Μακεδονικά φαντάσματα σε μια αιχμάλωτη χώρα

Η συμφωνία Τσίπρα-Ζαεφ και το όνομα «Βόρεια Μακεδονία», διχάζει πλέον την ελληνική κοινωνία και είναι ικανή να αναδιατάξει, υπό προϋποθέσεις,  ολόκληρο το πολιτικό σκηνικό.

Ο διχασμός στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης αντανακλά αυτό που συμβαίνει στις παρυφές της ελληνικής κοινωνίας και δείχνει τον τρόπο με τον οποίο θα διεξαχθούν οι επόμενες βουλευτικές εκλογές στη χώρα. Πλέον, ο καθένας έχει άποψη, ανεξαρτήτως αν μιλάμε για ένα τόσο λεπτό και σύνθετο θέμα, το οποίο έχει ιστορικές, εθνικές, διπλωματικές και πολιτικές διαστάσεις, κάτι που σημαίνει πως πρέπει να μιλήσουν και να ακουστούν, πρωτίστως, οι ειδικοί.

Γιατί όμως δεν ακούγονται; Γιατί οι φωνές τους σκεπάζονται από τον όχλο του συναισθήματος; Γιατί η χώρα χωρίστηκε, και πάλι, σε πατριδοκάπηλους και προδότες;

Η όλη διαχείριση ενός ανοιχτού, επί χρόνια, εθνικού θέματος από την κυβέρνηση είχε δυο κατευθύνσεις:

Η πρώτη, να ικανοποιηθούν οι Ευρωπαίοι εταίροι μας και οι Αμερικανοί, οι οποίοι επιθυμούν διακαώς την είσοδο του γειτονικού κρατιδίου στην ΕΕ και στο ΝΑΤΟ, φρενάροντας την επιρροή της Τουρκίας και της Ρωσίας στα Βαλκάνια, καθαρά για γεωπολιτικούς λόγους. Η συγκεκριμένη χρονική συγκυρία, με την Ελλάδα να επιζητά μια ευνοϊκή ρύθμιση τους χρέους της, αποκτούσε εξαιρετική ευκαιρία για έναν συμβιβασμό, αφού με τον τρόπο αυτό θα ήταν όλοι κερδισμένοι.

Η δεύτερη, καθαρά πολιτική. Ο Αλέξης Τσίπρας με στόχο τον διεμβολισμό ολόκληρου του πολιτικού συστήματος, πόνταρε στην στήριξη του Κυριάκου Μητσοτάκη σε μια συμφωνία η οποία θα έλυνε τα διπλωματικά χέρια της χώρας, άρα και των μελλοντικών κυβερνήσεων, ρυθμίζοντας μια εκκρεμότητα χρόνων. Με τον τρόπο αυτό όμως, ο Πρωθυπουργός ήξερε πως κάτι τέτοιο θα άνοιγε τον ασκό του Αιόλου στα δεξιά της ΝΔ, κάτι που θα είχε ως συνέπεια την δημιουργία νέου κόμματος, με αποτέλεσμα το μπλοκάρισμα του Μητσοτάκη και την απίστευτης ένταση δεξιά εσωστρέφεια, την ώρα που ο ίδιος θα έφτιαχνε το προφίλ του Ευρωπαίου ηγέτη. Αυτό, θα λειτουργούσε με παρόμοιο τρόπο, και στο εσωτερικό του Κινήματος Αλλαγής, πράγμα που θα οδηγούσε τον Αλέξη Τσίπρα σε μια ηγεμονική θέση στον χώρο του κέντρου.

Ακριβώς για τον λόγο αυτό, ο Πρωθυπουργός δεν έπραξε αυτό που όφειλε: να συνεννοηθεί δηλαδή από πριν με όλες τις πολιτικές δυνάμεις του συνταγματικού τόξου, δημιουργώντας ένας αρραγές εθνικό μέτωπο, προετοιμάζοντας παράλληλα την κοινή γνώμη για την ανάγκη και τη σημασία ενός συμβιβασμού. Αντιθέτως, προτίμησε τον σχεδιασμό του πολιτικού διχασμού, ευελπιστώντας στα πολιτικά ρήγματα.

Αυτό που δεν μελέτησε σωστά ο Αλέξης Τσίπρας και η ομάδα των συμβούλων του, ήταν η συμπεριφορά του αρχηγού της ΝΔ, σε παρόμοια, προηγούμενη περίπτωση, όταν τέθηκαν θέματα προστασίας ανθρωπίνων δικαιωμάτων, με αιχμή το σύμφωνο συμβίωσης. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης, αντί να εγκλωβίσει την παράταξη της ΝΔ στις προσωπικές του απόψεις, προτίμησε να απελευθερώσει τους βουλευτές του, με αποτέλεσμα η προσπάθεια του Πρωθυπουργού να πέσει στο κενό.

Τώρα λοιπόν, η κυβέρνηση καλείται να αναμετρηθεί με ένα πρωτοφανή κύμα αντιδράσεων σε ολόκληρη την επικράτεια, η οποία, για πρώτη φορά, διαλύει στην πράξη τον μύθο της «προστασίας των λαϊκών και εθνικών δικαιωμάτων».

Πως θα πείσεις πλέον τον Έλληνα πως διώχνεις τους κακούς ξένους, όταν υποχρεώνεσαι να υποταγείς στις επιθυμίες του, σύμφωνα με τον κυβερνητικό σου εταίρο(!)- έχοντας υπογράψει ήδη ένα τέταρτο μνημόνιο;

Πως θα διαχειριστείς την κυβερνητική συνοχή όταν ο εταίρος σου βλέπει το κόμμα του να αποσυντίθεται; Μήπως είσαι αναγκασμένος να σχεδιάσεις, πλέον, μαζί του, την πτώση της κυβέρνησης σου;

Η απάντηση στην τελευταία αυτή ερώτηση ίσως να αποδειχθεί σε λίγο καιρό το κλειδί των πολιτικών εξελίξεων. Ωστόσο, όποιες κι αν είναι οι απαντήσεις, το καίριο ερώτημα, παραμένει δυστυχώς αναπάντητο: ποια η εθνική στρατηγική μιας χώρας που παραμένει στο κυνήγι φαντασμάτων, μόνο και μόνο για να σώσει το αποτυχημένο πολιτικό της σύστημα και να χαϊδέψει τα αυτιά ενός λαού που δεν θέλει ποτέ να ευθύνεται αυτός για τίποτα;

Λευτέρης Παπαστεργίου