Ο Δήμος Λαρισαίων, η απλή αναλογική και τα ερωτηματικά!

Το ιδανικό και ζητούμενο σενάριο είναι ο χώρος της Τοπικής Αυτοδιοίκησης να μετατραπεί πραγματικά σε χώρο ευρύτερων συναινέσεων, συνεργασιών και πρωτοβουλιών, που ξεπερνούν τα στενά κομματικά πλαίσια.

Αυτό όμως δεν καθορίζεται ούτε με νόμους ούτε με αόριστες επικλήσεις στο «κοινό καλό», αλλά διαμορφώνεται στην κοινωνία με επίπονες διεργασίες και εξαρτάται πάντοτε και από το γενικότερο πολιτικό περιβάλλον.

Η αδυναμία διαμόρφωσης ουσιαστικής πρότασης για την Τοπική Αυτοδιοίκηση από την πλευρά της Κυβέρνησης, σε συνδυασμό με την πολιτική της ανάγκη «κάτι» να προτείνει, «κάτι» να κάνει, οδηγεί σε αστειότητες αλλά και σε θεσμοθέτηση επικίνδυνων εμμονών, σε θεσμικά πισωγυρίσματα και εξαγγελίες χωρίς ουσιαστικό και πρακτικό αποτέλεσμα.

Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι οι «αλλαγές έρχονται» αλλά δεν φαίνονται και συνεχίζεται να σέρνονται σενάρια που έχουν τη βάση τους στο περίφημο πόρισμα της Επιτροπής για την αναθεώρηση του Θεσμικού πλαισίου της Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Μιας Επιτροπής που θεσμοθετήθηκε επί υπουργίας Π.Κουρουμπλή και συνέχισε να λειτουργεί και επί Σκουρλέτη υπό τον, παντοδύναμο επί Κουρουμπλή, γενικό γραμματέα του ΥΠΕΣ Κ. Πουλάκη, του οποίου και φέρει, σε μεγάλο βαθμό, την σφραγίδα. Για όσους γνωρίζουν τα στοιχειώδη για την Τοπική Αυτοδιοίκηση πρόκειται για κείμενο «ατάκτως ειρημένων» ιδεών.

Από τις ιδέες αυτές, εκείνο που ανακοινώνεται μονίμως από τον κ. Σκουρλέτη είναι η «καθιέρωση της απλής αναλογικής στις αυτοδιοικητικές εκλογές». Μια απλή αναλογική βέβαια ολίγον κουτσουρεμένη και κάπως μεταλλαγμένη καθώς θα ισχύει μεν για την εκλογή των δημοτικών και περιφερειακών συμβούλων αλλά όχι για την εκλογή των Δημάρχων και Περιφερειαρχών!

Αν ισχύσουν τελικά – πολύ αμφιβάλλω-  αυτά που ο ίδιος ο Σκουρλέτης έχει κατά καιρούς πει «καθιερώνεται και για τους δύο βαθμούς Τοπικής Αυτοδιοίκησης η απλή αναλογική για το σύνολο των εδρών των συμβουλίων, ενώ η διεξαγωγή των αυτοδιοικητικών εκλογών αποσυνδέεται από τον χρόνο των ευρωεκλογών. Διευκολύνεται, ακόμα, η συμμετοχή μικρών παρατάξεων, αφού η ανάδειξη των οργάνων των κοινοτήτων (συμβούλια) αποσυνδέεται από την ανάδειξη του κεντρικού δημοτικού συμβουλίου και ένας συνδυασμός θα μπορεί να κατέλθει και αυτοτελώς σε μία μόνο κοινότητα, όπως και, αντίστροφα, ένας συνδυασμός υποψηφίων για το κεντρικό δημοτικό συμβούλιο δεν θα απαιτείται να καταρτίζει ψηφοδέλτιο και για τις κοινότητες, κάτι που με το υπάρχον σύστημα εμπόδιζε συχνά τη δημιουργία ψηφοδελτίων.»  (Ομιλία Σκουρλέτη στο Συνέδριο της ΚΕΔΕ στα Ιωάννινα τον Νοέμβριο του 2017)

Πρακτικά αυτό σημαίνει ότι την πρώτη Κυριακή εκλέγεται με απλή αναλογική το σύνολο των δημοτικών συμβούλων και ο Δήμαρχος εκλέγεται τη δεύτερη Κυριακή, με τη γνωστή διαδικασία, ανάμεσα στους δύο πλειοψηφίσαντες από την πρώτη Κυριακή!

Πρακτικά αυτό σημαίνει ότι είναι σχεδόν αδύνατο να υπάρχει πλειοψηφία στο Δημοτικό Συμβούλιο από την παράταξη του εκλεγμένου Δημάρχου , εκτός και αν αυτός εκλεγεί από την πρώτη Κυριακή με ποσοστό μεγαλύτερο του 50%.

