Αθλιότητα και αγυρτεία

Οι αιματηρές συγκρούσεις ανέδειξαν τη <<νέα τάξη>> στα πράγματα της Ουκρανίας.

ΓΡΑΦΕΙ Ο Βασίλης Ραούλης

Ο φιλορώσος Β. Γιαννουκόβιτς εξαναγκάσθηκε σε άτακτη φυγή και (μέσω αντιπροσώπου) ανήλθε στην εξουσία η εκλεκτή της δύσης Γ. Τιμοσένκο. Σε μια αδυσώπητη σύγκρουση δεν υπάρχουν περιθώρια για θεσμικούς κανόνες και συνταγματικά προσχήματα. Ο εκδιωχθείς πρόεδρος μπορεί να επιμένει πως δεν παραιτείται, ωστόσο ο προσωρινός του διάδοχος εγκαταστάθηκε <<δόξη και τιμή>>.

Μια προαιώνια σύγκρουση μεταξύ της Ρωσίας (ακόμα και επί ΕΣΣΔ) και ουκρανικού εθνικισμού είχε ένα επιπλέον επεισόδιο.

Θεμέλιο της ρήξης είναι το άσβεστο μίσος ανάμεσα στις διαιρεμένες (εθνολογικά και γεωγραφικά) περιοχές της χώρας. Πάνω σε αυτό εδράζονται οι πολεμικού τύπου συρράξεις κρατικών και παραστρατιωτικών δυνάμεων, ένθεν κι εκείθεν. Εκεί ακριβώς επενδύουν τα διεθνή συμφέροντα, αξιοποιώντας κατά το δοκούν τις αντιμαχόμενες πλευρές.

Ο Πούτιν στήριξε με κάθε τρόπο τον Γιαννουκόβιτς, μιας και εκείνος του εξασφάλισε την διεύρυνση της ζώνης επιρροής της Ρωσίας στην ανατολική Ευρώπη. Αντίστοιχα οι ΗΠΑ (κυρίως αυτές) και η Ε.Ε. υιοθέτησαν τις κινητοποιήσεις της ουκρανικής αντιπολίτευσης, ακόμα και αν ανάμεσα στους διαδηλωτές υπήρχαν άριστα εξοπλισμένες φασιστικές ομάδες. Η αλληλοσφαγή αποτελεί προϋπόθεση της διεθνούς παρέμβασης.

Αφού εν ονόματι του <<ανθρωπισμού>> (το νέο δόγμα του ΝΑΤΟ, που εγκαινιάσθηκε στον πόλεμο της πρώην Γιουγκοσλαβίας) δημιουργείται το απαραίτητο προς τούτο ηθικό και πολιτικό κλίμα.

Το αν ο <<ανθρωπισμός>> εμφανίσει το πρόσωπο της διπλωματικής ή στρατιωτικής επέμβασης είναι θέμα στρατηγικής επιλογής και τακτικής σκοπιμότητας.

Εκείνο που έχει σημασία να κατανοηθεί είναι πως στα δύο στρατόπεδα που αντιπαλεύουν στην Ουκρανία δεν υπάρχουν διαφορές αρχών αλλά ένα (επίζηλο) έπαθλο: το λυσσαλέο πάθος για κυριαρχία. Η κοινωνική δημοκρατία -παρά τις υποκριτικές επικλήσεις- απουσιάζει από το περιεχόμενο των εκατέρωθεν πράξεων.

Εκατομμύρια άνθρωποι αποτελούν (εθελουσίως και μη) τις ασπίδες πίσω από τις οποίες κρύβονται τα πιο ποταπά συμφέροντα.

Οι δυνάστες εναλλάσσονται, η κοινωνική αθλιότητα περισσεύει την ώρα που θριαμβεύουν οι <<εθνικές ρητορικές>>.

Η εποχή προσφέρεται για την αποθέωση της αθλιότητας και της αγυρτείας.