Και οικουμενική και αντιπολίτευση: Εμ shampoo, εμ conditioner!…

ΠΡΟΧΘΕΣ άκουσα για νιοστή φορά έναν φίλο μου ν’ αναζητεί διέξοδο στην απογοήτευσή του από την πολιτική ζωή της χώρας, μέσα από μια «οικουμενική κυβέρνηση» που, κατά τη γνώμη του «την έχει ανάγκη περισσότερο από ποτέ ο τόπος»…

Ο ΦΙΛΟΣ μου δεν είναι βέβαια, ο Βασίλης Λεβέντης για να αποδώσω ιδιοτέλεια στην επιθυμία του…Θέλει την «οικουμενική» γιατί θεωρεί ότι θα βάλει φρένο στον κομματικό ανταγωνισμό κι ως εκ τούτου «ό,τι είναι σωστό για τον τόπο θα γίνει χωρίς αντιδράσεις από τους αντιπολιτευόμενους», ώστε να ξεφύγουμε από τα σημερινό αδιέξοδο…

ΤΟ ΠΙΣΤΕΥΟΥΝ πολλοί…Αλλά δεν σημαίνει ότι, όταν και αν έρθει η στιγμή να δούμε οικουμενική κυβέρνηση σ’ αυτόν τον τόπο, θα δικαιωθούν ως προς τις προσδοκίες τους…Πρώτον, γιατί οι φιλοδοξίες δεν θα σταματήσουν ποτέ να χαρακτηρίζουν τις κινήσεις των (ακόμα και σε διαθεσιμότητα ευρισκομένων) ελλήνων πολιτικών…Και δεύτερον, γιατί η εμπειρία της οικουμενικής του 1989 (με τη συμμετοχή ΟΛΩΝ των κομμάτων) υπήρξε μια τραυματική εμπειρία, πολύ περισσότερο δε, γιατί, η (σχεδόν οικουμενική) κυβέρνηση Παπαδήμου ήταν το καλύτερο δείγμα γραφής για το πώς λειτουργούν οι επίδοξοι σωτήρες της χώρας…

ΘΥΜΟΜΑΣΤΕ όλοι, τι συνέβη το πρώτο εξάμηνο του 2012…Ο Αντώνης Σαμαράς, θεωρώντας ότι όσο περισσότερο έμενε στα πράγματα η κυβέρνηση Παπαδήμου, τόσο καθυστερούσε τη δική του άνοδο στην εξουσία έκανε τα πάντα ώστε να συντομεύει τον βίο της, παρά το γεγονός ότι εκείνη «έσπαζε την πέτρα», ώστε ο δικός του βίος στην κυβέρνηση να είναι λιγότερο επώδυνος…Άλλαξε άραγε, από τότε κάτι στην πολιτική συμπεριφορά των ηγετών (αλλά δυστυχώς και των οπαδών τους) της χώρας, ώστε να προσδοκούμε καλύτερα αποτελέσματα; Υπάρχει περίπτωση, η κοινωνία ν’ αποδεχθεί επώδυνες μεταρρυθμίσεις από πολιτικά πρόσωπα που την έχουν γαλουχήσει κατά τον τρόπο που όλοι ξέρουμε; Υπάρχει πιθανότητα να υποδεχθούμε μετά βαΐων οι πολίτες «τεχνοκράτες», όταν ο όρος καταχωρείται εδώ και χρόνια ως βρισιά στο ελληνικό λεξιλόγιο;

ΦΟΒΑΜΑΙ πως, ούτε η οικουμενική θα μπορούσε να δώσει λύση σ’ αυτή τη χώρα, όπως δεν έδωσε η αποκληθείσα «κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας» που μας ήρθε το 2015…Οικουμενική άλλωστε είναι κι αυτή…Τόσο, που περισσότερο οικουμενική δεν γίνεται, αφού από τους 46 υπουργούς της, καμιά δεκαριά προέρχονται από το ΠΑΣΟΚ (Σπίρτζης, Κουρουπλής, Τόσκας, Τζάκρη, Μπόλαρης, Κατρούγκαλος, Μάρδας, Σγουρίδης – μέχρι πρόσφατα κλπ), άλλοι τόσοι από τη Ν.Δ. (Κουντουρά, Καμμένος, Κόλλια – Τσαρούχα, Τέρενς Κουΐκ, Χρυσοβελώνη, Παπαγγελόπουλος κλπ), ένας από τους Οικολόγους (Τσιρώνης) κι οι περισσότεροι των υπολοίπων από το ΚΚΕ ή τον Συνασπισμό…Δεν εξαντλείται στην «ποικιλία» των στελεχών της ο οικουμενικός της χαρακτήρας, αλλά και στο γεγονός ότι «καλύπτει» με επιτυχία και τον χώρο της αντιπολίτευσης…Άλλοτε με τον κ. Δρίτσα, άλλοτε με τον κ. Σπίρτζη (που διαφωνούν και ανθίστανται στην πώληση του λιμανιού) κι άλλοτε με την αντιπολιτευτική δραστηριότητα του κόμματος που ενίοτε διαδηλώνει κατά της πολιτικής της κυβέρνησής του!…

ΙΣΩΣ μια «οικουμενική μη ελλήνων» ή και «εξωγήινων» να μπορούσε να ανταποκριθεί περισσότερο στις προσδοκίες όσων τη θέλουν, γιατί είναι σίγουρο ότι κάθε εγχώρια εκδοχή της δεν θα έχει να προσφέρει τίποτα περισσότερο απ’ αυτό που ζούμε…

Ανδρέας Γουρμετάκης