Tα νέα πνευματικά πονήματα του Κώστα Λάνταβου παρουσιάστηκαν στη Λάρισα (φωτό)

Του Λευτέρη Παπαστεργίου / Φωτογραφίες: Μαριαλία Μαγιάκου

Η νέα ποιητική συλλογή του ποιητή και γιατρού Κώστα Λάνταβου, που φέρει τον τίτλο «Καλημέρα» καθώς και η μετάφρασή του στις Βάκχες του Ευριπίδη, παρουσιάστηκαν απόψε το βράδυ, στο Χατζηγιάννειο Πνευματικό Κέντρο της Λάρισας, παρουσία πολυάριθμου κοινού που διψά για την καλή γραφή.

Ο Θωμάς Ψύρρας και η Κατερίνα Κόσσυβα σήκωσαν το βάρος της παρουσίασης των δυο τελευταίων πνευματικών πονημάτων του Κώστα Λάνταβου, ενώ  τη συζήτηση συντόνισε ο δημοσιογράφος Ανδρέας Γιουρμετάκης, ο οποίος στην εισαγωγική του τοποθέτηση μίλησε για τον «βετεράνο της ποίησης» Κώστα Λάνταβο, ο οποίος δίνει τον δικό του αγώνα, την δική του μάχη, «απέναντι στην πλειοψηφία των πολιτών που προτιμούν τον φραπέ και όχι την ποίηση». «Η ποίηση είναι η πιο συμπυκνωμένη μορφή λόγου», ανέφερε χαρακτηριστικά ο Ανδρέας Γιουρμετάκης, σημειώνοντας πως «ο Κώστας Λάνταβος τιμά την ποίηση και τη λογοτεχνία».

Ο φιλόλογος Θωμάς Ψύρρας αναφέρθηκε στην μετάφραση των «Βακχών», από τον Κώστα Λάνταβο, αναλύοντας το θεωρητικό υπόβαθρο της προσπάθειά του αυτής, τονίζοντας χαρακτηριστικά πως «ο Λάνταβος συνεπαίρνεται από το συγκεκριμένο είδος γραφής, προσπαθώντας να ισορροπήσει ανάμεσα στο αρχαίο κείμενο και το σύγχρονο λόγο, κάτι που τελικά κατορθώνει υπέροχα», ενώ υποστήριξε πως «η μετάφραση είναι μια πολύ δύσκολη εργασία, η οποία για να έχει το σωστό αποτέλεσμα θα πρέπει να έχει ως βάση μια συγκροτημένη ιδεολογία της έκφρασης, κάτι που ο Λάνταβος διαθέτει».

Με τη σειρά της η Κατερίνα Κόσσυβα, μιλώντας για τη νέα ποιητική συλλογή του γιατρού-ποιητή, σημείωσε πως η έκδοση αυτής της ποιητικής συλλογής , είναι το αποτέλεσμα της ενασχόλησης του ανθρώπου, του ποιητή και του γιατρού Κώστα Λάνταβου με τον άνθρωπο.

Ο ποιητής τοποθετεί τον άνθρωπο μέσα σ’ ένα περιβάλλον που χαρακτηρίζεται από δύο θεμελιακά στοιχεία: το φως και το σκοτάδι.

Ενώ στο ποίημα ΚΑΛΗΜΕΡΑ, επικρατεί το φως και η χαρά της έλευσης της καινούριας μέρας, σε επόμενο ποίημα EΠΙΘΥΜΙΑ «ο ερχομός της μέρας και της αυγής το φωτεινό χαμόγελο» αντιμετωπίζονται με τρόμο. Στο ποίημα  Η ΒΑΘΙΑ ΠΙΣΤΗ εκφράζεται η απαισιοδοξία «ότι ο κόσμος θα τρέχει πάντοτε προς την αντίθετη κατεύθυνση, θ’ ανθίζει μόνο τις νύχτες..ότι ο κόσμος θα είναι πάντοτε άδικος. Ο Ήλιος παύει να είναι φορέας Δικαιοσύνης « η δικαιοσύνη παραμένει παναιώνιο αίτημα».

