«Ο Θεσσαλικός πίνακας»

Η Αμερικανίδα συγγραφέας βραβευμένη με ΠούλιτζερAliceWalker είπε: « Νομίζω πως ο Θεός τσαντίζεται, αν προσπεράσεις ένα ζωηρό χρώμα σε ένα λιβάδι, κάπου, και δεν το προσέξεις» . Διαβάζοντας αυτές  τις λίγες, τις απλές, τις καθημερινές  λέξεις της Αμερικανίδας συγγραφέα, αναρωτιέμαι πόσοι από εμάς τους κατοίκους του κάμπου της Θεσσαλίας τσαντίσαμε τον Θεό.

Μιλώντας για μένα την ίδια είμαι σίγουρη ότι εκνεύρισα τον Θεό πολλές φορές. Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην καρδιά του Θεσσαλικού κάμπου. Κάθε πρωϊ, για να πάω στο σχολείο αντίκριζα μακριά στο  βάθος τον μεγαλοπρεπή Όλυμπο από τον Βορρά, ενώ Ανατολικά τον μικρότερο αλλά πλούσιο σε βλάστηση Κίσσαβο.  Πολλές φορές το χρόνο διέσχιζα τον κάμπο. Ένα κάμπο αχανή όσο πιάνει το βλέμμα  που άλλαζε χρώμα ανάλογα με την εποχή και τις γεωργικές εργασίες. Την άνοιξη πράσινος, το καλοκαίρι κίτρινος, ενώ το φθινόπωρο και το χειμώνα μελαγχολικός, ένα γυμνό τοπίο με όλες τις αποχρώσεις των γήινων χρωμάτων. Πάντα όμως τον προσπερνούσα χωρίς να τον παρατηρώ.  Μια χρονιά  ήρθα από την Αθήνα στα πάτρια εδάφη για τις γιορτές του Πάσχα. Ταξιδεύοντας  μια μέρα προς την περιοχή των Φαρσάλων με το αυτοκίνητο, βγαίνω από τη Νίκαια , ανεβαίνω την μικρή ανηφόρα ενός λόφου και όταν πια το αυτοκίνητο κατέβαινε, παρουσιάστηκε μπροστά μου ένα απίστευτη εικόνα .

Κάθε χρόνο με τον ερχομό της Άνοιξης, ο καφεγκρίζος κάμπος αφού έχει οργωθεί και σπαρεί το Φθινόπωρο και ποτιστεί με τις βροχές του χειμώνα αρχίζει να παίρνει ένα απαλό πράσινο χρώμα . Όσο η Άνοιξη προχωρά, ο ήλιος γίνεται εντονότερος  η θερμοκρασία ανεβαίνει και ο Θεσσαλικός κάμπος αλλάζει .  Μεταβάλλεται σε ένα καταπράσινο ωκεανό  που έρχεται σε πλήρη αντίθεση με το γαλάζιο  του ουρανού. Τα φυτά βρίσκονται σε πλήρη άνθηση και ανάπτυξη. Τη μονοτονία του επίπεδου τοπίου σπάνε οι μικροί λοφίσκοι σα να πέρασε μια ανώτερη δύναμη και η γη φουσκώνει, παύει να είναι επίπεδη σηκώνεται πιο ψηλά. Οι κορμοί των δέντρων που μοιάζουν με κατάρτια ιστιοφόρων μόνα και έρημα στον κάμπο αφέθηκαν όρθια για να ξεχωρίζουν.

Το βλέμμα άναυδο γυρίζει στον ορίζοντα και αντικρίζει παντού πράσινα στάχυα που χορεύουν ρυθμικά στους ήχους του ανέμου. Ανάλογα με την κίνηση του αέρα τα στάχυα αλλάζουν χρώμα. Πότε βαθύ πράσινο, πότε με λίγο κίτρινο , πάντα όμως  με τη μεθυστική κίνηση χορευτών  . Η απόλαυση της ηρεμίας του τοπίου και της ομορφιάς της φύσης ανταμείβουν τους ταξιδιώτες. Τοπίο απέραντο, συνεχές, επαναλαμβανόμενο, απόλυτο.  Ο άνθρωπος, ο γαλανός ουρανός και η γόνιμη γη. Ο άνθρωπος που οι πέντε αισθήσεις του νιώθουν τον πλούτο του κάμπου. Η όραση με το αχανές τοπίο, η ακοή με τον ήχο του ανέμου που κουνά τα στάχυα, η αφή που αγγίζει τα φυτά και το χώμα, η όσφρηση με τη μυρωδιά του ζεστού ψωμιού, της φρεσκοψημένης πίτας και τη γεύση των εδεσμάτων της θεσσαλικής γης. Ανθρώπινη παρέμβαση στο συνεχή τοπίο αποτελεί η ευθεία γραμμή του δρόμου, οι αποθήκες στη μέση του πουθενά, τα τρακτέρ σαν μικρές αντικείμενα σε επιτραπέζια παιχνίδια.

Ο εύφορος απέραντος κάμπος μετη καρποφορούσα γη των χιλιάδων στρεμμάτων,από τις πρώτες περιοχές του Ελλαδικού χώρου που κατοικήθηκε, ήταν πάντα πηγή πλούτου και οικονομικής ευημερίας.Ο πλουσιότερος και δυναμικότερος χώρος της γεωργικής παραγωγής της χώρας.

Ο γήινος καμβάς ορίζει το πλαίσιο του πίνακα του Θεσσαλικού κάμπου που μπορεί να μην είναι ο ειδυλλιακός προορισμός ενός τουρίστα των πανέμορφων Ελληνικών νησιών. Αν ήξερε όμως πόση ομορφιά κρύβει μέσα του ;;;

Φανή Αγορίτσα – Φιλόλογος