Οι πρόσφυγες στη Λάρισα ήρθαν για να μείνουν…

ΤΙ ΘΑ γίνει με τους πρόσφυγες που βρίσκονται στη Λάρισα; Είναι προσωρινή η εγκατάσταση τους εδώ; Κι αν ναι, πόσο διαρκεί το «προσωρινό» στην Ελλάδα; Θα είναι μακροχρόνιο το πρόβλημα; Αν δεν ανοίξει ο «βαλκανικός διάδρομος»  – που δεν φαίνεται στον ορίζοντα κάτι τέτοιο – σίγουρα…Κι αν είναι μακροχρόνιο, για πόσο χρονικό διάστημα αυτοί οι άνθρωποι θα μπορούν να φιλοξενούνται σε σκηνές, στη μέση του πουθενά στο στρατόπεδο «Ευθυμιόπουλου» στο Κουτσόχερο; Η καλοκαιρία βοηθάει – δεν χωράει καμία αμφιβολία, αλλά το Φθινόπωρο δεν είναι μακριά…Υπάρχει λοιπόν πρόνοια της δημοτικής αρχής για την διαχείριση μιας κατάστασης που, απ΄ ότι δείχνουν τα πράγματα, δεν θα έχει τον προσωρινό χαρακτήρα που νομίζουμε; Προφανώς, όχι αν κρίνει κανείς από τον τρόπο με τον οποίο κινείται σήμερα και από την έκδηλη αμηχανία της απέναντι στον προβληματισμό της τοπικής κοινωνίας.

ΕΠΕΙΔΗ ωστόσο, τα πράγματα δεν πρέπει ν’ αφήνονται στην τύχη – ακόμη κι αν αυτό αναδεικνύει την «ελληνική ιδιαιτερότητα» για την οποία ως μη οφείλουμε, δηλώνουμε υπερήφανοι – καλό είναι να αντιγράφουμε εκείνους που πρώτοι υποδέχτηκαν πρόσφυγες και δεν υποτίμησαν δια της «προσωρινότητας», το πρόβλημα…

ΣΤΟ ΝΤΙΣΕΛΝΤΟΡΦ της Γερμανίας λοιπόν, το 2014 ήταν αρκετά δύσκολο, λέει στην «Καθημερινή» (13 Μαρτίου 2016, συνέντευξη στον Τάσο Τέλογλου) η εντεταλμένη της πόλης για τους πρόσφυγες Μίριαμ Κόχ.  Προΐσταται μιας αρχής που ιδρύθηκε στην γερμανική μητρόπολη των 630.000 κατοίκων, εδώ κι ένα χρόνο, τον Φεβρουάριο του 2015. Η ίδρυση της εν λόγω αρχής, ήταν η απάντηση στο «δύσκολο 2014», «όταν τα σημάδια αυτού που θ’ ακολουθούσε ήταν ιδιαιτέρως εμφανή».  «Στεγάζαμε τότε τους πρόσφυγες σε ξενοδοχεία γύρω από τον σιδηροδρομικό σταθμό. Από το 2008 διευρύνονταν διαρκώς οι αριθμοί, αλλά στα τέλη του 2014 τα σημάδια έδειχναν καθαρά ότι έρχεται κάτι μεγάλο. Τον Φεβρουάριο του 2015 δεχόμασταν 150 πρόσφυγες τον μήνα. Τον Σεπτέμβριο 150 την εβδομάδα».

ΣΗΜΕΡΑ το 1% του πληθυσμού της πόλης, περίπου 7.000 άνθρωποι, είναι πρόσφυγες που έφτασαν εδώ στο Ντίσελντορφ το 2015. «Το κρατίδιο της Βόρειας Ρηνανίας-Βεστφαλίας υποδέχθηκε το 1/5 του 1,1 εκατ. προσφύγων που έφθασαν στη Γερμανία το 2015. Ο εμπορευματικός σταθμός της πόλης είναι ένα από τα τρία σημεία σε ολόκληρη τη χώρα όπου καταλήγουν τα τρένα των προσφύγων». Η υπηρεσία της κ. Κοχ έχει για το 2016 προϋπολογισμό 113 εκατ. ευρώ, χτίζει εννέα μεγάλα συγκροτήματα κατοικιών για τους πρόσφυγες, αλλά μέχρι να τους στεγάσει σε αυτά, χρησιμοποιεί διαφορετικά κέντρα υποδοχής σε διάφορες γειτονιές της πόλης. Πρόκειται για θερμαινόμενες, μεγάλες σκηνές, την αίθουσα γυμναστικής του πανεπιστημίου, αλλά και χώρους που παραχωρούν ιδιώτες σε παλαιά κτίρια που σήμερα είναι άδεια. Ασυνόδευτοι ανήλικοι στεγάζονται π.χ. ανά δέκα άτομα σε κοιτώνες ενός παλαιού γηροκομείου.

