Ο κάμπος της Λάρισας αλλάζει – Ένας νέος αγρότης μιλά στο onlarissa.gr για τις νέες καλλιέργειες και τη γνώση που φέρνει την επανάσταση

Του Λευτέρη Παπαστεργίου

Μπαίνουμε στο «4χ4 για να καλύψουμε, χιλιομετρικά, το «κτήμα της Χάλκης». Η βροχή ξαφνικά δυναμώνει, κεραυνοί πέφτουν με ένταση στο βάθος του ορίζοντα, το χώμα μυρίζει έντονα. Ένας λαγός πετιέται μέσα από τα καλαμπόκια και αρχίζει τις χορευτικές του πιρουέτες. Το κάποτε πράσινο χρώμα του κάμπου, έχει αντικατασταθεί, εδώ και χρόνια, από κίτρινο , με βούλες διαφορετικών χρωματισμών. Γιατί;

Διανύοντας με το αυτοκίνητο μια κυκλική διαδρομή, από τη Χάλκη στα όρια της Νέας Λεύκης, τη Μελία, τα Κυπαρίσσια και επιστροφή στη Χάλκη, συνειδητοποιώ τις μεγάλες αλλαγές στις καλλιέργειες του κάμπου. Οδηγός μου ο Γιώργος Τσινούλης, ένας επαγγελματίας με πτυχίο γεωπονίας, υπεύθυνος για την καλλιέργεια, αλλά και την παρακολούθηση, εκατοντάδων στρεμμάτων, αναλαμβάνει να μου εξηγήσει τι σημαίνει «ολοκληρωμένη διαχείριση» στην αγροτική καλλιέργεια, τι πρέπει να γίνει στον αγροτικό τομέα, και πως, μέσω του προσωπικού του παραδείγματος, μπορεί ένα μεγαλύτερο σύνολο να εμπνευστεί και να ακολουθήσει τα βήματα, που θα έπρεπε να κάνει μια ολόκληρη χώρα, εδώ και χρόνια, με τρόπο οργανωμένο.

«Το 1996, το κτήμα της Χάλκης, 40.000 περίπου στρέμματα, αφορούσε στο μεγαλύτερο ποσοστό βαμβακοκαλλιέργειες. Περίπου τα 32.000 στρέμματα καλλιεργούνταν με βαμβάκι. Το 2016, είκοσι χρόνια μετά, μόνο τα 5.000 αφορούν την ίδια καλλιέργεια», μου εξηγεί, ενώ φτάνουμε σε ένα από τα χωράφια του, που καλλιεργεί φιστίκι με κέλυφος, το γνωστό σε όλους μας «φιστίκι Αιγίνης». 

Τι άλλαξε και άλλαξαν και οι καλλιέργειες;

Το κόστος του νερού. Αυτή είναι η βασική διαφορά. Ο γεωργός προσανατολίστηκε σε άλλες καλλιέργειες.

Βλέπω δεξιά κι αριστερά εικόνες που δεν θα μπορούσα να φανταστώ… Πλέον τι καλλιέργειες συναντά κανείς εδώ;

Εκτός από βαμβάκι και βιομηχανική ντομάτα, υπάρχουν αμπέλια, δεντροκαλλιέργειες –βερίκοκα, δαμάσκηνα-, φακές, ρεβίθια, φασόλια, ρίγανη, λεβάντα, σιτάρια και φυσικά φιστίκι… Η στροφή σε τέτοιες καλλιέργειες, ειδικά σιτάρι και όσπρια είναι μια στροφή λόγω νερού…

Ελπιδοφόρο ή όχι;

Για να είναι ελπιδοφόρο, θα πρέπει να γίνεται με σχέδιο και πρόγραμμα. Φυσικά, με ολοκληρωμένη διαχείριση…

Μίλησε μου για τον όρο αυτό. Ακούγεται συχνά και από χείλη πολιτικών

Η λίπανση βάσει ανάλυσης του εδάφους. Ο ψεκασμός με εγκεκριμένα γεωργικά φάρμακα για κάθε καλλιέργεια, στον χρόνο που πρέπει. Η σωστή χρήση τους. Η αποξήρανση, εκεί που χρειάζεται και η συγκομιδή, με τον τρόπο που πρέπει. Η σωστή μετασυλλεκτική λειτουργία. Όλα αυτά συνθέτουν την ολοκληρωμένη διαχείριση…

Για την οποία είσαι υπεύθυνος…

Ναι. Όχι μόνο εγώ. Και όχι μόνο για τις δικές μου καλλιέργειες.

