Το νέο δημαρχιακό μοντέλο και οι υποσχέσεις των 100 ημερών του δημάρχου Λαρισαίων…

Ήταν 24 Φεβρουαρίου του 2014, όταν ο υποψήφιος Δήμαρχος Λαρισαίων της Συμπαράταξης Απόστολος Καλογιάννης, πλαισιωμένος από τους Γιώργο Σούλτη, Αστέριο Χλωρό και Μαρία Γερασοπούλου, παρουσίαζαν τα βασικά σημεία του νέου πρότυπου εξουσίας στο Δήμο.

Μιλώντας για ένα θεσμικό πλαίσιο δημοκρατίας, διαφάνειας και κοινωνικής συμμετοχής,  ένα πλαίσιο που “θα βοηθούσε να δημιουργηθεί επιτέλους ένα άλλο πρότυπο εξουσίας”…

Μάλιστα όπως υποστηρίχθηκε τότε :«…δεν είναι για μας λόγια και θεωρητικές αναζητήσεις, τα εννοούμε και είναι απόλυτα και άμεσα υλοποιήσιμα. Η οργάνωση του μοντέλου αυτού που παρουσιάσαμε  θα γίνει μέσα στις πρώτες 100 μέρες και ΕΙΝΑΙ ΑΠΟ ΑΥΤΑ ΤΑ ΜΕΤΡΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΚΟΣΤΙΖΟΥΝ ούτε δεκάρα…»

Η νέα Δημοτική Αρχή ήρθε στην εξουσία, οι ημέρες άρχισαν να σβήνουν από το ημερολόγιο της θητείας της και σήμερα εύκολα, μπορεί κάποιος να διαπιστώσει ότι μπορεί να πέρασαν, όχι 100 αλλά περισσότερες από 1000 ημέρες διαχείρισης της τοπικής εξουσίας και τίποτα από τα όσα είχαν υποσχεθεί  εκείνη την κρύα ημέρα του Φεβρουαρίου (2,5 μήνες πριν τις εκλογές), δεν υλοποιήθηκε!

Δεν υλοποιήθηκε τίποτα από τα άμεσα υλοποιήσιμα, τίποτα από αυτά που δεν κόστιζαν ούτε δεκάρα!

 Η «διεύρυνση της δημοκρατίας και η συμμετοχή των πολιτών» έμειναν κενό γράμμα, καθώς το συγκεντρωτικό μοντέλο εξουσίας με τον ανύπαρκτο έλεγχο της κοινωνίας, φάνηκε τελικά αρκετά ελκυστικό για τη νέα δημοτική αρχή.

Η ουσιαστική αναβάθμιση των Δημοτικών και Τοπικών Κοινοτήτων στα οποία μάλιστα θα δίνονταν και ουσιαστικές αρμοδιότητες …

Η διαφορετική λειτουργία του Δημοτικού Συμβουλίου ( Καθιέρωση τακτικής συνεδρίασης ανά 3μηνο με αντικείμενο τον έλεγχο από την αντιπολίτευση. Ουσιαστική λειτουργία των διαπαραταξιακών επιτροπών με λογοδοσία τους στο Δημοτικό Συμβούλιο…)…, ακόμα παραμένουν στα χαρτιά.

Η Δημοτική Επιτροπή διαβούλευσης…

Η συμμετοχική κατάρτιση του προϋπολογισμού και του τεχνικού προγράμματος: Μάλιστα είχανε υποσχεθεί ότι «η κατάρτιση του προϋπολογισμού και του τεχνικού προγράμματος θα ξεκινάνε από τις Λαϊκές συνελεύσεις των δημοτικών και τοπικών κοινοτήτων και θα καταρτίζονται τοπικά»….

Η “βουλή” των νέων: Θα ήταν ένας νέος θεσμός με στόχο η νεολαία να ασχολείται με τα προβλήματά της.

Τα τοπικά δημοψηφίσματα ως έκφραση της γνώμης της κοινωνίας των πολιτών σε καίρια και σημαντικά προβλήματα (Δεν πιστεύω να είδατε κανένα, αν και υπήρξαν και υπάρχουν καίρια και σοβαρά προβλήματα στην πόλη)…

Και βεβαίως:

Το «Κοινωνικό Συμβόλαιο για τη Συμμετοχή»: π.χ. για την δεσμευτικότητα προς τη Δημοτική Αρχή, υπό προϋποθέσεις, των αποφάσεων των συμμετοχικών θεσμών ή π.χ. για την αξιολόγηση όλων των δημόσιων υπηρεσιών που λειτουργούν στα όρια του Δήμου από τους ίδιους τους πολίτες…

Πομφόλυγες;

Αυταπάτες;

Υποσχέσεις χωρίς το παραμικρό αντίκρισμα;

Υπερβολές;

Ή απλά αποδοχή της λογικής που τελικά αρέσκεται σε αυτό που έχει το μικρότερο πολιτικό κόστος και κόπο αλλά και το λιγότερο κίνδυνο για την εξουσία;

Η παρουσίαση συμπληρώνονταν με:

Λαϊκές Απολογιστικές συνελεύσεις σε όλες τις δημοτικές και τοπικές κοινότητες (!)

Συμπαραστάτη του Δημότη (!)

Αποκέντρωση υπηρεσιών του Δήμου για την καλύτερη εξυπηρέτηση των πολιτών (!)

Κάπως έτσι το μοντέλο της εξουσίας παραμένει δημαρχοκεντρικό, μια μικρή ομάδα ανθρώπων συνεχίζει να αποφασίζει για τα θέματα της πόλης, οι δημοτικές και τοπικές κοινότητες υπολειτουργούν χωρίς ουσιαστικές αρμοδιότητες, η συμμετοχή των πολιτών εξαντλείται στα όρια της κάλπης και οι 100 ημέρες μετατρέπονται σε απροσδιόριστο χρονικό διάστημα…

Το “γιατί” πρέπει να το απαντήσουν όσοι υποσχέθηκαν και όσοι δεσμευτήκαν για κάτι το διαφορετικό.

Νομίζω ότι στους  πολίτες οφείλεται μια απάντηση για την … αστοχία.

Μπορεί να χρησιμοποιηθεί η γνωστή δικαιολογία για τις «αυταπάτες».

Μπορεί όμως η απάντηση αυτή να είναι πολύ πιο ειλικρινής, αν αποφύγει τον σκόπελο της στοχοποίησης της κριτικής, εξαιτίας της αυταρέσκειας που δημιουργεί η άσκηση της εξουσίας…

Μιας εξουσίας που δεν θα είναι μόνιμη!

Βασίλης Ραούλης