Νεκρή η μικρή ηρωίδα του Πεκίνου

Η Σομαλή Σάμια Γιουσούφ Ομάρ πνίγηκε κολυμπώντας προς την Ιταλία προκειμένου να συνεχίσει να αθλείται.

Η ιστορία του γεννημένου στη Σομαλία, Μο Φάρα αντιπροσωπεύει την καλή πλευρά του αθλητισμού. Ο χρυσός Ολυμπιονίκης στα 5.000 και 10.000 μέτρα αποχωρίστηκε μεν την οικογένεια του σε μικρή ηλικία, ωστόσο πλέον έχει τη δυνατότητα να φέρει κοντά του όλα τα αγαπημένα πρόσωπα που άφησε πίσω του.

Όμως η Σάμια Γιουσούφ Ομάρ δεν ήταν τόσο τυχερή. Μεγάλωσε στη Σομαλία, έδωσε μάχη για να καταφέρει, αυτή μια γυναίκα, να κάνει πρωταθλητισμό και έφυγε από τη ζωή, δίχως να κάνει το όνειρο της πραγματικότητα.

Το νήμα της ζωής της κόπηκε μέσα στη θάλασσα (πιθανότατα) τον περασμένο Απρίλιο με τον θάνατο της να γίνεται γνωστός μόλις την Κυριακή (19/8)! Την είδηση επιβεβαίωσε στην ιταλική εφημερίδα Corriere della Sera η παλιά Σομαλή πρωταθλήτρια (σ.σ. αγωνίστηκε στο παγκόσμιο της Ρώμης το 1987 στα 1500μ.), Αμπντί Μπίλε.

Σημαιοφόρος της Σομαλίας στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Πεκίνου πρόσφερε μια αλησμόνητη στιγμή στην ολυμπιακή ιστορία, συμμετέχοντας στα 200 μέτρα, κατάφερε να καταρρίψει το ατομικό της ρεκόρ (32.16) και γνώρισε την αποθέωση από το κοινό στη “Φωλιά του Πουλιού”!

Το όνειρο της ήταν να αγωνιστεί ξανά στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Κατάφερε να μετακομίσει στην Αιθιοπία το 2010, αφήνοντας πίσω της την επικίνδυνη Μογκαντίσου. Οι Αιθίοπες την έκαναν δρομέα. Σύμφωνα με την μαρτυρία της δημοσιογράφου του Al Jazeera, Τερέσα Κρουγκ, ήταν ευτυχισμένη. Η Κρουγκ έχασε τα ίχνη της στις αρχές της χρονιάς.

Μέσω του Facebook η Σάμια την ενημέρωσε για τα σχέδια της, να φτάσει στην Ιταλία για να βρει έναν καλό προπονητή και να συνεχίσει την καριέρα της. Διέσχισε το Σουδάν, συνελήφθη στη Λιβύη και κατάφερε να μπει σε ένα πλοίο το οποίο προφανώς μετέφερε παράνομα μετανάστες. Ο τελικός προορισμός θα ήταν η Λαμπεντούσα στα Πελάγια Νησιά. Η Σαμία δεν αποβιβάστηκε ποτέ!

Η Κρουγκ ρωτήθηκε πως θα ήθελε η Σάμια να τη θυμόμαστε: “Γνωρίζω πως πάντα ήθελε μια καλύτερη ζωή για την οικογένεια της. Και για τις Σομαλές αθλήτριες. Ίσως θα ήθελε να τη θυμόμαστε, όπως όλοι εμείς θέλουμε να μας θυμούνται: Ότι είχαμε σημασία και κάναμε καλύτερη τη ζωή των άλλων”.

(sport24.gr)