Πρακτικά επίσης αυτό σημαίνει ότι σε κάθε άλλη περίπτωση, ένα θεσμικό όργανο σαν το Δημοτικό Συμβούλιο, που πρέπει να ασκήσει διοίκηση και να πάρει αποφάσεις, θα περάσει σε φάση αγρανάπαυσης, πλήρους αδυναμίας να λειτουργήσει, αναποτελεσματικότητας και θα οδηγηθεί σε κυριολεκτική διάλυση με ότι αυτό συνεπάγεται για τα συμφέροντα της πόλης…

Και επειδή κάποιοι μπορεί να θεωρήσουν ότι υπερβάλω, να τονίσω ότι υπάρχουν παραδείγματα Δημάρχων που έχασαν την πλειοψηφία στο Δημοτικό Συμβούλιο , λόγω ανεξαρτητοποίησης δημοτικών Συμβούλων ( δεν είναι μακριά τα Φάρσαλα παλιότερα ή ο Τύρναβος στο νομό μας ή η Φαρκαδόνα ) και αδυνατούσαν να ψηφίσουν μέχρι και προϋπολογισμό…

Δεν αναφέρομαι στις υπόλοιπες αποφάσεις ( έργα, προμήθειες, μελέτες, παρεμβάσεις στον ιστό της πόλης, κοινωνική πολιτική) γιατί είναι απλά δύσκολο ή αδύνατο να υπάρξουν.

Για να αντιληφθεί κανείς το μέγεθος του προβλήματος αρκεί να κάνει μια προβολή του – εξαγγελθέντος – τρόπου εκλογής για το Δήμο Λαρισαίων, με βάση τα αποτελέσματα των τελευταίων εκλογών του 2014.

Πως θα κατανέμονταν οι 49 έδρες του Δημοτικού Συμβουλίου;

Με βάση τον ισχύοντα νόμο:

Από τις 49 έδρες οι 25 κατανεμήθηκαν με βάση τα αποτελέσματα της Α’ Κυριακής και πήραν:

Καραλαριώτου 6

Καλογιάννης    6

Τζανακούλης    5

Νασιώκας         3

Διαμάντος         3

Λαμπρούλης     2

Από τις υπόλοιπες 24 τη δεύτερη Κυριακή, τις 23 πήρε η παράταξη του εκλεγμένου Δημάρχου (Καλογιάννης) και μια η παράταξη της Καραλαριώτου

Έτσι στο Δημοτικό Συμβούλιο η πλειοψηφία έχει 29 έδρες σε σύνολο 49.

Σε περίπτωση που ίσχυαν οι λογικές ΣΥΡΙΖΑ και Σκουρλέτη οι 49 έδρες θα κατανέμονταν την Α’ Κυριακή και αναλογικά θα είχαν:

Καραλαριώτου 12

Καλογιάννης    12

Τζανακούλης    9

Νασιώκας         6

Διαμάντος         5

Λαμπρούλης     5

Δηλαδή η παράταξη του εκλεγμένου Δημάρχου θα είχε 12 δημοτικούς συμβούλους σε σύνολο 49!

Μετά τα όσα συνέβησαν στο Δημοτικό Συμβούλιο αντιλαμβάνεται ο καθένας τι ωραία ατμόσφαιρα θα .. επικρατούσε!

Το πρώτο ερώτημα που έρχεται αυθόρμητα στο μυαλό είναι αν υπάρχει άνθρωπος που σαν υποψήφιος Δήμαρχος θα ήθελε να ζήσει τέτοιες καταστάσεις. Να είναι Δήμαρχος μειοψηφίας και ανά πάσα στιγμή έρμαιο των υπολοίπων…

Το δεύτερο ερώτημα έχει να κάνει με τη δυνατότητα να λειτουργήσει αυτό ή οποιοδήποτε άλλο Δημοτικό Συμβούλιο με τέτοια σύνθεση και τέτοιες αντιθέσεις…

Το τρίτο ερώτημα κάτω από αυτές τις συνθήκες είναι αν ευνοούνται  και αν έχουν νόημα ή όχι, κάθε είδους «συμπαρατάξεις» και προεκλογικές συμμαχίες…

Το τέταρτο ερώτημα έχει να κάνει με το μέγεθος της ζημιάς στην πόλη από την προβληματική λειτουργία μιας μειοψηφικής Δημοτικής Αρχής και τις ευθύνες όσων την επιβάλλουν…

Και τέλος το βασικό ερώτημα που δυστυχώς θα πρέπει να απαντηθεί από την καθεμιά και τον καθένα ξεχωριστά είναι: Τι πραγματικά επιδιώκουν όσοι σχεδιάζουν στα χαρτιά και θέλουν να εφαρμόσουν, ότι στην πράξη είναι τουλάχιστον καταστροφικό για το θεσμό της Τοπικής Αυτοδιοίκησης;

Βασίλης Ραούλης