Ο Αλέξης στην χώρα των θαυμάτων

Ο Αλέξης σκεφτόταν πώς θα κυβερνήσει όταν έρθει η ώρα. Μηχανευόταν τρόπους, κατάστρωνε σχέδια, έκανε μέχρι και όνειρα. Άλλοτε μόνος, άλλοτε όχι. Περπατούσε και σκεφτόταν. Κυρίως περπατούσε. Και μια μέρα, μεσημέρι, καθώς περπατούσε, έπεσε στην τρύπα. Μία ήταν η τρύπα και έπεσε. Έπεσε δίχως να το σκεφτεί.

Ο προσεκτικός αναγνώστης σίγουρα θα παρατήρησε πως η ιστορία δεν ξεκίνησε με το γνωστό ”μια φορά και έναν καιρό”. Και δεν ξεκινά έτσι, διότι μιλάμε για αυτό τον καιρό και αυτή τη φορά. Την πρώτη φορά. Ίσως και την αριστερά.

Έπεσε λοιπόν δίχως να το σκεφτεί στην τρύπα, την τρύπα που οδηγεί στην χώρα των θαυμάτων, δηλαδή της εξουσίας. Και ενώ η Αλίκη έπεφτε αργα, χαζεύοντας γύρω της το χώρο που δεν έμοιαζε καθόλου με τρύπα, αλλα με υπόγειο σπιτιού με βιβλιοθήκες και βάζα, ο Αλέξης έπεσε γρήγορα. Άλλωστε το να χαζεύεις βιβλιοθήκες είναι σπατάλη χρόνου και ο χρόνος του Αλέξη είναι πολύτιμος. Για τα βάζα δε ξέρουμε.

Πέφτοντας, το πρώτο πρόβλημα που αντιμετώπισε ήταν το θέμα του μεγέθους. Πότε πολύ μεγάλος, πότε πολύ μικρός, πότε κάτι το ενδιάμεσο, ο Αλέξης βρέθηκε εγκλωβισμένος και ανήμπορος να βγει από το χωλ και να προχωρήσει στη θαυμαστή αυτή χώρα. Δεν πτοήθηκε, ούτε φυσικά έκλαψε όπως είχε κάνει η Αλίκη, ούτε όμως δυστυχώς αναρωτήθηκε αν τελικά δεν είναι το μέγεθος που φταίει.

Αλλά, η λογική και η φυσική δεν έχουν θέση στη χώρα των θαυμάτων και έτσι ο Αλέξης βγήκε από το χωλ και άρχισε να απολαμβάνει τον κήπο. Και μοιραία συνάντησε όλα τα περίεργα πλάσματα της χώρας.

Ήταν το άσπρο κουνέλι με την ανθρώπινη λαλιά που κρατώντας ένα ρολόι στο χέρι έλεγε συνέχεια πως δεν προλαβαίνει, πως είναι αργά. Και πάντα είναι αργά και ποτέ δεν προλαβαίνει, αλλά συνεχίζει. Αφού έτσι είναι τα πράγματα, αφού τέτοιο είναι το ρολόι.

Ήταν ο Γάτος που διαρκώς χαμογελά και πληροφόρησε τον Αλέξη πως όλα τα πλάσματα της χώρας είναι τρελά. Και ο Αλέξης δεν είχε λόγο να μην πιστέψει τον Γάτο μιας και διαρκώς χαμογελούσε και είχε το πλεονέκτημα όταν εξαφανιζόταν να εξαφανίζεται πρώτα η ουρά του, μετά το υπόλοιπο σώμα του και τελευταίο το χαμόγελό. Φοβερό, σκέφτηκε ο Αλέξης. Με το Γάτο συντροφιά ποτέ δε θα βγω χαμένος.

Ήταν ο Μαρτιάτικος Λαγός, ο Τρελός Καπελάς, η Δούκισσα με ένα σ, η Βασίλισσα Κούπα, οι στρατιώτες Κούπες και λοιπά τραπουλόχαρτα διαφόρων σχημάτων και χρωμάτων. Κανένα δεν εκτίμησε ποτέ ο Αλέξης ,κανένα δεν φοβήθηκε, κανένα δεν μελέτησε, από κανένα δεν διδάχτηκε και κανένα δε δίδαξε. Γιατί; Μα φυσικά, όπως αφύσικα βγήκε από το χωλ, έτσι μπορεί να προχωρήσει, γιατί το μέτρο των πραγμάτων είναι ο ίδιος και το χαμόγελο του Γάτου.

