Δράση από τα κάτω για την απεργία

Οι συζητήσεις της κυβέρνησης με την τρόικα (Ε.Ε, ΔΝΤ, ΕΚΤ) και ο παράλληλος «διάλογος» με τους «κοινωνικούς εταίρους» (ΓΣΕΕ και εργοδοτικές οργανώσεις) προετοιμάζουν το έδαφος για νέες ανατροπές στις συνθήκες και στις σχέσεις εργασίας, νέο χτύπημα στην Κοινωνική Ασφάλιση και περικοπές στις συντάξεις.

Στόχος να δημιουργήσουν τους όρους κερδοφόρας δράσης των μονοπωλίων, μειώνοντας ξανά και ξανά την τιμή της εργατικής δύναμης.

Τα μέτρα αυτά στοχεύουν στην ακόμη δραστικότερη μείωση των μισθών, το ύψος των οποίων θα αποφασίζεται από το κράτος, την κατάργηση των Συλλογικών Συμβάσεων και όσων περιέχονται σε αυτές, όπως τριετίες, επιδόματα, άδειες κ.λπ., την κατάργηση του 8ωρου – 5ήμερου που τσακίζει τη ζωή του εργάτη και αυξάνει στο έπακρο την εκμετάλλευση.

Στη μείωση των συντάξεων και στην αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης μαζί με την αύξηση των ημερών ασφάλισης στις 6.000 από 4.500 σήμερα για την κατοχύρωση συνταξιοδοτικού δικαιώματος. Στην κατάργηση, αλλά και στην περικοπή προνοιακών και εποχικών επιδομάτων, επιδομάτων αναπηρίας, τα οποία θα συνδεθούν με εισοδηματικά κριτήρια.

Η αντεργατική επίθεση μπορεί να απαντηθεί μόνο με μαζικοποίηση της πάλης, την κλιμάκωσή της με ξεκάθαρους ταξικούς στόχους, με πλατιά συσπείρωση, για να μην περάσουν τα μέτρα, με μακρύ αγώνα ενάντια στο κεφάλαιο και τη στρατηγική της Ε.Ε.

Να πολλαπλασιάζονται κάθε μέρα οι αποφάσεις για απεργία μέσα από συλλογικές συζητήσεις, συνελεύσεις στους χώρους δουλειάς, για να ξεπερνιέται ο φόβος, να σπάει η τρομοκρατία. Είναι τεράστια η σημασία που έχει η οργάνωση «από τα κάτω»

. Η σημασία – δηλαδή – της παρέμβασης μέσα σε κάθε τόπο δουλειάς, εκεί που εκδηλώνεται η αντεργατική επίθεση, καταγράφεται τι σημαίνει «ανταγωνιστικότητα» για τους εργάτες. Εκεί είναι που φαίνεται ότι όσο οι εργάτες ως τάξη σκύβουν το κεφάλι τους τόσο το κεφάλαιο ποδοπατά τα δικαιώματά τους.

Εκεί φαίνεται και πόσο ο οργανωμένος ταξικός αγώνας ανησυχεί την πλουτοκρατία και τους υπηρέτες της, δυσκολεύει τα σχέδιά της, αποκαλύπτει το αληθινό της πρόσωπο, συγκεντρώνει δυνάμεις για την ανατροπή της – μαρτυρά ότι αληθινός ιδιοκτήτης του πλούτου είναι οι εργάτες που τον παράγουν.

Είναι τεράστια η σημασία της δουλειάς του σωματείου με τα μέλη του, η σύνδεση του κλαδικού με τα επιχειρησιακά, η οργάνωση γενικών συνελεύσεων και συσκέψεων. Να πάρει την ευθύνη κάθε εργάτης και στην απόφαση και στην οργάνωση της δράσης.

Με ουσιαστική συζήτηση, στην οποία οι εργαζόμενοι θα παίρνουν το λόγο και θα αναδεικνύεται η ανάγκη της ενιαίας αγωνιστικής απάντησης της εργατικής τάξης. Πυρήνας αυτής της πάλης πρέπει να είναι ο ταξικός προσανατολισμός της. Να καταδικαστούν ανοιχτά οι δυνάμεις του κυβερνητικού και εργοδοτικού συνδικαλισμού που θέλουν τους εργαζόμενους στο περιθώριο. Αυτή είναι η δύναμη που μπορεί να του δώσει μόνο η πάλη με όλη την τάξη του.

Είναι κριτήριο για το ρόλο ενός σωματείου το κατά πόσο απευθύνεται στα μέλη του, πόσο εμπιστεύεται τους ίδιους τους εργάτες, αλλά και πόσο δουλεύει για να ενεργοποιούνται, να οργανώνονται, να αφυπνίζονται ως τάξη συνολικά ενάντια στην τάξη των εκμεταλλευτών τους. Μια διαδικασία που πρέπει να αποκτήσει μόνιμο χαρακτήρα, γιατί μόνο έτσι μπορεί η εργατική τάξη να αναλάβει πρωταγωνιστικό ρόλο στη διεξαγωγή του αγώνα.

ΓΡΑΦΕΙ Ο Τάσος Τσιαπλές, Πρόεδρος του ΔΣ του ΕΚΝΛ