Τι να κάνει τώρα η αριστερά;

Του Νίκου Ράπτη

Στις εκλογές και το δημοψήφισμα του 2015, οι Έλληνες πολίτες έδωσαν στην «παραδοσιακή αριστερά» μιαν ευκαιρία που είχε να δει από την δεκαετία του 1940: να γίνει από κόμμα διαμαρτυρίας, παράταξη εξουσίας. Αλλά αυτή η αναβάθμιση έχει αντίτιμο.

Η κυβέρνηση Τσίπρα καλείται (1) να οδηγήσει την οικονομία στην ανάπτυξη ώστε (2) να αυξηθεί η απασχόληση. Παράλληλα χρειάζεται (3) να επαναδιαπραγματευθεί τους όρους εξυπηρέτησης του δημοσίου χρέους.

Οι δύο αυτές παράλληλες διαδικασίες να οδηγήσουν (4) στην επάνοδο της Ελλάδας στις αγορές και (5) στην έξοδο από τα «μνημόνια». Η κυβέρνηση οφείλει να αντεπεξέρθει σε αυτό το «πένταθλο». Ό,τι κι αν λένε οι δημοσκοπήσεις, αν πετύχει 4 ή 5 από τα παραπάνω έως τις επόμενες εκλογές, θα κερδίσει και πάλι.

Ο Αλέξης Τσίπρας θα κληθεί να σχηματίσει κυβέρνηση για τρίτη φορά μετά από τρεις εκλογικές νίκες, ένα κατόρθωμα που έχουμε να το δούμε από τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, το… 1961! Όπως σε πολλές άλλες ευρωπαϊκές χώρες, η αριστερά θα αναγορευτεί σε έναν από τους δύο πυλώνες εξουσίας και στην Ελλάδα.

Τα κακά νέα είναι πως αυτό το «πένταθλο» απαιτεί μια δύσκολη και άχαρη πορεία, με έντονο νεοφιλελεύθερο χρώμα και οδυνηρές ρήξεις με κοινωνικά στρώματα που έχουν δεσμούς με την αριστερά. Επιπλέον, θα χρειαστεί μια επώδυνη διαδικασία πολιτικής ενηλικίωσης για τον «σκληρό πυρήνα» της παράταξης (που είναι μεν περιθωριακή στην κοινωνία, αλλά κυριαρχεί στην κοινοβουλευτική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ και την κυβέρνηση).

Αλλά αν αποτύχει η αριστερά τώρα, αν αναζητήσει παρηγορία στην «καθαρότητα» ή –ακόμα χειρότερο- σε υπερφίαλους και επισφαλέστατους σχεδιασμούς επί χάρτου, θα καταγραφεί οριστικά στη συνείδηση των Ελλήνων ως μια άχρηστη παράταξη. Θα πάρει την ευκαιρία που αναζητούσαν απελπισμένα το ΕΑΜ μεταπολεμικά, η ΕΔΑ μετεμφυλιακά, τα ΚΚΕ μεταπολιτευτικά και θα την ρίξει, άπαξ δια παντός, στα σκουπίδια. Δεν θα υπάρχει προοπτική μετά από αυτό.

Αν χρειάστηκαν εφτά δεκαετίες για να λησμονήσουν οι Έλληνες τις περιπέτειες της δεκαετίας του 1940, πόσες θα χρειαστούν για να ξεχάσουν την φυγομαχία της δεκαετίας του 2010; Πολλοί αριστεροί θεωρούν πως έχουν παγιδευτεί μεταξύ Σκύλλας και Χάρυβδης. Αλλά μάλλον βρίσκονται ενώπιον ενός βιβλικού διλήμματος.

Η «ευρύχωρος οδός» της πολιτικής ραθυμίας και της ιδεολογικής άνεσης, «απάγει εις την απώλειαν».

Στην σωτηρία οδηγεί η «στενή πύλη», της υπομονετικής εξάντλησης του πολιτικού χρόνου και της δυσάρεστης εφαρμογής των μνημονιακών συνταγών.

* Ο Νίκος Ράπτης είναι εκπαιδευτικός