Πριν έρθω σ’ αυτό, πες μου το «ελπιδοφόρο» που λέγαμε πριν…

Αυτό που είναι απαραίτητο, είναι να δημιουργηθεί ένας «πυρήνας καλλιέργειας». Τι θέλω να πω; Σκέψου για παράδειγμα, μέσα στα χιλιάδες αυτά στρέμματα, κάποιος να πάρει την απόφαση να βάλει ακτινίδιο, για παράδειγμα. Τι κέρδος θα έχει, μακροπρόθεσμο; Ούτε βοήθεια, «γειτονική» θα υπάρχει, ούτε η προοπτική κάποιας μεγάλης αγοράς. Πλέον, στις μέρες μας, αυτό που χρειάζεται κάθε καλλιέργεια, είναι να δημιουργεί οικονομίες κλίμακος, για να μπορούν οι παραγωγοί να σταθούν στον ανταγωνισμό.

Τι άλλο χρειάζεται;

Μεράκι, αγάπη και δουλειά.

Φτάνουμε στα στρέμματα που έχει βάλει ο ίδιος, από το 2012, φιστίκι. Η εικόνα που συναντώ στο συγκεκριμένο χωράφι, με αφήνει άφωνο. Λες και κάποιο μαγικό χέρι, έχει τακτοποιήσει τα πάντα σε μια αρμονία. Τα δέντρα, σχεδόν ομοιόμορφα, με καθορισμένες αποστάσεις το ένα από το άλλο, και με τον τρόπο που πρέπει, ώστε να επιτυγχάνεται η γονιμοποίηση. Μια ομοιομορφία, ως τρόπος αντίληψης αλλά και μεθόδου στο κλάδεμα. Πότισμα, με τον τρόπο που πρέπει. Και όλα αυτά αποτυπωμένα μπροστά ακόμα και στο πιο άπειρο μάτι. Μπροστά από κάθε σειρά δέντρων μια πινακίδα με νούμερο. Ρωτάω σε τι εξυπηρετεί.

«Είναι κάτι που έκλεψα από την Αμερική», μου λέει ο Γιώργος, χαμογελώντας. «Αν υπάρχει ένα πρόβλημα σε ένα δέντρο, είναι καλό να ξέρεις σε ποια σειρά θα το βρεις», συνεχίζει, και ομολογώ πως δεν το είχα σκεφτεί.

Ολόκληρη η παραγωγή του, τόσο από το φιστίκι, όσο και από τα όσπρια που ο ίδιος καλλιεργεί, καθώς και άλλα είδη ξηρών καρπών, που παρακολουθεί, ως επιστήμονας, καταλήγουν, πλέον, στην Areland, το εξαιρετικό μαγαζί στην τρίγωνη πλατεία της Λάρισας. Προχωρώντας, μου δείχνει μια μεγάλη έκταση. «Εδώ, θα στηθούν οι σύγχρονες εγκαταστάσεις. Θα μεταφερθούν τα γεωργικά φάρμακα, θα γίνει αποφλοιωτήριο, συσκευαστήριο, όλες οι υποδομές που χρειάζονται για να μεταφέρονται τα προϊόντα, με την μεγαλύτερη δυνατή ασφάλεια και ποιότητα, εκεί που πρέπει. Όλα αυτά, κάτω από την ομπρέλα της Areland, φυσικά».

Ο Γιώργος μου περιγράφει το όραμά του, που σε λίγο καιρό θα έχει ολοκληρωθεί, και ένα άλλο, θα έχει μπει στο μυαλό του προς υλοποίηση. Η διαδικασία δηλαδή που ακολουθεί κάθε ανήσυχο πνεύμα, που ξέρει καλά το αντικείμενο της δουλειάς του. Μέσα στην κρίση, στήθηκε η Areland, με βήματα προσεκτικά και πολύ προσωπική δουλειά. Βήματα μετρημένα και σοβαρά. Σχέδια που φτάνονται και μπορούν να υλοποιηθούν, χωρίς μεγάλο κίνδυνο και πιθανότητες καταστροφής.

Με λίγα λόγια, ο Γιώργος Τσινούλης κάνει αυτό που θα έπρεπε να κάνει ολόκληρη η χώρα: να σχεδιάζει βάσει των στρατηγικών πλεονεκτημάτων της, και να εκτελεί με χρονοδιάγραμμα, βάζοντας αγάπη, μεράκι, και σκληρή δουλειά…