο. Το θετικό είναι ότι πια και οι ασθενείς έχουν «εκπαιδευτεί», ας μου επιτραπεί η έκφραση. Στην αίθουσα υπάρχει σιγή, ούτε φωνές, ούτε φασαρίες, ούτε ψίθυροι. Παλαιότερα οι καβγάδες ήταν σύνηθες φαινόμενο. Περισσότερο για να κρατηθεί η σειρά, πάντα υπήρχε ο «έξυπνος» που θα χωνόταν μέσα στο ιατρείο εξέτασης μόλις άνοιγε η πόρτα για να μπει η προϊσταμένη, ένας γιατρός ή κάποιος νοσηλευτής . Έβρισκε την ευκαιρία να τρυπώσει στα μουλωχτά και τότε ήταν που τον έβλεπε κάποιος και ξεκινούσε η φασαρία, όπως συμβαίνει στην ουρά της εφορίας.

Όχι, αυτά ευτυχώς, έχουν μειωθεί πια και οι ασθενείς δείχνουν μεγαλύτερη κατανόηση, έχουν αντιληφθεί ότι και οι γιατροί με το μέρος μας είναι, δεν κάνουν διακρίσεις για το ποιος δικαιούται πρώτος περίθαλψης.

Ανοίγουν οι πόρτες και μπαίνουν δύο φορεία, με τους τραυματιοφορείς να έχουν ζωγραφισμένη την αγωνία στα πρόσωπά τους περισσότερο, (καθ΄ υπερβολήν) και από τους ίδιους τους συνοδούς τους. Άλλο μεγάλο κεφάλαιο, οι τραυματιοφορείς και το έργο που επιτελούν.

Γιατί ναι, το διαπιστώσαμε από κοντά, όλο το προσωπικό, όποια θέση και αν κατέχουν δίνουν τον καλύτερό τους εαυτό, διότι είναι εκείνοι που εκτιμούν την ανθρώπινη ζωή περισσότερο από τον καθένα μας, με όλα αυτά που έχουν δει τα μάτια τους τόσα χρόνια στο επάγγελμα.

Και μπορεί από ένα σημείο και έπειτα να συνηθίζεται μια κατάσταση, όποιο επάγγελμα και αν κάνει κανείς, αλλά είναι μερικά πράγματα σε αυτή την ζωή που δεν συνηθίζονται, όπως ο ανθρώπινος πόνος.

Διαπιστώνουμε, κάνοντας και μια άτυπη κουβέντα με το προσωπικό, πως τα επείγοντα επισκέπτονται όπως είναι φυσιολογικό, εξάλλου,  κυρίως άτομα άνω των 50 ετών. Πληροφορούμαστε μάλιστα με ενδιαφέρον ότι μόνο το 15-20 % των περιστατικών είναι όντως επείγοντα και χρήζουν άμεσης αντιμετώπισης. Τα υπόλοιπα δεν είναι τόσο σοβαρά, απλά ο φόβος μας κυριεύει τις περισσότερες φορές και μας οδηγεί ενστικτωδώς στην είσοδο του Τμήματος Επειγόντων Περιστατικών ή στις Πρώτες Βοήθειες όπως συνηθίζουμε να λέμε.

ΟΙ ΔΙΚΟΙ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΙ

Παρατηρώ ότι οι ασθενείς νιώθουν μεγάλη ασφάλεια, στο Γενικό Νοσοκομείο Λάρισας, είναι κάτι σαν να βρίσκουν τους δικούς τους ανθρώπους εκεί, νιώθουν σαν στο σπίτι τους. Μας το επιβεβαιώνουν και ασθενείς και ιατρικό προσωπικό. Δεν νιώθουν το άψυχο ενός νοσοκομείου, έχουν μεγαλύτερη οικειότητα. Δεν είναι τυχαίο ότι αρκετούς από αυτούς τους γνωρίζουν με το μικρό τους όνομα, τους χαμογελάνε, δίνουν χειραψίες και περιμένουν ένα βλέμμα τους για να καθησυχαστούν για το όποιο πρόβλημα αντιμετωπίζουν.

Εκείνοι τους το ανταποδίδουν, με χαμόγελο, με ένα νεύμα τους, πάνω στον πανικό του ιερού τους καθήκοντος, δίνουν ελπίδα, είτε πρόκειται για κάτι σοβαρό είτε όχι.

