Το πηγάδι της λήθης…

Κάτω από φυσιολογικές συνθήκες και σε μια χώρα που δεν είναι πνιγμένη από το λαϊκισμό και την πολιτική αθλιότητα, η συνέντευξη Τσακαλώτου στη γερμανική εφημερίδα Die Zeit με αφορμή άρθρο της για την υπόθεση Γεωργίου, θα αποτελούσε μείζον πολιτικό ζήτημα.

«H ποιότητα των στατιστικών στοιχείων του προγράμματος δεν αμφισβητείται από κανέναν κι επ’ ουδενί από την ελληνική κυβέρνηση» τονίζει ο υπουργός Οικονομικών Ευκλείδης Τσακαλώτος σε δήλωσή του προς την γερμανική εφημερίδα.
Και συμπληρώνει: «Θα ήταν απρεπές ο υπουργός Οικονομικών να σχολιάσει μια δικαστική απόφαση και σε κάθε περίπτωση η ετυμηγορία σε βάρος του κ. Γεωργίου δεν αφορούσε την κατηγορία της ανάρμοστης ανάμιξης (στην κατάρτιση) των στατιστικών στοιχείων αλλά σε ένα ήσσον ζήτημα το οποίο αφορούσε τη διαδικασία. Κατά συνέπεια, η ποιότητα των στατιστικών στοιχείων του προγράμματος δεν αμφισβητείται από κανέναν κι επ’ ουδενί από την ελληνική κυβέρνηση».
Με απλά λόγια ο Υπουργός Οικονομικών της Κυβέρνησης που έβαλε στο στόχαστρο τον Γεωργίου και μέσω αυτού λοιδόρησε πολιτικούς, κόμματα και πολιτικές διαδρομές, αποδέχεται τα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ από το 2010, αποδέχεται δηλαδή το μέγεθος του ελλείμματος και απαλλάσσει τον επικεφαλής της από την κατηγορία του «μαγειρέματος» των στατιστικών στοιχείων προκειμένου να δικαιολογηθεί η επιλογή των μνημονίων και της επιτροπείας…

Τινάζει δηλαδή στον αέρα τη βάση της πολιτικής αλητείας που κυριάρχησε στην Ελλάδα και πάνω της χτίστηκε το αφήγημα των πουλημένων πολιτικών που έφεραν τα δεινά των μνημονίων για να εξυπηρετήσουν τους ξένους «αφεντάδες τους», των προδοτών που το 2011 εξαγριωμένα πλήθη αλλόκοτων πολιτικών πεποιθήσεων ζητούσαν τις «κρεμάλες» στο Σύνταγμα, των «γερμανοτσολιάδων» και Νενέκων!

Η λογική συνέχεια αυτών των δηλώσεων οδηγεί στην αναζήτηση επιτέλους των πραγματικών ευθυνών για το δημοσιονομικό εκτροχιασμό της χώρας και βάζει ίσως για πρώτη φορά στο κέντρο της συζήτησης και στην πλευρά των Κυβερνόντων τα «κατορθώματα» της κυβέρνησης Καραμανλή.

Λέω για τη λογική συνέχεια…
Αλλά είναι πολύ δύσκολο να μιλήσεις για λογική, ειδικά στην πολιτική ζωή του τόπου τα τελευταία χρόνια, όταν το οποιοδήποτε αφήγημα για την επόμενη ημέρα της χώρας, δεν ξεκινά από την ανάλυση και συζήτηση των πραγματικών αιτίων και άρα την αναζήτηση των πραγματικών πολιτικών ευθυνών, μα αντίθετα προσαρμόζει «τα αίτια» στο μικροπολιτικό συμφέρον που σταθερά βλέπει προς τη διαχείριση της εξουσίας.

Προφανώς τίποτα δεν είναι τυχαίο. Ειδικά για τη σημερινή Κυβέρνηση που έχει διαψεύσει κάθε προσδοκία, που έχει διαγράψει κάθε προεκλογική δέσμευση, που έχει γαντζωθεί στην εξουσία με νύχια και δόντια, η κατάρρευση της καρδιάς του βασικού πολιτικού αφηγήματός της, η αθώωση των υποτιθέμενων ενόχων, μεγιστοποιεί τις δικές της ευθύνες και υπογράφει, το δεδομένο, πολιτικό τέλος της.

Ένα τέλος που δεν μπορούν να σώσουν ούτε οι διορισμοί, ούτε η νέου τύπου οικογενειοκρατία, ούτε η «Μαδουροποίηση» της ελληνικής πολιτικής ζωής.

Η μόνη τους ελπίδα είναι η επένδυση στη λήθη με το πέρασμα των χρόνων, όλων όσων ειπώθηκαν, όσων έγιναν και όσων δεν έπρεπε να γίνουν.
Επένδυση όμως χαμηλής απόδοσης για ένα λαό που ευτυχώς ακόμη… έχει μνήμη.

Βασίλης Ραούλης