ΕΩΣ τώρα η υπηρεσία της Μ. Κοχ έχτιζε διαμερίσματα για τους πρόσφυγες σε δημοτική γη, «αλλά αυτή τώρα μας τελειώνει και πρέπει να βρούμε ακίνητα από την αγορά». Στις προσωρινές κατασκευές οι πρόσφυγες είναι σε θέση να μαγειρεύουν σε κουζίνες, ενώ στα κλειστά γυμναστήρια φροντίζει το κέτερινγκ. Το πρόβλημα δεν είναι δευτερεύον. Στην Κολωνία πριν από μερικές εβδομάδες ξέσπασε σκάνδαλο όταν άνδρες μιας εταιρείας φύλαξης (σεκιούριτι) αποδείχθηκε ότι φωτογράφιζαν γυναίκες από τη Συρία στα ντους που δεν είχαν κουρτίνες. «Προσπαθούμε, διαχωρίζοντας τους χώρους κάθε οικογένειας, να δημιουργούμε μια αίσθηση ιδιωτικού χώρου», λέει η κ. Κοχ. «Ο καθένας που έρχεται έχει ένα μίνιμουμ: ένα κρεβάτι, στέγη πάνω από το κεφάλι του, φαγητό, θέρμανση, δυνατότητα να κάνει ντους και πλυντήριο για να πλύνει τα ρούχα του».

ΕΚΕΙΝΟΙ που υποβάλλουν αίτηση χορήγησης πολιτικού ασύλου λαμβάνουν 370 ευρώ τον μήνα, ενώ η στέγη τους διασφαλίζεται από το κράτος. Πιο δύσκολο πρόβλημα, παραδέχεται η κ. Κοχ, είναι η εξεύρεση εργασίας. Για να γίνει αυτό, πρέπει να υποβληθεί και να εγκριθεί η αίτηση, αλλά οι αρμόδιες υπηρεσίες προχωρούν πολύ αργά.

«ΣΤΟ Ντίσελντορφ αποκτήσαμε με τη βοήθεια της υπηρεσίας για την εύρεση εργασίας το πρώτο σημείο ενσωμάτωσης (integration point). Πρόκειται για υπηρεσία μιας στάσης (one stop shop). Σε αυτό, οι πρόσφυγες δέχονται συμβουλές για την ανάγκη επανεκπαίδευσης, μαθήματα γερμανικής γλώσσας, αλλά και δυνατότητας εξεύρεσης εργασίας», λέει η κ. Κοχ, σημειώνοντας ότι τα μαθήματα γλώσσας προσφέρονται ακόμα και σε ανθρώπους που θα απελαθούν (π.χ. Αλβανούς).

Η ΑΠΟΣΤΑΣΗ του Ντίσελντορφ από τη Λάρισα είναι χιλιάδες χιλιόμετρα…Τα προβλήματα σ’ ότι αφορά το προσφυγικό όμως είναι κοινά: 7.000 πρόσφυγες σε μια πόλη 630.000 κατοίκων εκεί, 1.500 περίπου σε μια πόλη 200.000 κατοίκων εδώ…Και έπεται συνέχεια…Αν η πόλη δεν αποφασίσει να δει το πρόβλημα πέρα από εξορκισμούς, αναθέματα και ευχολόγια, θα βρεθεί αντιμέτωπη με ανεξέλεγκτες καταστάσεις για τις οποίες μας προδιαθέτει η εικόνα που ήδη παράγει η χύδην συσσώρευση προσφύγων στη χώρα…

Η ΔΙΑΒΕΒΑΙΩΣΗ που έδωσε το Σάββατο στη Λάρισα ο υπουργός Εσωτερικών ότι θα χρηματοδοτηθούν οι Δήμοι που θα φιλοξενήσουν πρόσφυγες δίνει τη δυνατότητα, ώστε η απειλή να μετατραπεί σε ευκαιρία. Αρκεί ένα καλό project. Και η διάθεση της δημοτικής αρχής να επικοινωνήσει ειλικρινά τις προθέσεις της και να ηγηθεί της γενικότερης αμηχανίας με ένα δείγμα «καλής πρακτικής»…

Ανδρέας Γιουρμετάκης