Της δικαιοσύνης ήλιε…

Δεν είναι η πρώτη φορά που αυτός που αναλαμβάνει να ασκήσει εξουσία αποκτά μια ερωτική – λατρευτική σχέση μαζί της.

Πιθανότατα δεν θα είναι και η τελευταία.

Δεν θυμάμαι όμως να υπήρξε ποτέ στην πολιτική ιστορία της χώρας τέτοια αντίδραση στο φόβο της απώλειας της εξουσίας.

Αντίδραση που οδηγεί σε ακραίες επιλογές, απαράδεκτες στάσεις και τελικά σε πολλές και συνεχιζόμενες αντιδημοκρατικές εκτροπές.

Και αν στην αρχή υπήρχε πάντοτε η εύκολη δικαιολογία του «δεν ξέρουν τα παιδιά, νέοι είναι θα μάθουν» ή «δεν πειράζει αρκεί να κάνουν αυτά που υποσχέθηκαν», στη συνέχεια , νομίζω, πως ο καθένας μπορεί να αντιληφθεί ότι ο «σχεδιασμός» της Κυβέρνησης και όσων τη στηρίζουν ξεκινά από το «πως θα παραμείνουμε περισσότερο στην εξουσία», συνεχίζει με το «πως θα απολαύσουμε περισσότερο τα καλά της» και καταλήγει στο «χρησιμοποιείστε όλα τα μέσα» για να επιτευχθεί ο στόχος.

Σε καμία χώρα του κόσμου, ακόμη και σε αυτές όπου η «δημοκρατία» είναι όραμα απλησίαστο, δεν θα γινόταν ανεκτό ο Πρωθυπουργός να συναντά την ηγεσία των Ανωτάτων Δικαστηρίων της χώρας, λίγες μόλις ημέρες μετά την αναβολή συζήτησης ενός σημαντικού θέματος (διαγωνισμός τηλεοπτικών αδειών) και τις καταγγελίες περί αρνησιδικίας και να υπόσχεται – αν είναι δυνατόν- ότι δεν θα μειωθούν οι μισθοί τους αλλά ίσως και να υπάρξουν αυξήσεις σε αυτούς!

Στη υπέροχη όμως χώρα μας, όπου ανθεί η κυβερνητική ουτοπία μιας υποτιθέμενης Αριστεράς, αυτό και γίνεται και αποκτά δημοσιότητα και προκαλεί την κοινή λογική, σε βαθμό που ο πρόεδρος του Σ.τ.Ε. να γίνεται αποδέκτης αντιδράσεων από τον κόσμο, όταν μετά τον καφέ στο Μαξίμου αποφασίζει να δοκιμάσει τη γεύση του καφέ στο …Κολωνάκι!

Ο δρόμος βέβαια έχει τη δική του ιστορία:

Δημοπρασία για τις τηλεοπτικές άδειες – προσφυγές στο Σ.τ.Ε. – η απαράδεκτη δήλωση ενός Πρωθυπουργού «δεν είναι δυνατόν να βγάλει αντισυνταγματική την διαδικασία, δεν γίνονται αυτά τα πράγματα…» – η αναβολή της συνεδρίασης επ’ αόριστον της συνεδρίασης της Ολομέλειας του Σ.τ.Ε. , με απόφαση του Προέδρου του «…λόγω του κλίματος που έχει δημιουργηθεί…» – οι καταγγελίες των πάντων για την εξέλιξη αυτή – και η συζήτηση για μισθολογικά κι άλλα θέματα στο Μαξίμου, που τελειώνει με τη δήλωση και πάλι του Προέδρου του Σ.τ.Ε. αμέσως μετά, διδακτικότατη δε λέω, που καταλήγει στο βαρύγδουπο και πολλά υποσχόμενο στην εξουσία «οι δικαστές πρέπει να λαμβάνουν τις αποφάσεις τους, βάσει του παλμού της ελληνικής κοινωνίας…».

Σαν τις αποφάσεις που οι ίδιοι οι δικαστικοί πήρανε – βάσει του παλμού της κοινωνίας – για αναδρομικά εκατοντάδων εκατομμυρίων ευρώ, στους εαυτούς τους όταν η υπόλοιπη κοινωνία υποφέρει και βλέπει μισθούς και συντάξεις να εξαερώνονται.

Πολλοί μίλησαν για προσπάθεια «εξαγοράς» ή και «συναλλαγής».

Άλλοι χρησιμοποίησαν πιο βαριές εκφράσεις.

Η ανακοίνωση της Προέδρου και της Εισαγγελέως του Αρείου Πάγου και του Προέδρου του Σ.τ.Ε. είναι ενδεικτική:

«Πρώτιστο καθήκον των επικεφαλής των Ανωτάτων Δικαστηρίων είναι η διαφύλαξη του κύρους και της ανεξαρτησίας των Δικαστικών Λειτουργών, συνάρτηση της οποίας, ως θεσμικό και όχι ως οικονομικό ζήτημα, αποτελεί και το ύψος του μισθολογίου τους, ώστε να εξασφαλίζεται η αξιοπρεπής διαβίωσή τους, όπως προβλέπεται από το Σύνταγμα (άρθρ. 88)…»

Ξεχνώντας μόνο ότι δεν είναι συνδικαλιστικό όργανο, αλλά αντίθετα εκφράζουν το θεσμό της Δικαιοσύνης που οφείλει να είναι ανεξάρτητη, αχειραγώγητη και κυρίως να μπορεί να αντιληφθεί τις αντιδράσεις της κοινωνίας που παρακολουθεί τουλάχιστον αγανακτισμένη τα όσα συμβαίνουν.

Και για όσους ακόμα μιλούν για «υπερβολές» ας αναρωτηθούν γιατί ο αγωνιούντας Πρωθυπουργός δεν έχει απαντήσει ακόμη στο αίτημα της Ένωσης Δικαστών και Εισαγγελέων για συνάντηση, που εκφράζει θεσμικά και συλλογικά το δικαστικό σώμα.

Η αντιμετώπιση της Δικαιοσύνης με το συγκεκριμένο τρόπο αλλά και η ανταπόκριση κάποιων δικαστικών λειτουργών στα κελεύσματα της εξουσίας, είναι χαρακτηριστικά καθεστωτικών λογικών. Δεν έχουν σχέση με το «νέο» που οι μεν υποσχέθηκαν και τον όρκο που οι δε οφείλουν να τιμούν.

Αν για τους Κυβερνώντες η «μπαχαλοποίηση» των θεσμών αποτελεί επιλογή ( Βουλή επί Ζωής, διάλυση Ανεξάρτητων Αρχών, έλεγχος ΜΜΕ και ενημέρωσης, ευτελισμός κοινοβουλευτικής διαδικασίας και τώρα καθοδήγηση δικαιοσύνης), για τον κόσμο , για τους πολλούς και πραγματικά δοκιμαζόμενους, για την υπό διάλυση κοινωνία, για τον βαριά χειμαζόμενο λαό, είναι ίσως η μεγαλύτερη πρόκληση των τελευταίων χρόνων.

Αν θεωρούσατε ότι τα είδατε όλα, ότι είδατε τον πάτο, πάρτε το απόφαση πως η με κάθε τρόπο διατήρηση του εναγκαλισμού με την εξουσία θα οδηγήσει και σε άλλες «εκτροπές».

Γιατί η κατηφόρα δεν έχει σταματημό. Η κατρακύλα δεν έχει τέλος!

Βασίλης Ραούλης