Όταν πέφτει το σκοτάδι…

«Ποτέ δεν είχα φανταστεί ότι θα χρειαζόταν η βοήθεια των πυροσβεστών, των αστυνομικών και των κλεφτοφάναρων για να μπορέσω να φύγω από τη Βουλή, χωρίς να φάω τη μούντζα της αρκούδας… Έφυγα μέσα από τον Εθνικό Κήπο μέσα στο σκοτάδι σαν κυνηγημένη. Στραμπούλιξα το πόδι μου, όταν πάτησα μια πέτρα. Πήγα το βράδυ σπίτι μου, ήμουν εντελώς διαλυμένη»…

Ήταν πρώτη Ιουνίου του 2011 όταν η βουλευτής Καρδίτσας, τότε, του ΠΑΣΟΚ, Μαρία Θεοχάρη περιέγραφε την εφιαλτική εμπειρία της προηγούμενης βραδιάς, όπου εκατοντάδες «αγανακτισμένοι» πολίτες είχαν περικυκλώσει την βουλή και κυνηγούσαν τους βουλευτές που αποχωρούσαν από το κοινοβούλιο. Ήταν η εποχή όπου οι κρεμάλες δέσποζαν στο μέσο της πλατείας Συντάγματος και το εξεγερμένο πλήθος ήταν έτοιμο να καταλύσει το ναό της Δημοκρατίας. (Επ’ αυτού, η Αλέκα Παπαρήγα θα είχε πολλά και ενδιαφέροντα να αποκαλύψει, όταν η ίδια είχε δώσει, λίγο καιρό αργότερα την εντολή στο μπλοκ του ΠΑΜΕ να προστατεύσει την Βουλή…)

Εφτά ολόκληρα χρόνια μετά, μου ήρθε στο νου η εξιστόρηση της πρώην βουλευτή, διαβάζοντας την ανακοίνωση του τοπικού ΣΥΡΙΖΑ, με την οποία κατηγορεί τον Κώστα Αγοραστό, ως «υποκινητή» των λεκτικών επεισοδίων εναντίον του βουλευτή Νίκου Παπαδόπουλου, χρεώνοντας στον Περιφερειάρχη Θεσσαλίας την προσπάθεια δημιουργίας κλίματος διχασμού του λαού.

Δε νομίζω να υπάρχει σώφρων άνθρωπος που να μπορεί να χρεώσει στον Αγοραστό αυτό που συνέβη, την ίδια περίπου ώρα με το συμβάν της Λάρισας, και στα Γρεβενά, και στην Κρήτη και στις Σέρρες, εκεί όπου οι κυβερνητικοί βουλευτές δέχονται τις αποδοκιμασίες του αγριεμένου πλήθους. Γι’ αυτόν τον λόγο άλλωστε, η κυβέρνηση, εξέδωσε ανακοίνωση με την οποία στοχοποιεί τη ΝΔ για «υποκίνηση επεισοδίων», προσπαθώντας να δημιουργήσει την «μεγάλη εικόνα».  

Μετά τον διχασμό του λαού, εφτά χρόνια νωρίτερα, σε «μνημονιακούς» και «αντιμνημονιακούς», μετά τον διχασμό του λαού, σε «αντιστεκόμενους» και «γερμανοτσολιάδες» στο δημοψήφισμα της απάτης, μετά τον διχασμό του λαού με τις περίφημες φράσεις του Αλέξη Τσίπρα «Ή εμείς ή αυτοί» και «Ή θα τους τελειώσουμε ή θα μας τελειώσουν», τώρα ξαφνικά, οι κυβερνώντες ανακάλυψαν τον διχασμό!

Βλέπεις, είναι άλλο να κυνηγάς και είναι άλλο να σε κυνηγούν.

Είναι άλλο να φτύνεις και άλλο να σε φτύνουν.

Είναι άλλο να στήνεις κρεμάλες για τους «αντιπάλους» και άλλο να στήνουν κρεμάλες για σένα.

Κι όμως δεν είναι άλλο. Είναι το ίδιο πράγμα. Είναι η επικράτηση της χειρότερης μορφής λαϊκισμού που θέριεψε όλα τα προηγούμενα χρόνια με ευθύνη, από τη μια, του αποτυχημένου πολιτικού συστήματος που κυβέρνησε για δεκαετίες αρνούμενο να μετατρέψει τη χώρα σε ευρωπαϊκή δημοκρατία, και από την άλλη, του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝΕΛ που πάτησαν πάνω στην οργή για να σπείρουν μίσος και διχασμό.

Στην φάση αυτή είμαστε τώρα, που υποτίθεται πως η χώρα βγαίνει στο ξέφωτο. Οι κρεμάλες στήνονται ξανά. Είναι πολλοί αυτοί που υποστηρίζουν πως «όπως έστρωσες θα κοιμηθείς» και πως «όποιος σπέρνει ανέμους θερίζει θύελλες». Όντως αυτά ισχύουν. Όχι, όμως όταν πρόκειται για την ίδια τη Δημοκρατία.

Ευθύνη όλων μας είναι να την διαφυλάξουμε, απέναντι σε όσους δεν ντρέπονται να χαιρετάνε ναζιστικά, απέναντι σε όσους δεν ντρέπονται να μιλάνε για «ρεβάνς» εβδομήντα χρόνια μετά, απέναντι σε όλους όσους αρέσκονται να ρίχνουν την ευθύνη πάντα στους άλλους, τους ξένους, τους «κακούς», απέναντι, τελικά, σε όλους όσους δεν μπορούν να αντιληφθούν πως όταν πέσει το σκοτάδι, όλοι βλέπουμε μαύρο…

Λευτέρης Παπαστεργίου