Με το χέρι στην καρδιά!

Δεν είμαι από αυτούς που θα υποστηρίξω ότι στις διεθνείς σχέσεις δεν πρέπει να μετράς το μέγεθος και τις δυνατότητες της χώρας σου. Ούτε βέβαια θα υποστηρίξω ποτέ έναν κακώς νοούμενο πατριωτισμό που μπορεί να βάλει σε κίνδυνο την προοπτική του λαού σου.

Δεν ούρλιαξα από αγανάκτηση όταν στο τέλος μιας κρίσης, που μπορούσε να οδηγήσει σε πολεμική σύρραξη με αφορμή τα γεγονότα στα Ίμια, ο τότε Έλληνας Πρωθυπουργός ευχαρίστησε τις Η.Π.Α. από τη Βουλή για τη διπλωματική τους συνδρομή στην αποκλιμάκωση.

Δεν ήμουνα από αυτούς που τον χαρακτήρισα προδότη και υποταγμένο, όσες διαφωνίες και αν είχα με την πολιτική του και τις επιλογές που είχε κάνει.

Αυτοί που με περισσή ευκολία μοίρασαν και τότε και τα επόμενα χρόνια χαρακτηρισμούς θα πρέπει σήμερα να νοιώθουν αν μη τι άλλο προβληματισμένοι.

Γιατί πώς να ερμηνεύσεις τα όσα ακούστηκαν από τον Τσίπρα κατά τη διάρκεια της επίσκεψης του στις Η.Π.Α.

Να προσπεράσεις δηλαδή το «Διαπίστωσα από τη συζήτηση ότι ορισμένες φορές μπορεί να μοιάζει διαβολικός αλλά είναι για το καλό», που έτσι κι αλλιώς η ερμηνεία του θέλει τη βοήθεια ειδικών…

Να ξεπεράσεις   επίσης το «Δεν θα επιτρέψουμε να γίνουν οι ΗΠΑ αντικείμενο εκμετάλλευσης»!!!

Να ξεπεράσεις και την προσβλητική για Έλληνα Πρωθυπουργό αναφορά του Τράμπ στα 2,4 δις για την ανανέωση των αεροσκαφών, ποσό τεράστιο για μια φτωχή, υπερχρεωμένη και προβληματική χώρα και το γεγονός ότι αυτό «θα δώσει επιπλέον δουλειές στους Αμερικανούς».

Αλλά να βλέπεις τον Έλληνα Πρωθυπουργό να στέκεται με το χέρι στην καρδιά κατά την ανάκρουση του εθνικού ύμνου των Η.Π.Α – έστω από αφέλεια ή βλακεία – δύσκολα μπορείς να το ξεπεράσεις. Δεν είναι τυχαίο ότι και εδώ η «πρώτη φορά (υποτιθέμενη) Αριστερά, πρωτοτυπεί…

Όπως επίσης κάποιος θα πρέπει να μας εξηγήσει  το «στρατηγικοί εταίροι» του πρωτοσέλιδου της «Αυγής». Και κυρίως να μας εξηγήσει το «στρατηγικοί» … γιατί και το εταίροι καταλαβαίνουμε και  … τις πολιτικές εταίρες της σύγχρονης Ελλάδας.

Βασίλης Ραούλης