Πρόσφατα, πριν λίγες μόλις μέρες, στο Γενικό Νοσοκομείο Λάρισας έπρεπε να αντιμετωπίσουν δύο πολύ σοβαρά περιστατικά, που σόκαραν όλη την πόλη, αυτό του νεαρού στη Φαλάνη που πυροβολήθηκε στο κεφάλι και το άλλο με τον έφηβο που κεραυνοβολήθηκε σε γήπεδο της πόλης την ώρα της προπόνησή του. Περιστατικά που στιγματίζουν, γιατί και το ιατρικό προσωπικό άνθρωποι το απαρτίζουν, εκεί όμως δεν υπάρχει περιθώριο σκέψης, δεν υπάρχουν γιατί, μόνο αγώνας, αγώνας για την σωτηρία ψυχών, καθώς όλα κρέμονται από κλάσματα του δευτερολέπτου.

Σκέφτομαι, ότι η ανθρώπινη αλληλεγγύη είναι πάνω από όλα, πάνω από κάθε επιστήμη και από κάθε αξίωμα. Ο ανθρώπινος πόνος τελικά ενώνει και όλοι μπροστά του είμαστε ίσοι, ο ένας για τον άλλο.

ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΙΑΤΡΕΙΟΥ ΑΜΕΣΗΣ ΔΙΑΛΟΓΗΣ

Ενδιαφέροντα είναι τα στοιχεία που μας παραθέτει ο διοικητής των δύο Νοσοκομείων Λάρισας (ΠΓΝΛ, ΓΝΛ) κ. Παναγιώτης Νάνος:

«Με την ανάληψη της διοίκησης θέσαμε ως άμεση προτεραιότητα την αλλαγή του τρόπου λειτουργίας των ΤΕΠ και την διαχείριση των επειγόντων περιστατικών στα Νοσοκομεία της Λάρισας. Έτσι από τις πρώτες αποφάσεις ήταν η σύσταση δύο ομάδων Εργασίας, τις οποίες συντόνισα προσωπικά, με στόχο να μελετηθούν τα στοιχεία και να επανασχεδιαστούν τα ΤΕΠ από μηδενική βάση. Το Γενικό Νοσοκομείο υποδέχεται περίπου 50.000 επισκέψεις ασθενών στα επείγοντα και κατά μέσο όρο είναι περί 280 με 300 περιστατικά κατά  μέσο όρο.

Σε ότι αφορά το Πανεπιστημιακό από τον Αύγουστο του 2017 λειτουργεί η Κλινική Επείγουσας Ιατρικής με δύο τμήματα, ΤΕΠ & Βραχείας Νοσηλείας με 20 κλίνες.

Ειδικότερα για το Γενικό Νοσοκομείο Λάρισας οι παρεμβάσεις είναι μεγαλύτερες, κυρίως σε ότι αφορά την υποδομή διότι θα παραδώσουμε περισσότερους χώρους, το κόστος διαμόρφωσης ανέρχεται στις 85.000 ευρώ. Το έργο μελετήθηκε από στελέχη της Τεχνικής Υπηρεσίας του Πανεπιστημιακού Νοσοκομείου σε συνεργασία με την προϊσταμένη της ΤΥ του Γενικού Νοσοκομείου και αυτή την στιγμή είναι σε εξέλιξη ηλεκτρονικός διαγωνισμός για την ανάδειξη του εργολάβου.

Προβλέπεται δημιουργία Ιατρείου άμεσης διαλογής που γίνεται από ειδικό ιατρό, επτά 7 κλίνες για βραχεία θεραπεία, αναβάθμιση του χειρουργείου των επειγόντων, νέος ιατροτεχνολογικός εξοπλισμός κ.λ.π.  Παράλληλα το Υπουργείο ενέκρινε προσλήψεις μόνιμου ιατρικού προσωπικού με εξειδίκευση στα ΤΕΠ, οκτώ (8) θέσεις για κάθε Νοσοκομείο. Μέχρι το τέλους Σεπτέμβρη εκτιμούμε ότι θα έχουν τελειώσει οι εργασίες».

• Ευχαριστούμε θερμά τον διοικητή των Νοσοκομείων και το προσωπικό για τις διευκολύνσεις που μας παρείχαν για την επίτευξη του ρεπορτάζ.