“Βαγγέλης Μαρινάκης εδώ…”

Αν υπάρχει ένα χαρακτηριστικό, ικανό να σκιαγραφήσει την εσωτερική πολιτική αυτής της κυβέρνησης, από την πρώτη μέρα που ανέλαβε την διακυβέρνηση του τόπου, μέχρι σήμερα, αυτό είναι η ενσυνείδητη προσπάθεια της να δημιουργήσει «μέτωπο». Πάντα θα πρέπει να υπάρχει κάποιος απέναντι. Εξ ου και το περίφημο «ή εμείς ή αυτοί». Ποιοι είναι όμως «αυτοί»;

«Αυτοί», είναι το παλιό. Το κακό. Το υπεύθυνο για όλα τα δεινά. Το διαπλεκόμενο. Το υπαίτιο πολιτικό προσωπικό της χρεοκοπίας.

Το πρόβλημα για την κυβέρνηση ξεκινά με την πάροδο του χρόνου. Όσο ο καιρός περνάει και οι πολίτες αντιλαμβάνονται πως τώρα κυβερνούν αυτοί, και όχι «αυτοί», τότε η δημιουργία «μετώπου» χρειάζεται αναπροσαρμογές.

Κάπως έτσι, προέκυψε ο… «πρεζέμπορας». Ο εφοπλιστής και πρόεδρος του Ολυμπιακού και ιδιοκτήτης αρκετών ΜΜΕ είναι το νέο «μέτωπο». Η ολιγαρχία. Η διαπλοκή. Όχι η παλιά διαπλοκή. Αυτή κατατροπώθηκε. Η καινούργια. Η καινούργια, η οποία όμως δημιουργήθηκε, αν ισχύει ο χαρακτηρισμός τους, επί των ημερών τους.

Ο κυβερνητικός εκπρόσωπος λοιπόν, υπερασπίζεται το επίσημο δελτίο τύπου της κυβέρνησης, το οποίο κάνει λόγο για τον «πρεζέμπορα».

Είναι δουλειά της κυβέρνησης να προβαίνει σε χαρακτηρισμούς οι οποίοι θα πρέπει προηγουμένως να αποδειχθούν δικαστικώς;

Προφανώς, όχι, αν μιλάμε για δημοκρατία.

Μικρή λεπτομέρεια όμως. Ο κυβερνητικός εκπρόσωπος συνεχίζει: «Με πήρε τηλέφωνο κάποιος, μου συστήθηκε ως Βαγγέλης Μαρινάκης, και μου ζήτησε το όνομα του υπευθύνου για τις ανακοινώσεις της κυβέρνησης. Δεν συνομιλούμε με το σκοτάδι. Του έκλεισα το τηλέφωνο…». Την επομένη έκανε ένα ακόμη βήμα: «Δεν θα επιτρέψουμε να γίνει η Ελλάδα, Κολομβία».

Οι σημαίες υψώθηκαν!

Η «νέα διαπλοκή» πήρε τηλέφωνο τον κυβερνητικό εκπρόσωπο.

Γιατί αυτό θα έπρεπε, εξ ορισμού, να είναι κακό; Όπως επίσης γιατί θα πρέπει, εξ ορισμού, να είναι «ύποπτη» μια επίσκεψη ενός επιχειρηματία στο Μέγαρο Μαξίμου;

Επειδή.

Τελεία. Ερώτηση.

Ποιον εξυπηρετεί όλη αυτή η ιστορία;

Μετά τους κακούς τροϊκανούς, που έγιναν σε μια νύχτα «θεσμοί», μετά τους κακούς Γερμανούς, που έγιναν σε μια νύχτα «σύμμαχοι», μετά την Ευρώπη που θα αλλάζαμε, και που τελικά παρακαλέσαμε να μας δανείσει κι άλλα χρήματα, μετά τα μνημόνια που θα σχίζαμε, αλλά τελικά υπογράψαμε κι άλλα, θα πρέπει να βρεθεί κάτι άλλο για να δημιουργήσει εκ νέου «μέτωπο».

Δεν ξέρω αν η «γάτα των Ιμαλαίων γελάει». Ούτε είμαι σε θέση να γνωρίζω ποια θα είναι η κατάληξη της συγκεκριμένης ιστορίας. Αυτό που γνωρίζω όμως καλά είναι, πως αν οδηγηθούμε στις ερχόμενες εκλογές με τέτοιους όρους, τότε αυτά που θα ζήσουμε, θα γυρίσουν τον τόπο πολλά χρόνια πίσω, με ότι αυτό συνεπάγεται…

Λευτέρης Παπαστεργίου