ΛΑΡΙΣΑΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ

Κώστας Λάνταβος: Τα μικρά και τα μεγάλα των ανθρώπων…

Συνέντευξη στον Λευτέρη Παπαστεργίου

Πρωινό Τετάρτης στο κέντρο της Λάρισας. Ο κόσμος μετακινείται, ίσως άσκοπα, τρέχοντας να προλάβει τον χρόνο. Να αναμετρηθεί μαζί του. Ανθρώπινες αδυναμίες;

Κάθομαι στην Πατρόκλου, σε ένα από τα αγαπημένα καφέ του Κώστα Λάνταβου. Ο γιατρός έχει, εδώ και λίγο καιρό, συνταξιοδοτηθεί. «Πως αισθάνεσαι τώρα που βγήκες στην σύνταξη;», τον ρωτάω. «Έχεις πέσει σε κατάθλιψη;»

«Τρελός είσαι; Είναι η καλύτερη μου! Σα να είναι κάθε μέρα Κυριακή! Αν σκεφτείς, ο άνθρωπος, μετά το δημοτικό δεν σταματάει να αγωνίζεται. Για το σχολείο, για το Πανεπιστήμιο, για την επαγγελματική αποκατάσταση, για την οικογένεια, για τα παιδιά… Τρέχει, τρέχει και δεν προλαβαίνει. Τώρα λοιπόν, μετά από τόσα χρόνια ιατρείου, το απολαμβάνω. Γεμίζω τον χρόνο μου με ωραία πράγματα… Διαβάσματα, μεταφράσεις…»

Κρατάω στα χέρια μου το νέο του βιβλίο. «Καλημέρα», ο τίτλος του. Πρόκειται να το παρουσιάσει, στο Χατζηγιάννειο, την Τετάρτη 25 Απριλίου στις 20:30, έχοντας στο πλάι του εξαιρετικές προσωπικότητες. Ο Θωμάς Ψύρρας, η Κατερίνα Κόσσυβα, ο Ανδρέας Γιουρμετάκης

Έχω σημειώσει κάποιους στίχους του, από ένα ποίημα που πόσταρε ο ίδιος στο facebook. «Με δέος», τιτλοφορείται. Του το λέω. Μου αφηγείται:

«Πριν καιρό είχαμε πάει στο Συκούριο με τον Μάκη Λαχανά. Εκεί, που όπως γνωρίζεις η φύση είναι στα καλύτερα της. Κάποια στιγμή ο Μάκης σκύβει, παίρνει μια χούφτα χώμα και την βάζει στο πρόσωπο. «Ας εξοικειωθούμε…», μου λέει. Επιστρέφοντας, γράφω κατευθείαν αυτό:

Θέλω να τολμήσω επιτέλους.

Να κάνω αυτό που ονειρεύομαι:

Να πάω έναν περίπατο έξω από την πόλη

-να ναι Φθινόπωρο και μεσημέρι-

Να γονατίσω στους αγρούς με δέος

-βαθιά υπόκλιση στη γονιμότητα

Να γεμίζω τη χούφτα μου με αφράτο

νοτισμένο χώμα

Να το ακουμπήσω με τρυφερότητα στο μάγουλο μου

-αδρή υπόμνηση συγγένειας-

Να αιχμαλωτίσω την ψυχή μου

Το ζωντανό εκείνο συναίσθημα της ευγνωμοσύνης

-απέραντης ευγνωμοσύνης-

Πριν επιστρέψω στην πόλη της μελαγχολίας

Και των αθετημένων υποσχέσεων

Ο θάνατος…

Ένα Ρέκβιεμ…

Νέο βιβλίο λοιπόν… νέα ποιήματα;

Πρόκειται για ποιήματα «ξεμοναχιασμένα» που βρισκόταν στα συρτάρια μου και τα πιο πολλά από αυτά έχουν δημοσιευτεί σε λογοτεχνικά περιοδικά. Πρόκειται για μια συλλογή ποιημάτων με διαφορετικές ενότητες, και δεν υπόκεινται σε μια κεντρική ιδέα, όπως οι προηγούμενες συλλογές μου. Είναι ποιήματα λυρικά, με στοχασμό, σε διάσπαρτους στίχους.

Πως οριοθετούνται μέσα στον χρόνο της ζωής σου;

Καλύπτουν μια χρονική περίοδο είκοσι χρόνων.

