Τα δύο διλήμματα του κ. Μητσοτάκη

Πριν λίγες ημέρες, ο Αλέξης Τσίπρας έκλεισε τρία χρόνια στην πρωθυπουργία. Κυβερνά πια με σχετική άνεση, και φαίνεται πως μπορεί να επιλέξει τον χρόνο των επόμενων εκλογών. Από την άλλη, οι δημοσκοπήσεις και η λογική των πραγμάτων δείχνουν πως στις επόμενες εκλογές πρώτο κόμμα θα είναι η ΝΔ του Κυριάκου Μητσοτάκη.

Πρώτο κόμμα όμως δεν σημαίνει πια αυτοδυναμία. Η εποχή των αυτοδυναμιών έληξε την περίοδο 2009-2012 χωρίς να φαίνεται πως μπορεί να αναβιώσει στο ορατό μέλλον. Την άνοιξη του 2012 ο Αντώνης Σαμαράς οδήγησε την χώρα σε πρόωρες εκλογές για λάβει αυτοδυναμία, κι έλαβε ποσοστό κάτω… του 20%! Έκτοτε, ακόμα και ο ΣΥΡΙΖΑ της επελαύνουσας «ελπίδας» κέρδισε τη σχετική πλειοψηφία με ποσοστά που έως το 2009 θα θεωρούνταν σχεδόν ταπεινωτικά για κόμμα εξουσίας.

Δεν υπάρχει αμφιβολία πως στο επιτελείο του Κυριάκου φιλοξενούνται οι βασιλικότεροι του βασιλέως που σείουν το λάβαρο της «γαλάζιας» αυτοδυναμίας. Πρόκειται περί κομματικού αταβισμού. Η στοιχειώδης πολιτική ευθύνη οφείλει να αποφευχθεί αυτή η φενάκη.

Η ΝΔ δεν θα λάβει αυτοδυναμία το 2019 (ή το 2018). Μετά την κάλπη, θα κληθεί να συγκυβερνήσει.

Το πρώτο δίλημμα αφορά ακριβώς την προετοιμασία αυτής της συγκυβέρνησης. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης μπορεί να επιλέξει τη συγκυβέρνηση με τον ΣΥΡΙΖΑ ή με μια «βεντάλια» κεντρώων, δεξιών κ.ά. πολιτικών δυνάμεων, που να της εξασφαλίζουν πολιτική ηγεμονία και κοινοβουλευτική πλειοψηφία.

Και τα δύο αυτά ενδεχόμενα (ο «μεγάλος συνασπισμός» ή η το πολυκομματικό κεντροδεξιό μέτωπο γύρω από τη ΝΔ) έχουν τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματά τους. Είναι δουλειά της ΝΔ να αποφασίσει με ποιον θα πάει και ποιον θα αφήσει. Αλλά αυτό σημαίνει πως θα συζητήσει εγκαίρως τα ενδεχόμενα, θα λάβει τις αποφάσεις της και θα προετοιμάσει το έδαφος ώστε να μη χαθεί πολύτιμος χρόνος και πολιτικό κεφάλαιο αφού κλείσουν οι κάλπες. Δεν είναι ανάγκη όλα να γίνουν δημοσίως. Αλλά οφείλουν να γίνουν -και να προετοιμασθεί ανάλογα το προγραμματικό και επικοινωνιακό έδαφος.

Το δεύτερο δίλημμα αφορά αν αυτή η συζήτηση θα γίνει εμπρός στους πολίτες (πριν ανοίξουν οι κάλπες) ή θα περιορισθεί στα κομματικά επιτελεία, που αφού μοιράσουν τα χαρτιά οι πολίτες δια της ψήφου τους, θα διαμορφώσουν τις εξελίξεις ad hoc, εν κρυπτώ, μετά τις εκλογές.

Είναι προφανές πως το πρώτο είναι πιο δημοκρατικό. Θα είναι καλύτερα να οδεύσουμε στις κάλπες γνωρίζοντας τι ακριβώς ψηφίζουμε (τον μείζονα ή τον ελάσσονα εταίρο σε ποια κυβερνητική πρόταση) και όχι δίνοντας «λευκές επιταγές» σε κομματικά επιτελεία που έχουν προ πολλού χάσει την εμπιστοσύνη μας. Όποιος το συνεκτιμήσει αυτό, μάλλον κερδισμένος θα βγει.

Η ΝΔ και ο Κυριάκος Μητσοτάκης καλούνται το επόμενο διάστημα να αποφασίσουν αν θέλουν να συγκυβερνήσουν με τον ΣΥΡΙΖΑ μετά τις επόμενες εκλογές. Αν δεν το θέλουν, οφείλουν να προετοιμάσουν την εναλλακτική λύση -έναν συνασπισμό πολλών πολιτικών δυνάμεων γύρω από τη ΝΔ. Πάντως τα περί αυτοδυναμίας είναι προφανώς προπαγανδιστικές πομφόλυγες και ακούγονται στα αυτιά χιλιάδων πολιτών ως ο παιάνας του παλαιοκομματισμού.

Το δεύτερο δίλημμα είναι αν ο Κυριάκος Μητσοτάκης θα μας θεωρήσει άξιους να μας εμπιστευθεί τις επιλογές του πριν ανοίξουν οι κάλπες. Δικαιούται ασφαλώς να μην το κάνει. Αλλά θα πρόσθετε διαφάνεια και θα ενίσχυε τη δημοκρατία μας αν το έκανε.

Του Νίκου Ράπτη – Εκπαιδευτικού