Περί επικαιροποίησης

Η επικαιρότητα λειτουργεί σαν ένα σχολείο επιμόρφωσης ενηλίκων και όχι μόνο. Αν συνυπολογίσουμε δε την πρόσφατη ανάδειξη των μέσων κοινωνικής δικτύωσης ως κύριων πλέον πηγών ενημέρωσης , μπορούμε να πούμε πως το σχολείο αυτό μπορεί να κατακτά άνετα ένα επίπεδο τουλάχιστον μεταπτυχιακό.

Κατά καιρούς και κατά πως ορίζει λοιπόν η επικαιρότητα, γινόμαστε όλοι σεισμολόγοι, αρχαιολόγοι, εμπειρογνώμονες ναυαγίων και αεροπορικών ατυχημάτων, γιατροί, αστυνομικοί ερευνητές, γεωπολιτικοί  αναλυτές, οικονομικοί αναλυτές, πάσης φύσεως αναλυτές τέλος πάντων και φυσικά νομικοί.

Εκεί μεγάλη σημασία έχει και ο κλάδος του δικαίου με τον οποίο καταπιανόμαστε, καθώς άλλο είναι το αστικό, άλλο το ποινικό, άλλο το εμπορικό, άλλο το συνταγματικό και το διεθνές .

Έτσι, όταν παρακολουθούμε ένα ζήτημα και επ’ αυτού υπάρχει διάσταση απόψεων μεταξύ επιφανών συνταγματολόγων, υπάρχει μία ανεξήγητη ανάγκη να πάρουμε και εμείς θέση, επιστημονική βεβαίως κι αν χρειαστεί να κοινοποιήσουμε τη θέση μας αυτή ως υπόδειξη ή ακόμα – ακόμα ως μια αυτονόητη και αδιαμφισβήτητη αλήθεια. Είναι το γνωστό και μεγαλοπρεπές «θα σου πω εγώ». Βέβαια, όταν αυτό παταγωδώς καταρρίπτεται και λίγο πριν ο ειδικός της επικαιρότητας  εκτεθεί και γελοιοποιηθεί , σώζει την τιμή του με τη δεύτερη πιο αγαπημένη του φράση, το «άλλο αυτό».

Η επικαιρότητα έφερε στην πόρτα μας, ή καλύτερα στις οθόνες μας, το διεθνές δίκαιο και το δίκαιο των Συνθηκών, σε ένα εκρηκτικό πάντρεμα με τη διπλωματία, το πρωτόκολλό, την εθιμοτυπία και άλλα τόσα κρίσιμα και καθόλου καθημερινά. Εκεί ακόμα και ο ειδικός της επικαιρότητας κοντοστάθηκε πριν αρχίσει να αποκαλύπτει την αυτονόητη αλήθεια που δεν μπορούν οι άλλοι να βρούνε. Ίσως να έφταιξε πως δεν πρόλαβε εγκαίρως να αποκτήσει την απαραίτητη συναισθηματική απόσταση από το γεγονός που σε αυτή την περίπτωση θεωρεί πως τον αφορά άμεσα. Και όταν λέμε τον αφορά, εννοούμε αυτήν ακριβώς την συναισθηματική εμπλοκή, γιατί σχεδόν πάντα τον αφορούν τα γεγονότα, αλλά αν δεν εμπλέκεται το συναίσθημα λίγη σημασία έχουν.

Πάντως το συμπέρασμα βγήκε, έστω και αν άργησε λίγο. Δεν υπάρχει θέμα  επικαιροποίησης της Συνθήκης της Λωζάνης. Σε αυτό συμφωνούνε μάλλον όλοι οι κανονικοί ειδικοί και οι ειδικοί της επικαιρότητας. Για τα υπόλοιπα στοιχεία του προαναφερθέντος εκρηκτικού παντρέματος ο καθένας ας ανατρέξει στην εφημερίδα που διαβάζει και αν δεν συμφωνεί με τίποτα…

Υπάρχει όμως και μια άλλη επικαιροποίηση που δεν είναι «εκτός κανόνων διεθνούς δικαίου», αντιθέτως είναι η κατάλληλη, χωρίς συναισθηματικό φορτίο, ήσυχη και περιεκτική λεξούλα που πολλά κρύβει για το παρόν, πολλά όμως υπόσχεται για το μέλλον. Είναι η επικαιροποίηση του τρίτου μνημονίου, την οποία συμφώνησε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ ,σαφώς λιγότερο προκλητική έκφραση από το συμπληρωματικό μνημόνιο και φυσικά εντελώς απέναντι λεκτικά στο εξοργιστικό μέχρι και προπαγανδιστικό, θα έλεγε κάποιος από αυτούς, τέταρτο ή τέταρτο «plus» μνημόνιο.

Εδώ, η επικαιροποίηση είναι καλή. Και ο ειδικός της επικαιρότητας, χωρίς αυτή τη φορά να χρειαστεί χρόνο για να λάβει συναισθηματικές αποστάσεις, θα κοινοποιήσει απαθής την τρίτη πιο αγαπημένη του φράση «αυτό μας πείραξε τώρα;»

Θωμάς Δ. Ρετσιάνης / Μαιευτήρας – Γυναικολόγος