Σ’ ένα από τα καλύτερα ποιήματα της συλλογής ΟΙΔΙΠΟΥΣ  Η  ΤΟ  ΠΡΩΤΟ ΟΝΕΙΡΟ  ο ποιητής, αναφερόμενος στην οιδιπόδεια αγωνία για την προσέγγιση της αλήθειας, διατυπώνει τη συγκλονιστική ρήση: «τα αινίγματα δεν λύνονται κι όταν λυθούν, κομίζουν θάνατο και ματωμένη εξορία». Το φως και η αλήθεια παύουν να είναι έννοιες επιθυμητές και γίνονται αιτία συμφοράς και θανάτου.

Στο ποίημα ΕΙΜΑΙ ΘΝΗΤΟΣ επιχειρείται η υπέρβαση του θανάτου μέσα από μια φιλοσοφία πλήρους   ζωής ,«άνευ όρων και ορίων»: «Είμαι θνητός- σημαίνει παραδίνομαι στη ζωή άνευ όρων άνευ ορίων γνέφοντας με συμπόνοια στο θάνατο».. Στην ίδια  προσπάθεια συμφιλίωσης με το θάνατο κινείται και το ποίημα «ΜΕ ΔΕΟΣ».  Σ’ ένα περίπατο έξω από την πόλη, θα έρθει σε επαφή με το νοτισμένο χώμα , ένα από τα συστατικά της ανθρώπινης ύπαρξης. Αυτό συντελεί στη συμφιλίωση με το θάνατο.

Στο ποίημα «H EΠΙΣΤΡΟΦΗ ΤΗΣ ΑΠΟΥΣΙΑΣ» αποδίδει την ευθύνη στον άνθρωπο, που απώλεσε το ουράνιο στοιχείο. Εμείς φταίμε για την «πτώση» που κυοφορούμε,  «που κρατηθήκαμε μακρυά»  από τον Ουρανό.

Ο ποιητής αφήνει μια χαραμάδα ελπίδας για όσους ψάχνουν τα «μυστικά περάσματα» στη ζωή. Αυτά όμως τα βρίσκουν  οι εναπομείναντες «λίγοι συμπαίκτες».

Ο ήλιος ,στο ποίημα ΠΡΙΝ ΝΥΧΤΩΣΕΙ, κάνει το γύρο του κόσμου» πάνω από ένα τόπο λησμονημένο» χωρίς «καμία χαρά, κανένα παράθυρο ανοιχτό».

Σ’ ένα μέλλον «δυσοίωνο», που δεν μένει πλέον κανένας τόπος γαλήνης, με μια προσευχή στον Κύριο ο ποιητής ζητάει «ένα καινούριο πρόσωπο» « Για ν’ ανασάνει η σιωπή Και ν’ αντηχήσει ο κόσμος καλοσύνη».

Στα μυστικά περάσματα και στο καινούριο πρόσωπο του κόσμου βρίσκεται η ελπίδα.

Στα δύο ποιήματα με τίτλο ΠΡΟΣΕΥΧΉ και Η ΠΛΗΡΩΜΗ ΤΟΥ ΗΛΙΟΥ ξεσπά η οργή του ποιητή και ζητάει από τον ήλιο «να μη δίνει φως ξανά στον κόσμο». Η πορεία του ήλιου είναι βασανιστική, αφού είναι αναγκασμένος να βλέπει καθημερινά εικόνες καταστροφής για την οποία «κανείς δεν ολοφύρεται».

Στο ποίημα με τίτλο ΟΥΔΕΠΟΤΕ που αναφέρεται στον Πηνειό, η ευαισθησία του ποιητή είδε την κούραση του ποταμού από την προσπάθεια τόσων αιώνων να δίνει ζωή στους ανθρώπους.

Αξίζει μια ιδιαίτερη αναφορά στους υπέροχους στίχους του τελευταίου ποιήματος:

«Ζωή που δεν ξοδεύεται κι από παραθυρόφυλλα κλειστά αιχμαλωτίζει εικόνες».