Λευτέρης Παπαστεργίου

Δέκα χρόνια μνημόνιο: Δράμα και κωμωδία στη χώρα που γέννησε και τα δυο…

“Την Παρασκευή 23 Απριλίου υπήρχε προγραμματισμένη  επίσκεψη του Πρωθυπουργού στο Καστελόριζο για θέματα… περιφερειακής ανάπτυξης. Την Τετάρτη και την Πέμπτη τα τηλέφωνα χτυπούσαν ασταμάτητα στο Μέγαρο Μαξίμου και στο υπουργείο Οικονομικών. Επικεφαλής των κυβερνήσεων και υπουργοί Οικονομικών µμεγάλων κρατών τηλεφωνούσαν στον κ. Παπανδρέου και στον κ. Παπακωνσταντίνου. Ζητούσαν επιτακτικά να προσφύγει η Ελλάδα στον Μηχανισμό γιατί η κρίση εμπιστοσύνης μεταδιδόταν στις αγορές διακινδυνεύοντας το μέλλον των δικών τους χωρών.

«Θα ακυρώσουμε το ταξίδι στο Καστελόριζο;» ρώτησαν τον κ. Παπανδρέου οι συνεργάτες του. «Γιατί να το ακυρώσουμε; Η ζωή συνεχίζεται» απάντησε. «Θα κάνω το διάγγελλα από το Καστελόριζο» . Οι περιστάσεις επέβαλλαν μοβ γραβάτα. Μέσα σε ένα σουρεαλιστικό σκηνικό, µε μια βαρκούλα να αρμενίζει στο γραφικό λιμανάκι, ο Πρωθυπουργός επιστράτευσε μεταφορές από την «Οδύσσεια». ∆εν έκανε λάθος. Η οδύσσεια είχε ήδη αρχίσει για την Ελλάδα και ο ίδιος το γνώριζε. Γι’ αυτό απέφυγε να υπογράψει το μνημόνιο. Ήθελε να αποφύγει την οδύσσεια μιας συμφωνίας που θα μπορούσε να τον καταδιώκει για πάντα. Το νέο… «συμβόλαιο µε τον Λαό» ανέλαβε να υπογράψει µόνος του ο κ. Παπακωνσταντίνου”. 

23 Απριλίου 2010. Οχτώ χρόνια πριν. Σαν σήμερα. Ο Παύλος Παπαδόπουλος, πριν χρόνια, γράφει στο «Βήμα της Κυριακής» ένα πρώτο παρασκήνιο του Καστελόριζου, εκεί που ο Γιώργος Παπανδρέου, φορώντας την μοβ γραβάτα, «σώζει την Ελλάδα από την χρεοκοπία» ή «παραδίδει την εθνική κυριαρχία της χώρας». Είναι ο ίδιος δημοσιογράφος που θα μεταφέρει στο χαρτί τις αντιδράσεις κορυφαίων υπουργών του ΠΑΣΟΚ, εκείνες τις μέρες:

«Ήμασταν σαν τις πόρνες μετά την πρώτη τους φορά…» εξομολογείται µμιλώντας στο «Βήμα της Κυριακής» κορυφαίο στέλεχος της κυβέρνησης όταν αναφέρεται στην ψυχολογική κατάσταση των µελών του Υπουργικού Συμβουλίου την ημέρα της συνεδρίασης για την επικύρωση του µμνημονίου στις 5 Μαΐου 2010. «Κοιτάζαμε ο ένας τον άλλον και ήμασταν όλοι χλωμοί» λέει. «Αισθανόμασταν µμεγάλη ντροπή, αφού δεν μπορούσαμε να πιστέψουμε ότι εμείς, το ΠΑΣΟΚ, οδηγήσαμε την Ελλάδα στο ∆ΝΤ και τεμαχίσαμε μισθούς και συντάξεις». Και καταλήγει: «Από τότε έχουμε εκπορνευτεί πλήρως… Το μνημόνιο συντάχθηκε στο πόδι από εμάς και την τρόικα» παραδέχεται υψηλόβαθμο κυβερνητικό στέλεχος που συμμετείχε στη (μόνον κατ’ όνομα…) διαπραγμάτευση. «Πρόκειται για διαπραγμάτευση άρπα κόλλα» λέει. «∆εν είχαμε ιδέα τι γράφαμε και σε ανάλογη και µμεγαλύτερη σύγχυση βρίσκονταν οι εμπειρογνώμονες της τρόικας, οι οποίοι εργάζονταν υπό την ασφυκτική πίεση της Επιτροπής και του Ταμείου».

