Ο μύθος του μαρμαρωμένου βασιλιά στην εποχή των μνημονίων

Ίσως και να φταίει το αίμα που κυλάει στις φλέβες μας ως λαός διαχρονικά. Να μας αρέσει να θεοποιούμε τραγικές στιγμές της ιστορίας μας. Να αρνούμαστε πεισματικά την πονεμένη αλήθεια, να χώνουμε το κεφάλι μέσα στην άμμο για να μη παραδεχθούμε τις αμαρτίες μας και προπαντός να στύβουμε το μυαλό μας για θεωρίες συνωμοσίας και δήθεν οχτρούς που φταίνε για το κακό το ριζικό μας.

Σ’ αυτή ακριβώς τη λογική, επτά χρόνια τώρα – κοίτα πώς περνάει ο χρόνος τελικά – αρνούμαστε με κάθε τρόπο και σε κάθε ευκαιρία να αποδεχθούμε πως όλα όσα βιώνουμε, η οικονομική και κοινωνική εξαθλίωση, τα αλλεπάλληλα μνημόνια και φυσικά η εθνική υποτέλεια, δεν είναι τα “σπασμένα” δεκαετιών σήψης θεσμών και κοινωνίας, αλλά μία προσπάθεια άλλων, ξένων, τρίτων, σχεδόν δαιμόνων, να κυριεύσουν τη σπουδαία και ιστορική Ελλάδα. Άλλοτε γιατί οι Έλληνες είναι “ο κίνδυνος απέναντι στη νέα τάξη πραγμάτων” και άλλοτε γιατί η χώρα μας είναι ζάμπλουτη είτε από φυσικούς πόρους, είτε από τα ομόλογα του Σώρρα!

Στον καθρέφτη όμως δεν κοιτάζεται ουδείς. Το βλέμμα και η σκέψη ουδέποτε στρέφονται στα όσα αυτονόητα τραγικά, ζούσαμε μέχρι πρότινος, το 2010. Ένα διεφθαρμένο κράτος όπου δύο κόμματα εναλλάσσονταν στην εξουσία ανάλογα με το ποιός θα εκχωρούσε περισότερους μεζέδες από αυτό το εθνικό φαγοπότι, σ’ όλους εκείνους που έσπευσαν πρώτοι ως αναμάρτητοι, να ρίξουν το λίθο στον Θεόδωρο Πάγκαλο για το περίφημο πλέον “μαζί τα φάγαμε”.

Και σήμερα με τις τσέπες τρύπιες και το σακάκι τριμμένο από τα χρόνια του γλεντιού, επιμένουμε να δείχνουμε στους ξένους πως όταν εμείς διδάσκαμε πολιτισμό, αυτοί τρώγανε βελανίδια, με σκοπό να αρνηθούμε ξανά την πικρή αλήθεια: Ότι για να σηκωθούμε πάλι όρθιοι, πρέπει να αλλάξουμε εμείς κι όχι οι άλλοι. Και το βράδυ προσευχόμαστε πως όλα θα γίνουν όπως πριν, με έναν από μηχανής θεό σαν σε αρχαία τραγωδία, με έναν μαρμαρωμένο βασιλιά, σαν το πάλαι ποτέ μεγάλο Βυζάντιο.

Η Πόλη όμως, είναι αστείο να πιστεύει κανείς ότι αλώθηκε το 1453 από τον ανίκητο στρατό του Μεχμέτ του Β’ το Πορθητή κι ακόμη περισσότερο γέλιο προκαλεί η άποψη ότι “εάλω” από την κερκόπορτα που άνοιξαν οι ανθενωτικοί ρασοφόροι.

Η πόλη αλώθηκε από τη σήψη που είχε αρχίσει να κατατρώει την αυτοκρατορία, αιώνες πριν τη μέρα – ορόσημο, από τη κοινωνική διαφθορά, από την κατάπτωση του δημοσίου βίου και των θεσμών, από την ανάληψη πόστων εξουσίας από ανθρώπους φαύλους, ανέντιμους και δουλοπρεπείς.

Αν βέβαια σ’ όλα τα παραπάνω διαπιστώνει κάποιος ομοιότητες με το σήμερα, αυτό μόνον ως σύμπτωση (;) μπορεί να εκληφθεί.

Ίσως γιατί και ο μαρμαρωμένος βασιλιάς να είναι εν τέλει, η ύστατη ελπίδα τούτου του έθνους. Βοήθειά μας…

Του Αποστόλου Ράιδου