«Πάμε πλατεία;» Στη Λάρισα η κάθε μία έχει άλλη γοητεία… Ποια παίρνει το «όσκαρ» και ποια το «χρυσό βατόμουρο»;

Τη φράση «πάμε πλατεία» την έκανε γνωστή ένας Λαρισαίος, ο Λάκης  Λαζόπουλος στην εκπομπή του «Δέκα Μικροί Μήτσοι» όταν πρωτοπροβλήθηκε στο MEGA πριν από κάποιες δεκαετίες. Ο δημοφιλής ηθοποιός δεν αναφερόταν τότε στην πατρίδα του τη Λάρισα, αλλά στην πλατεία Κολωνακίου. Βέβαια, θα μπορούσε εύκολα να αναφέρεται στη Λάρισα, διότι η πόλη μας εκτός από πόλη του καφέ είναι και πόλη της πλατείας, ξεκάθαρα.

Ανέκαθεν οι πλατείες της Λάρισας έσφυζαν από ζωή, ειδικά τους καλοκαιρινούς μήνες. Αποτελούσαν τα στέκια της νεολαίας και όχι μόνο, με τη νυχτερινή ζωή να περνάει μεγάλες στιγμές.

Η πλατεία Ταχυδρομείου κρατούσε πάντα τα σκήπτρα και ακολουθούσε για δύο περίπου δεκαετίες η πλατεία Νεάπολης, και πιο πίσω, καταϊδρωμένη, αλλά πότε …νικημένη η πλατεία του Προφήτη Ηλία, και του Μικρού και του Μεγάλου, όπως τις βάφτισαν οι Λαρισαίοι.

Όσο για την Κεντρική; Αποτελούσε πάντα μια κατηγορία από μόνη της, καθώς μπορεί να μην είχε ποτέ την πληθώρα από café  ή μπαράκια, αλλά πάντα αποτελούσε την αγαπημένη συνήθεια κυρίως των ηλικιωμένων με τα πιο παραδοσιακά καφενεία.

Και ξαφνικά τα τελευταία χρόνια μπήκε …σφήνα στη ζωή των Λαρισαίων για να κλέψει μεγάλο μερίδιο δόξας, η πλατεία Φρουρίου όπως την γνωρίζει η νεολαία που την έχει κάνει νούμερο «1» πια στέκι της, της οποίας βέβαια η κανονική ονομασία είναι πλατεία Αρ. Λαμπρούλη. Μπαράκια, café, φαγάδικα, τσιπουράδικα, τα διαθέτει όλα και βρίσκεται ίσως στο ομορφότερο σημείο της πόλης, όπου ο Λαρισαίος τις καυτές νύχτες του καλοκαιριού βρίσκει την όασή του.

Και βέβαια, η Τρίγωνη Πλατεία, όπου πριν δύο δεκαετίες μεσουρανούσε αφού βρίσκονταν εκεί μερικά από τα πιο hotστέκια των μαθητών και φοιτητών. Εξακολουθεί να συγκεντρώνει κόσμο, αλλά πια χωρίς διακρίσεις στην ηλικία.

Αν επιχειρούσε κάποιος να κάνει ένα είδος απολογισμού των τελευταίων τριών δεκαετιών προσπαθώντας να βγάλει έναν νικητή, στην μάχη της …πλατείας, αδιαμφισβήτητα με διαφορά το «όσκαρ» πηγαίνει στην πλατεία Ταχυδρομείου, η οποία παραμένει σταθερή αξία στη διασκέδαση, οι καφετέριες και τα μπαρ δεν χάνουν τους θαμώνες τους και έχει μεγαλώσει γενιές και γενιές. Μάλιστα βρίσκεται και στα καλύτερά της καθώς πλέον οι Λαρισαίοι έχουν την τάση να κινούνται εντός του κέντρου όλες τις ώρες, αφήνοντας στην άκρη την …αποκέντρωση.

Ο μεγάλος …χαμένος θα ήταν η πλατεία Νεάπολης και σε μια αντίστοιχη διοργάνωση θα έπαιρνε το …χρυσό βατόμουρο, όχι γιατί υστερεί σε ομορφιά, αλλά γιατί έχει χάσει την αίγλη που είχε στη νυχτερινή ζωή της πόλης. Αρκετά προ κρίσης μάλιστα είχε σαφώς την πρωτιά με μαγαζιά που έχουν αφήσει ιστορία, όπως η Ρεγγίνα, ο Μονόλιθος, η Προφητεία, το Καπιτώλιο και άλλα που δεν υπάρχουν πια και δύσκολα θα βρεις μπαράκια με τόσο φανατικούς θαμώνες.

Η Πλατεία του «Μικρού Προφήτη Ηλία» το παλεύει …γενναία και έχει καταφέρει να βρίσκεται μέσα στις επιλογές του Λαρισαίου σε αρκετά μεγάλο βαθμό και σήμερα.

Όμως στις κατηγορίες «ο παλιός είναι αλλιώς» και «ο νέος είναι ωραίος» το βραβείο παίρνει στην πρώτη η πλατεία Ταχυδρομείου και στην δεύτερη η πλατεία Φρουρίου που έχουν αφήσει …σκόνη πίσω τους.

Επειδή όμως η ζωή κύκλους κάνει, είναι βέβαιο πως σύντομα και οι …αδικημένες πλατείες της πόλης με κάποιον τρόπο θα πάρουν το …αίμα τους πίσω!

Αθανασία Παύλου