«Κάτω τα ξερά σας απ’ το δικαίωμα στην απεργία»!

Μ’ αυτόν τον κύριο τίτλο κυκλοφόρησε την Τετάρτη ο «Ριζοσπάστης», ο οποίος στο ρεπορτάζ του τονίζει ότι «με μια δυναμική κινητοποίηση τα συνδικάτα της Αττικής έδωσαν μια πρώτη απάντηση στην ξεδιάντροπη προσπάθεια της κυβέρνησης, της εργοδοσίας και των κομμάτων της να ξηλώσουν με άθλιες μεθοδεύσεις το απεργιακό δικαίωμα».

ΓΙΑ το «δικαίωμα  στην απεργία» δεν μίλησαν ωστόσο, μόνο φορείς με αριστερό πρόσημο…Η διοίκηση του νομαρχιακού τμήματος της ΑΔΕΔΥ στη Λάρισα νεοδημοκρατικής προελεύσεως είναι, αλλά δεν διατυπώνει ενστάσεις ως προς το ζήτημα που θέτουν εμφατικά οι συνδικαλιστές του ΚΚΕ…Θεωρεί προφανώς, ότι πρόθεση της κυβέρνησης (και εκείνων που της επιβάλλουν τον σχετικό νόμο, δηλαδή των δανειστών) είναι να περιορίσει το δικαίωμα στην απεργία…

ΕΙΝΑΙ έτσι όμως; Το «κάτω τα χέρια (και ευτυχώς όχι τα …ξερά) από την απεργία» με τον οποίο τιτλοφορεί και τη δική της ανακοίνωσή η ΑΔΕΔΥ και το οποίο αποδέχεται άκριτα ο τρέχων δημοσιογραφικός λόγος, αποτυπώνει αντικειμενικά αυτό που αποπειράται να κάνει η κυβέρνηση δια του νόμου;

ΟΧΙ είναι η απάντηση. Όσοι μιλούν για «περιορισμό» του δικαιώματος στην απεργία και πολύ περισσότερο για «κατάργηση», παραποιούν την πραγματικότητα και παραπλανούν την κοινή γνώμη…Τι προβλέπει ο νόμος (που άσμενως έσπευσε να αποσύρει η κυβέρνηση, προ του κινδύνου να μείνει στην ιστορία ως η κυβέρνηση της Αριστεράς «που κατήργησε το δικαίωμα στην απεργία» αλλά ετοιμάζεται να το επαναφέρει προ του κινδύνου εμπλοκής των διαπραγματεύσεων με την τρόικα) και ξεσήκωσε τους εργαζόμενους; Προβλέπει πως η κήρυξη των απεργιών θα γίνεται με την σύμφωνη γνώμη της πλειοψηφίας των μελών (50%+1). Αναλυτικότερα, σύμφωνα με τη διάταξη του υπουργείου Εργασίας προβλέπεται η αύξηση της απαιτούμενης απαρτίας κατά τις γενικές συνελεύσεις πρωτοβάθμιων συνδικαλιστικών οργανώσεων σε περίπτωση συζήτησης και λήψης απόφασης για κήρυξη απεργίας. Ειδικότερα, απαιτείται η παρουσία τουλάχιστον του 1/2 των οικονομικά τακτοποιημένων μελών.

ΕΙΝΑΙ κατάργηση ή περιορισμός του δικαιώματος στην απεργία, το να χρειάζεται να την αποφασίζουν με απόλυτη πλειοψηφία τα μέλη ενός συνδικάτου; Είναι κατάργηση ή περιορισμός του δικαιώματος στην απεργία, ο σεβασμός στις δημοκρατικές διαδικασίες; Είναι λάθος η γνώμη των πολλών να καθορίζει τις αποφάσεις ενός συνδικάτου, σωματείου, μιας ομάδας εργαζομένων;

ΣΕ καμία περίπτωση βέβαια…Σε όλο το δημοκρατικό κόσμο αυτό δεν το συζητούν καν, είναι η πεμπτουσία της δημοκρατίας…Το συζητάμε μόνο στην Ελλάδα όπου, τις απεργίες και τις καταλήψεις, τις αποφασίζουν συνήθως πέντε (κατά κανόνα, επαγγελματίες συνδικαλιστές) και οι υπόλοιποι τις αποδέχονται σιωπηρώς, γιατί η πολιτική μας κουλτούρα δεν θα τους επιτρέψει να επικαλεσθούν το δημοκρατικό τους δικαίωμα. Θα τους λοιδορήσει στην καλύτερη περίπτωση. Αυτό τώρα θα τελειώσει με τον νόμο που, απ’ ότι λέει το ρεπορτάζ, θα ξαναφέρει στη Βουλή χωρίς διορθώσεις η κυβέρνηση. Κι από εδώ και στο εξής, θα ξέρουμε ότι όταν ακούμε στα δελτία ειδήσεων ότι απεργεί ένας κλάδος, θα είμαστε σίγουροι ότι το αποφάσισαν τα μέλη του και όχι κάποια κομματικά στελέχη για να εξυπηρετήσουν τις κομματικές ή προσωπικές πολιτικές τους ανάγκες…Έτσι, θα αποκτήσει πραγματικό περιεχόμενο και πάλι η έννοια του απεργιακού αγώνα που σήμερα ταυτίζεται με την λεγόμενη «επαναστατική γυμναστική»…

Ανδρέας Γιουρμετάκης