Είναι βαθύς ο διχασμός αδελφέ μου!

Οι συζητήσεις των τελευταίων ημερών για συνεργασία στις επικείμενες εκλογές του ΠΑΣΟΚ και του Κινήματος αλλά και οι αντιδράσεις από πλευρές των δύο σχηματισμών δείχνουν το τεράστιο και αξεπέραστο χάσμα ανάμεσα στους πρωταγωνιστές του κομματικού διχασμού, που κρατά από το 2007.

Ένας διχασμός που επιτάχυνε την απαξίωση του άλλοτε μεγαλύτερου σοσιαλιστικού κινήματος της Ευρώπης και που ανέδειξε πρωταγωνιστές αλλά και κομπάρσους.

Όλοι αυτοί που στο όνομα αόριστων και θολών διαφορών ανέπτυξαν προσωπικές στρατηγικές, σχεδίασαν την πολιτική τους επιβίωση και τελικά πρωταγωνίστησαν στις αρνητικές εξελίξεις στο χώρο, είναι παρόντες και δίνουν την ύστατη μάχη τους.

Νυν υπέρ πάντων το προσωπικό!

Ένα απίστευτο μίσος ταυτισμένο με πολιτικό ταλιμπανισμό που ιδεολογικοποίησε προσωπικές αντιθέσεις και διαφορές, που απαξίωσε  – ένθεν και κείθεν – πρόσωπα,απόψεις και τελικά το ίδιο το ΠΑΣΟΚ.

Ένας αδελφοκτόνος πόλεμος που οδηγήθηκε στα άκρα και τελικά διέλυσε οτιδήποτε μπορούσε να υπάρξει.

Κάπως έτσι φθάσαμε στο 2009, στα γεγονότα του 2011, την ίδια την υπονόμευση της δικής τους Κυβέρνησης, τις αλλαγές προέδρων, τα συνέδρια συσχετισμών και τα εκλογικά ποσοστά που πιστοποίησαν το τέλος.

Πίσω από τα «εγώ» πρώην προέδρων, πίσω από τα «εγώ» των κολλητών και των αυλικών, των ετερόφωτων αστέρων της πολιτικής, των παρτάκηδων και των συμφερολάγνων, των ειδικών να εξαπατούν, να υπονομεύουν και να καταστρέφουν πολιτικές προσωπικότητες (μιλάω και για τις δύο πλευρές), υπάρχει ένας ολόκληρος πολιτικός χώρος που αδυνατεί να κατανοήσει πως μπορεί να ανασυγκροτηθεί και να υπάρξει αν δεν εκλείψουν όλοι όσοι συνυπέγραψαν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο το διχασμό και την ξεφτίλα.

Πρακτικά και ρεαλιστικά το Κίνημα του Γ. Παπανδρέου δεν έχει ελπίδα να συγκεντρώσει ούτε το ποσοστό του Ιανουαρίου (οι λόγοι και οι αιτίες άλλη φορά) και το ΠΑΣΟΚ με νέα πρόεδρο τη Γεννηματά, μόνο του, δύσκολα θα μπει στη Βουλή.

Υπάρχει πάντοτε η πιθανότητα μια ενδεχόμενη συνεργασία να βοηθήσει στην εκλογική επιβίωση του εγχειρήματος και κάποιοι να διασώσουν την έδρα του βουλευτή.

Λέω εκλογική γιατί πολιτικά και το ένα και το άλλο … απέθαναν.

Λέω εκλογική γιατί όσο θα πρωταγωνιστούν οι φορείς και οι εκφραστές του διχασμού σε αυτό το χώρο και όσο θα σχεδιάζουν μικροπολιτικά παιχνίδια δεν υπάρχει περίπτωση οποιασδήποτε διεξόδου.

Πιθανώς να το θέλουν κιόλας. Πιθανώς να ζητούν μια εκ των υστέρων αυτοεπιβεβαίωση για να ικανοποιήσουν και πάλι τα αρρωστημένα εγώ τους. Πιθανώς να το εύχονται κιόλας.

Από αυτούς τους τύπους όλα να τα περιμένεις.

Το δυστύχημα είναι ότι και το ΠΑΣΟΚ δεν μπορεί να ανακάμψει όσο η σημερινή ηγετική του ομάδα είναι υπό την κηδεμονία της προηγούμενης και η πρωτοβουλία του Παπανδρέου δεν μπορεί να σταθεί γιατί δυστυχώς πολλά αποδείχθηκαν κούφια λόγια και θεατρικές παράτες.

Άρα;

Όσο οι φορείς και τα πρόσωπα που δίχασαν, απογοήτευσαν, ηττήθηκαν, συνωμότησαν, υπονόμευσαν,  διεκδικούν ρόλους και λόγο στο χώρο,  η σαπίλα θα κυριαρχεί και θα διαλύει οτιδήποτε υγιές θα μπορούσε να εμφανιστεί.

Η αρχή της λύσης θα μπορούσε να είναι η πλήρης, οριστική και παντοτινή αποστράτευση όλων αυτών που είτε θεωρούν πως γεννήθηκαν επαγγελματίες πολιτικοί, είτε θεωρούν πως είναι αυτοί και κανένας άλλος, είτε δεν καταλαβαίνουν πως δεν βρέχει αλλά σε φτύνει η ίδια η κοινωνία.

Η αποστράτευση όλων εκείνων που είτε με τον ένα είτε με τον άλλο τρόπο χρεώθηκαν την πιο μαύρη εποχή στην ιστορία του ΠΑΣΟΚ (και πάλι μιλάω για όλες τις πλευρές).

Από εκεί και έπειτα η διαδικασία ανασυγκρότησης σε νέες βάσεις ενός πολυκερματισμένου χώρου θα είναι δύσκολη, θα πάρει πολύ χρόνο, θα χρειαστεί πολύ πλάτη από αυτούς που μέχρι σήμερα είχαν μάθει να βάζουν οι άλλοι πλάτη για τους ίδιους, θα χρειαστεί νέες πολιτικές και στρατηγικές προσεγγίσεις, αλλά θα έχει πιθανότητες επιτυχίας. Και βεβαίως θα χρειαστεί και νέα πρόσωπα όχι φυτεμένα από τους πατρόνες τους, αλλά βγαλμένα μέσα από την κοινωνία, που πιστεύουν σε αρχές και όχι σε καρέκλες, που οραματίζονται και δεν ερωτεύονται τον εαυτούλη τους, που πιστεύουν στις διαχρονικές αξίες που χάραξαν την ιστορία αυτού του χώρου.

Στην αντίθετη περίπτωση θα απομείνουν κάποιοι γραφικοί την ώρα που η κοινωνία θα διαλύεται και η Βουλή θα ξευτιλίζεται να βρίζονται μεταξύ τους γιατί οι μεν είναι Βενιζελικοί, οι άλλοι Παπανδρεικοί και οι άλλοι κάτι άλλο!

Η διαδικασία όμως της όποιας ανασυγκρότησης – υποθετικής ή επιθυμητής – δεν μπορεί να γίνει σε προεκλογική περίοδο ούτε με συμφωνίες ανάγκης. Άρα οι πραγματικές προθέσεις θα κριθούν μετά τις εκλογές και θα αξιολογηθεί και η ειλικρίνεια τους.

Μέχρι τότε είμαι σίγουρος πως θα απολαύσουμε τους «πολιτικούς ταλιμπάν» σε δράση…