Το πραγματικό “survivor” σε μια πραγματική κοινωνία ζούγκλα!

Μια ολόκληρη κοινωνία στο ρόλο του πρωταγωνιστή του survivor!

Με πρωταγωνιστές όχι διάφορους … φιρφιρίκους, που ξεκινάνε από άγνωστες μέχρι πρότινος τραγουδίστριες, μοντέλα και τύπους που στην Ελλάδα δηλώνουν μάνατζερ ράγκμπι (σα να λες δηλαδή παγοδρόμος στην έρημο Σαχάρα) ή το βαρύγδουπο «πρώην μισθοφόρος», που αντί για κάποιον σαν τον …Ράμπο,  βλέπεις μπροστά σου έναν τύπο που μικρός θα έτρωγε σφαλιάρες από ολόκληρη τη γειτονιά , αλλά μια ολόκληρη κοινωνία.

Μια κοινωνία που δεν συμμετέχει σε παιχνιδάκια τύπου παιδικής χαράς, αλλά σε ένα διαρκή αγώνα επιβίωσης σε πολύ πιο αντίξοες συνθήκες από την παραμονή σε ένα τροπικό νησί.

Πεινάνε οι συμμετέχοντες και κερδίζουν έπαθλα πίτσες και κεφτεδάκια. Πεινάνε όμως και εκατομμύρια συμπολίτες μας που δεν έχουν την πολυτέλεια ούτε καν να διεκδικήσουν την τροφή τους. Στερούμενοι τα πάντα.

Συνταξιούχοι με συντάξεις πείνας που πρέπει να συντηρήσουν και τα άνεργα παιδιά τους, άνεργοι θύματα της κρίσης που χρόνια περιμένουν να βρούνε μια θέση στον εργασιακό μεσαίωνα που ενέσκηψε στη χώρα, νοικοκυριά πνιγμένα στα δάνεια, θύματα μιας μεγάλης αυταπάτης που καλλιεργήθηκε συστηματικά τα προηγούμενα χρόνια. Νέοι με μισθούς 300 € που αδυνατούν να σχεδιάσουν το μέλλον τους και να ονειρευτούν. Επιχειρηματίες πνιγμένοι από χρέη, εφορίες και την έλλειψη ρευστότητας. Μεσήλικες απολυμένοι, πτυχιούχοι που ψάχνουν τη φυγή στο εξωτερικό (όχι στον Άγιο Δομίνικο για παιχνίδι)!   Και εσύ μου λες τι σημαίνει «μαχητής» στην πραγματικότητα;

Εκατοντάδες χιλιάδες που δεν μπορούν να βρούνε λύσεις σε βασικά προβλήματα της καθημερινότητας και όχι στο ποιος θα αποχωρήσει από ένα παιχνίδι. Το πώς δηλαδή θα πληρωθούν οι λογαριασμοί, το πώς θα εξασφαλιστεί το φαγητό, το πώς θα ζήσουν στοιχειωδώς σαν άνθρωποι, το πώς θα σπουδάσουν τα παιδιά τους…

Γιατί το πρότυπο αυτής της χώρας δεν μπορεί να είναι οι ίντριγκες ενός παιχνιδιού και οι προβληματικοί χαρακτήρες κάποιων παικτών που επιλέχτηκαν για λόγους τηλεθέασης και με έπαθλο τις 100.000 €… Δε γίνεται!

Το πραγματικό survivor και οι πραγματικοί survivors βρίσκονται δίπλα μας.

Μπορεί να είναι οι άνθρωποι της διπλανής μας πόρτας, που μπορεί να μην έχουν ακούσει για τη γιόγκα και τη “συμπαντική ενέργεια”, αλλά ξέρουν να μοιράζονται τα ελάχιστα για να επιβιώσουν.

Που δεν θα αφήσουν κάποια στιγμή τα ρούχα που μονίμως φοράνε σε ένα παιχνίδι (έτσι είναι οι κανόνες, διότι τι survivor είσαι όταν αλλάζεις τα ρούχα σου καθημερινά!), για να επανέλθουν στην καθημερινότητά τους με τα φώτα της δημοσιότητας στραμμένα πάνω τους. Που θα μπαλώσουν τα ρούχα που μονίμως φοράνε γιατί για αυτούς, για τους αληθινούς survivors η αγορά καινούργιων ρούχων είναι πια πολυτέλεια…

Που δεν έχουν να διεκδικήσουν κανένα άλλο έπαθλο, παρά μόνο την αξιοπρέπεια τους απέναντι σε όλους αυτούς που αποφάσισαν να αλλάξουν έτσι βίαια τη ζωή τους.

Την αξιοπρέπεια και την ελπίδα.

Την ελπίδα , όχι ότι δεν θα προταθούν για αποχώρηση από ένα παιχνίδι, αλλά ότι θα αντέξουν τα δύσκολα για να αποχωρήσουν όταν θα έρθει η ώρα με ψηλά το κεφάλι από τη ζωή.

Είναι δίπλα μας και τους ξέρουμε. Αλλά προφανώς δεν τους αφιερώσαμε ποτέ λίγη από την ώρα μας σε αντίθεση με τους παίκτες ενός show που τους αφιερώνουμε  ώρες ατελείωτες και βράδια από τη ζωή σας.

Είναι δίπλα μας και τους ξέρουμε αλλά ίσως να βγάζουμε απέναντι τους την πλευρά του εαυτού μας,  που τόσο ταιριάζει με τον υποχθόνιο μάνατζερ του Ράγκμπυ ή του επιχειρηματία Κινέζο από τη Θεσσαλονίκη.

Αντί λοιπόν να χαραμίσουμε πολύτιμο χρόνο για τους “δήθεν”, ας κάνουμε μια βόλτα, λίγο πιο νωρίς, στα τελειώματα μιας λαϊκής αγοράς για να διαπιστώσουμε ότι οι αληθινοί survivors, δεν ψάχνουν καρύδες και καβούρια, αλλά πεταμένα και χαλασμένα φρούτα και λαχανικά για να επιβιώσουν.

Είναι εκεί και δυστυχώς πληθαίνουν, άσχετα αν ο Φλαμπουράρης δεν τους βλέπει και εμείς αδιαφορούμε …

Βασίλης Ραούλης