Η τέλεια καταιγίδα

Την ώρα που η κυβέρνηση εξακολουθεί να διακηρύσσει την «καθαρή έξοδο από τα μνημόνια», προσπαθώντας να πείσει πως μπαίνει ένα οριστικό τέλος στον εφιάλτη εκατοντάδων χιλιάδων πολιτών, η πραγματικότητα στέκεται εμπόδιο στους επικοινωνιακούς χειρισμούς του Μαξίμου, προδιαγράφοντας, υπό προϋποθέσεις, αχαρτογράφητες πολιτικές εξελίξεις.

Μόλις πριν λίγες μέρες, δόθηκε στην δημοσιότητα, από πλευράς ΕΕ, το νέο, συμπληρωματικό μνημόνιο, το οποίο αναμένεται να οδηγήσει στην ψήφιση, από τη βουλή, ενός ακόμα Μεσοπρόθεσμου σχεδίου, το οποίο θα εκτείνεται χρονικά μέχρι το 2022, δεσμεύοντας, ουσιαστικά, και την επόμενη κυβέρνηση.

Επιπλέον στο φως της δημοσιότητας ήρθε και το τεχνικό μνημόνιο, το οποίο, ανάμεσα στα άλλα, προβλέπει την πλήρη κατάργηση του ΕΚΑΣ, επιπλέον περικοπή συντάξεων και αφορολόγητου, δέσμευση για διεύρυνση του ΕΝΦΙΑ κ.α.

Όπως γίνεται εύκολα αντιληπτό, το αφήγημα περί τέλους των μνημονίων δεν μπορεί να γίνει πιστευτό από τους πολίτες, οι οποίοι, προηγουμένως, θα έχουν δεχθεί τα νέα μέτρα στο πετσί τους, ανεξαρτήτως των κυβερνητικών σχεδιασμών, οι οποίοι προβλέπουν «αντίμετρα» για να χρυσώσουν το χάπι.

Παράλληλα, η κρίση στην Ιταλία, απειλεί για μια ακόμη φορά την συνοχή της ίδιας της ΕΕ, καθώς άπαντες πλέον έχουν στραμμένη την προσοχή τους στη χώρα με την τρίτη μεγαλύτερη οικονομία στην ΕΕ, χωρίς να γνωρίζουν ούτε ποια θα είναι η συμπεριφορά των αγορών, ούτε που θα οδηγηθεί η γειτονική χώρα, μετά και τα αποτελέσματα των, νέων, εκλογών, αφού όπως φαίνεται, η προτεινόμενη κυβέρνηση των τεχνοκρατών, δύσκολα θα λάβει ψήφο εμπιστοσύνης.

Επιπλέον, η κατάρρευση της τουρκικής οικονομίας οδηγεί τον Τούρκο πρόεδρο σε κινήσεις οι οποίες αναμένεται να οξύνουν το κλίμα έντασης ανάμεσα σε Ελλάδα και Τουρκία, με το θέμα των Ελλήνων στρατιωτικών που κρατούνται φυλακισμένοι να εξακολουθεί ανοιχτό, ενώ οι ασφυκτικές πιέσεις των Ευρωπαίων και ειδικότερα του Βερολίνου, προδιαγράφουν εξελίξεις στο Σκοπιανό, με ότι αυτό συνεπάγεται για την πολιτική σταθερότητα στο εσωτερικό της χώρας.

Μέσα σε αυτό ακριβώς το εξωτερικό περιβάλλον, η κυβέρνηση, σταθερά προσηλωμένη στην ρητορική του μίσους, εκμεταλλεύτηκε με τον καλύτερο δυνατό, επικοινωνιακά, τρόπο, την επίθεση στον δήμαρχο Θεσσαλονίκης Γιάννη Μπουτάρη, για να ξυπνήσει, και πάλι, τα εμφυλιοπολεμικά ανακλαστικά μιας μερίδας κόσμου, που τα ποιοτικά χαρακτηριστικά των δημοσκοπήσεων, φέρνει να απομακρύνεται από την εκλογική δεξαμενή του ΣΥΡΙΖΑ.

Την ώρα που είναι αναγκαίο όσο ποτέ ένα εθνικό αρραγές μέτωπο, ώστε να επιλεχθεί η καλύτερη δυνατή λύση σε μια σειρά θεμάτων ύψιστης ζωτικής σημασίας, και να σχεδιαστεί η επόμενη μέρα, οι «Γκοτζαμάνηδες», τα «τρίκυκλα» και ο παλαιοκομματισμός πρωταγωνιστούν (ξανά) στη δημόσια σφαίρα της χώρας, δημιουργώντας με τον τρόπο αυτό τις συνθήκες της τέλειας καταιγίδας.

Δυστυχώς το ελληνικό δράμα δεν φαίνεται να έχει τέλος…

Λευτέρης Παπαστεργίου