Ποιες οι ανησυχίες που σε οδήγησαν στο να τα γράψεις;

Το αιώνιο παιχνίδι της ποίησης. Η μνήμη, ο χρόνος, ο έρωτας, ο θάνατος… Τα μικρά και τα μεγάλα των ανθρώπων

Γιατί «Καλημέρα», ο τίτλος της συλλογής;

Πρόκειται για τον τίτλο ενός εκ των ποιημάτων της συλλογής. Ωστόσο δεν παύει να συμβολίζει την αισιοδοξία. Μια αισιόδοξη νότα για το αύριο που μπορεί να φέρει ο άνεμος της ποίησης στη ζωή μας.

Έμπνευσή σου;

Ξέρεις; Η έμπνευση χρειάζεται «πότισμα». Δε έρχεται μόνη της. Είναι αυτό που λέει ο Γκαίτε: «Ποιητή, την έμπνευση πρέπει να την διατάζεις…»

Ξεφυλλίζει το βιβλίο του. Πίνει μια γουλιά καφέ. Με κοιτάζει. «Δεν τα έχω διαβάσει τυπωμένα. Φοβάμαι…» Γελάει. Τον ρωτώ γιατί. «Επειδή έκανα μόνος μου την επιμέλεια, φοβάμαι μήπως βρω κάποιο λάθος. Μια ψιλή ή μια οξεία. Μπορεί να με στεναχωρήσει πολύ…»

Πως αισθάνεσαι, αλήθεια, όταν βλέπεις την δουλειά σου τυπωμένη;

Χαίρομαι. Ίσως όχι όσο στις πρώτες μου συλλογές, αλλά σίγουρα είναι μια αίσθηση ικανοποίησης και χαράς.

Ξεκινάς τη συλλογή σου γράφοντας: «Πάλι, απ’ την αρχή θα πω τα ίδια λόγια / αυτά που στους αιώνες επαναλαμβάνονται / κι όμως σα να ξαναγεννιούνται είναι». Έχεις άγχος πως μπορεί να επαναληφθείς; Τελικά, γιατί γράφουμε; Δεν έχουν ειπωθεί όλα;

Όχι, δεν έχω κανένα τέτοιο άγχος. Έχουν ειπωθεί, όντως, τα πάντα, αλλά στην τέχνη ο καθένας τα λέει με τον δικό του τρόπο και φυσικά με τη δική του γλώσσα. Άλλωστε στην τέχνη δεν είναι μόνο το τι λέμε, αλλά υπάρχει και η αισθητική της πλευρά. Ο τρόπος δηλαδή με τον οποίο παρουσιάζουμε αυτά που θέλουμε να πούμε.

Γιατί ο Έλληνας δεν αγαπάει την ποίηση; Δεν είναι λίγο οξύμωρο, σε μια χώρα, τόσο μικρή, αλλά με δυο νομπελίστες ποιητές…

Δεν είναι μόνο οι νομπελίστες. Αυτό είναι το ελάχιστο. Σκέψου τον Όμηρο! Τους τραγικούς μας ποιητές! Σκέψου επίσης και τα δημοτικά μας τραγούδια! Ο λαός μας είναι έτοιμος να δεχθεί την ποίηση.

Άρα που γίνεται το λάθος;

Στο σχολείο. Το σχολείο δεν φρόντισε να καλλιεργήσει την αγάπη στην ποίηση. Άλλωστε στο ελληνικό κράτος όλα έγιναν λάθος… Ήταν οι Φαναριώτες που προσπάθησαν να κόψουν τον ομφάλιο λώρο, με την καθαρεύουσα. Έρχεται αργότερα ο Σολωμός, ο τεράστιος αυτός ποιητής, ο οποίος δεν έγραψε απλά τους στίχους του εθνικού μας ύμνου, αλλά προσπάθησε να αποκαταστήσει τα πράγματα, χρησιμοποιώντας τη γλώσσα του λαού…

Και τώρα, που πάμε;

Καλή ερώτηση…

Τον βλέπω να ανάβει ένα τσιγάρο και να παρακολουθεί τους περαστικούς. Κάθε τόσο, μας διακόπτουν. Έρχονται να τον χαιρετίσουν. «Έδωσες στη Λάρισα, μα στα επέστρεψε, έχω την αίσθηση…», του λέω.

«Αλήθεια είναι αυτό. Δεν έχω κανένα παράπονο…»

Τον αφήνω. Χάνομαι στο πλήθος. Σκέφτομαι. Είναι ωραία η ζωή, όταν νιώθεις, πως δίνεις και παίρνεις…

Ακολουθήστε το onlarissa.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Ελάτε στην ομάδα μας στο viber για να ενημερώνεστε πρώτοι για τις σημαντικότερες ειδήσεις