Δέκα χρόνια αργότερα έχουμε δει τα πάντα. Τα περισσότερα έχουν γραφτεί. Ο ιστορικός του μέλλοντος θα έχει αρκετή δουλειά να αποτυπώσει στο ιστορικό χαρτί μια από τις πλέον συγκλονιστικές ιστορικές περιόδους της χώρας. Εμείς το ζήσαμε σε ενεστώτα διαρκείας. Είδαμε το πολιτικό σύστημα με το οποίο μεγαλώσαμε, να αποσυντίθεται. Κυβερνήσεις να εναλλάσσονται, ενόσω εναλλάσσονταν τα μνημόνια που θα έσχιζαν ή θα καταργούσαν. Μετρήσαμε αυτοκτονίες, είδαμε τη διάλυση επιχειρήσεων και νοικοκυριών, φωνάξαμε στις πλατείες. Στείλαμε τους νεοναζί στη Βουλή, και την αριστερά στην κυβέρνηση. Πιάσαμε και πάλι τα βιβλία για τον εμφύλιο  μπας και καταλάβουμε τίποτα…

Δέκα χρόνια αργότερα, η χώρα ετοιμάζεται για τη λήξη του προγράμματος, έχοντας υποθηκεύσει την περιουσία της για έναν αιώνα. Τα πάντα έχουν αλλάξει, χωρίς να έχει αλλάξει το παραμικρό.

Το πολιτικό σύστημα, αποκλειστικά υπεύθυνο για όλα όσα συνέβησαν στη χώρα, κακοφορμισμένο, παραμένει άταφο, αναδύοντας έντονη τη δυσωδία της αποσύνθεσης. Κι όμως αυτή, η απαίσια μυρωδιά, συνεχίζει να ξυπνά ωραίες αναμνήσεις σε μεγάλη πλειοψηφία του λαού. Όλα, κάποτε, με τρόπο μαγικό, θα ξαναγίνουν όπως παλιά…

Το ρολόι της ιστορίας δεν έχει συγχρονιστεί με τον νέο ηγέτη, όπως θα έλεγε και ο Μίμης. Πολιτικές σκιαμαχίας των περασμένων δεκαετιών πρωταγωνιστούν, αντί να μιλάμε για την επόμενη μέρα και τις δικές μας μεταρρυθμίσεις.

Το κράτος μας οδήγησε στην χρεοκοπία, το κράτος συνεχίζουμε να το «μπουκώνουμε» σα να μην συνέβη τίποτα. Ποιες ήταν αυτές οι μεγάλες μεταρρυθμίσεις που πραγματοποιήθηκαν για να δώσουν την ώθηση που χρειάζεται η χώρα;  Ποια τα δομικά στοιχεία της ελληνικής οικονομίας που μεταβλήθηκαν; Πόσο ήθελε κάτι τέτοιο ο λαός; Πόσο έτοιμοι είναι οι πολιτικοί «καθρέφτες μας»;

Όλοι θέλουν να αλλάξουν τα πάντα στη χώρα, να γίνουμε σαν τις χώρες που θαυμάζουμε, χωρίς όμως η αλλαγή να αφορά εμάς. Τα δικά μας κεκτημένα. Ας αλλάξουν οι άλλοι. Και φυσικά, δεν μπορεί να μας κυβερνούν οι ξένοι. Έρχεται η στιγμή που τους λέμε ενίοτε το μεγάλο «ΌΧΙ» και την επομένη παρακαλούμε υποσυνείδητα, ο ηγέτης να το μετατρέψει σε «ΝΑΙ», για να έχουμε κάποιον να βρίζουμε.

Δέκα χρόνια μετά το Καστελόριζο, ο Αλέξης Τσίπρας πήγε στο Καστελόριζο. Τελικά δεν είναι τυχαίο πως στη χώρα αυτή γεννήθηκε και το δράμα και η κωμωδία…

Λευτέρης Παπαστεργίου

Ακολουθήστε το onlarissa.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Ελάτε στην ομάδα μας στο viber για να ενημερώνεστε πρώτοι για τις σημαντικότερες ειδήσεις