Παραμύθια για μικρά παιδιά και «μετανάστες» της πολιτικής

Μια απάντηση σε ένα άρθρο και στην επιχείρηση καταστρατήγησης της απλής λογικής…

«Να φύγουν αυτοί» ήταν ο τίτλος άρθρου της κας Σπανού, που δημοσιεύτηκε στο Athens voice και αναπαράχθηκε στα social media κυρίως από τα μεταναστεύσαντα στο ΣΥΡΙΖΑ πρώην στελέχη του ΠΑΣΟΚ.

«Αρκεί η αποχώρηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ για να γίνει η χώρα κανονική;» αναρωτιέται και αφού χαρακτηρίζει περίπου ψυχοπαθείς όσους διαφωνούν με την Κυβέρνηση (συμφωνούν και με το Λοβέρδο και με το Βενιζέλο και με τον Άδωνι…) καταλήγει λέγοντας στην ουσία ότι … προσέξτε γιατί θα έρθει ο … Μητσοτάκης!

Πιθανότατα βρισκόμαστε μπροστά στην εξέλιξη του νέου αφηγήματος των Κυβερνόντων, οι οποίοι μη μπορώντας να δικαιολογήσουν τα πεπραγμένα και να ταυτίσουν τις επιλογές τους με τα υπεσχημένα, επαναφέρουν δια της πλαγίας οδού τον κίνδυνο επανόδου τη Νέας Δημοκρατίας, παραβλέποντας βεβαίως ότι τη μοναδική ευθύνη για πιθανή εκλογική νίκη της, την έχουν οι ίδιοι και κανένας άλλος!

Με εντυπωσίασε ο τρόπος που το συγκεκριμένο – ιδιαίτερα προσβλητικό – κείμενο για κάθε μη ψηφοφόρο του ΣΥΡΙΖΑ, «αγκαλιάστηκε» από πρώην Πασόκους, νυν Συριζαίους και ένθερμους υποστηρικτές της συνεργασίας των «προοδευτικών δυνάμεων» προκειμένου να μην χαθούν τα πρόσκαιρα προνόμια της διαχείρισης της εξουσίας καθενός από αυτούς.

Η επαναφορά του δικομματισμού με τα αρχέγονα και ξεπερασμένα διλλήματα με αφήνει παγερά αδιάφορο. Δεν μπορώ όμως να δεχτώ καμιά υπέρβαση στην κοινή λογική.

Προφανώς και η αποχώρηση των ΣΥΡΙΖΑ ΑΝΕΛ δεν αρκεί για να γίνει η χώρα κανονική. Η αποχώρηση τους όμως αποτελεί μια πρώτη προϋπόθεση.

Γιατί η κυβερνητική θητεία αυτού του μορφώματος τα τελευταία χρόνια παρήγαγε αποτελέσματα που οδήγησαν σε μη κανονική χώρα. Γιατί δεν μπορεί να μην κριθεί καταρχήν η Κυβέρνηση όταν ο λαός κληθεί να επιλέξει. Γιατί δεν είναι δυνατόν να μην σκεφτεί κανείς ότι τα τρία τελευταία χρόνια η χώρα:

Οδηγήθηκε σε εκλογές με καλλιέργεια αυταπατών και βομβαρδισμό ψεμάτων.

Συνθηκολόγησε, αποδεχόμενη την πλήρη υποταγή της στις επιλογές των δανειστών, επειδή μια εφιαλτική πολιτική που κόστισε 200 δις, την οδήγησε χειροπόδαρα δεμένη στη  διακωμώδηση ακόμη και της ψήφου των πολιτών (δημοψήφισμα , Βαρουφάκης, Τσίπρας και Κυβέρνηση)

Ψήφισε και εφάρμοσε τα πιο σκληρά μνημόνια, υπερφορολογώντας τους πάντες, οδηγώντας την κοινωνία στη διάλυση και αποδέχτηκε  τη διαχείριση του δημόσιου πλούτου από τους ξένους για τα επόμενα 99 χρόνια….

Διέψευσε κάθε προεκλογική της υπόσχεση, εφάρμοσε τις πιο ακραίες αντιεργατικές πολιτικές, δίχασε την κοινωνία και λοιδόρησε τους πολιτικούς της αντιπάλους.

Επανάφερε τις πιο ακραίες λογικές πελατειακού κράτους και παλαιοκομματισμού φθάνοντας στο σημείο να διορίζουν Υπουργοί τους πατεράδες τους σε Δημόσιους Οργανισμούς.

Ταύτισε την Αριστερά με τη συναλλαγή, την υποταγή, τις ψεύτικες υποσχέσεις και τη θεσιθηρία.

Επιχείρησε να ελέγξει με τρόπο απολυταρχικό τα Μ.Μ.Ε. , τη Δικαιοσύνη και τους θεσμούς της και μετέτρεψε σε κωμωδία ακόμη και κρίσιμες διαδικασίες του Κοινοβουλίου (δες εξέλιξη στην υπόθεση Novartis).

Είναι προφανές ότι η καταδίκη αυτής της Κυβέρνησης   και η στρατηγική της ήττα αποτελούν προϋπόθεση για την έναρξη της διαδικασίας επαναφοράς της κανονικότητας αυτής της χώρας.

Είναι επίσης προφανές ότι αυτή την πορεία μπορεί να την εγγυηθεί η ψήφος των πολιτών, που δεν οδηγείται αναγκαστικά σε δύο μόνο επιλογές. Όσοι βλέπουν μόνο δύο δρόμους (οι οποίοι πρακτικά μέχρι στιγμής έχουν συμπέσει), συνειδητά αγνοούν ότι θα υπάρξουν και άλλοι πρωταγωνιστές που μπορούν να καθορίσουν εξελίξεις.

Όποιοι ερμηνεύουν τις διεργασίες στην κοινωνία μόνο με το πρίσμα του προσωπικού τους συμφέροντος, φτιάχνοντας σχήματα και εξελίξεις στο μυαλό τους, χωρίς να αντιλαμβάνονται ότι η κυβερνητική πρακτική του ΣΥΡΙΖΑ τον έχει μετατοπίσει στη συντηρητική όχθη της πολιτικής δεν μπορούν να κατανοήσουν την αναγκαιότητα η χώρα να αποκτήσει το πολιτικό αντίβαρο

Κάπως έτσι υποκαθίστανται οι απαραίτητες κοινωνικές συμμαχίες και συνεννοήσεις  από διαπραγματεύσεις κορυφής, στις οποίες το ζητούμενο δεν είναι η ανάταση της κοινωνίας και της χώρας αλλά η διασφάλιση του πολιτικού μέλλοντος όσων θεωρούν από μόνοι τους ότι είναι «απαραίτητοι» για τη χώρα και απολύτως διαχειρίσιμοι από το σύστημα που δημιούργησε την κρίση.

Δεν μπορούν; Όχι απλά δεν ικανοποιεί τις επιδιώξεις τους.

Όσοι πιστεύουν σε αυτά τα παραμύθια μάλλον αντιμετωπίζουν αδιέξοδα στις πολιτικές τους επιλογές. Μόνο που αυτά δεν αφορούν τους  άλλους.

Βασίλης Ραούλης