Η Αλίκη ξύπνησε καθώς φύλλα του δέντρου κάτω από το οποίο είχε αποκοιμηθεί χάιδεψαν το πρόσωπό της. Η χώρα των θαυμάτων ήταν ένα όνειρο, σκέφτηκε. Ήταν όλα όμως ένα όνειρο; Το δικό μας παραμύθι λοιπόν θα μπορούσε να τελειώσει με τον Αλέξη να ξυπνά από το πολύ ζωντανό του όνειρο και να σκέφτεται αν αυτά που είδε και έζησε ήταν αλήθεια. Αλήθεια, πόσο σίγουρος θα μπορούσε να ήταν για αυτό; Τη στιγμή που η αλήθεια είναι τόσο κοντά στο όνειρό του και το όνειρό του τόσο κοντά σε κάτι που δε θα μπορούσε ποτέ να είναι αλήθεια; Το πιο πιθανό τέλος του παραμυθιού λοιπόν, θα ήταν ο Αλέξης πιο έμπειρος, πιο δυνατός, πιο χορτάτος και για αυτό το λόγο και πιο λαίμαργος να συνέχιζε να περπατάει καταστρώνοντας σχέδια για το πως θα κυβερνήσει. Θα συνέχιζε να περπατάει και να σκέφτεται. Θα συνέχιζε να περπατάει μέχρι να συναντήσει την τρύπα.

Αλλά, η ιστορία μας αγαπητέ αναγνώστη, δεν είναι παραμύθι. Η δική μας ιστορία για να έχει ”τέλος καλό” και να είναι ”όλα καλά”, πρέπει να τελειώνει με όλους εμάς να ξυπνάμε από το βαθύ ύπνο καθώς φύλλα λογικής και δημοκρατικής ευαισθησίας χαϊδεύουν τα πολιτικά, κοινωνικά και ηθικά μας αντανακλαστικά.

Και θα είναι δύσκολο το όλα καλά, διότι το πολιτικό υπόδειγμα και ήθος που υπηρετεί ο Πρωθυπουργός έχουν ως βάση το διχασμό και το ψέμα. Ο διχασμός και το ψέμα διαβρώνουν την κοινωνία και είναι αυτή η διαβρωμένη κοινωνία που καλείται η ίδια να βρει τρόπο να επουλώσει τις πληγές της. Το να μη ξεχαστεί η χώρα του Αλέξη δεν κρύβει διαθέσεις εκδίκησης και αντιποίνων. Κρύβει την αγωνία για ένα μέλλον που τα λάθη θα είναι γνώση και εργαλεία για πρόοδο.

Όταν κληρονομείς ένα πολιτικό σύστημα με όλες τις αμαρτίες του και προσπαθείς να κρατήσεις τα χρήσιμα δομικά υλικά επενδύοντας σε πραγματικές μεταρρυθμίσεις, τότε κάποια στιγμή πρέπει να πάψεις να είσαι υπόλογος για το παρελθόν των άλλων. Δύσκολο, αλλά κάποια στιγμή πρέπει να πάψουμε να λέμε πως είναι αργά και δεν προλαβαίνουμε, να αλλάξουμε ρολόι και να ξανακερδίσουμε τον όποιο χαμένο χρόνο.

Ο Πρωθυπουργός οφείλει να καταλάβει πως η ασυλία του ηθικού πλεονεκτήματος που είχε, αν υπήρξε βέβαια αυτό που λέμε ηθικό πλεονέκτημα, πλέον δεν υπάρχει. Πρέπει να απαγκιστρωθεί επιτέλους από την ρητορεία που βασίζεται σε μία συνολική, άκριτη και διαρκή καταγγελία των κληρονόμων του πολιτικού συστήματος. Βέβαια, δεν μπορεί να το κάνει αυτό, γιατί αυτό θα ήταν ασύμβατο με το μέγεθός του. Η πραγματικότητα δεν είναι παραμύθι, για αυτό και ο Πρωθυπουργός δεν μπορεί να προχωρήσει. Και φυσικά δεν πρέπει να προχωρήσει άλλο, καθώς ενώ αναμασά τις κατηγορίες για τους κληρονόμους, ο ίδιος κληροδοτεί διχασμό και ισοπέδωση θεσμών και αξιών.

Πρώτα η ουρά, μετά το υπόλοιπο σώμα και τέλος το χαμόγελο. Περίεργη ιδιότητα για ένα Γάτο. Για έναν Γάτο όταν αυτός εξαφανίζεται.

Θωμάς Δ. Ρετσιάνης, Μαιευτήρας-Γυναικολόγος