Γενικώς … πολλά σκουπίδια!

Κάτι τέτοιες ημέρες θυμάμαι εκείνη την απίστευτη δήλωση της Δούρου, υποψήφιας του ΣΥΡΙΖΑ για την περιφέρεια Αττικής και νυν Περιφερειάρχη το 2014 ότι «Αλλιώς μαζεύει τα σκουπίδια ένας μνημονιακός και αλλιώς ένας αντιμνημονιακός»!

Θυμάμαι και εκείνα τα «υπέροχα»  Χριστούγεννα του 2012 που αντί για δένδρα είχανε διακοσμήσει με τα χρώματα των γιορτών τους λόφους των σκουπιδιών που βρίσκονταν στις πόλεις. Θυμάμαι και τα τότε στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ και κάποιους σημερινούς βουλευτές να συμπαραστέκονται με πάθος στις απεργίες της ΠΟΕ ΟΤΑ!

Κάπως έτσι μου έρχονται στο μυαλό οι επιθέσεις με μολότοφ εναντίον απορριμματοφόρου στην Αθήνα που … τόλμησε να βγει από το αμαξοστάσιο ή τις επιθέσεις εναντίον όσων ζητούσαν να καθαριστούν οι πόλεις.

Τότε έφταιγαν τα μνημόνια που έφεραν περιορισμούς στις προσλήψεις προσωπικού στους Δήμους αλλά όχι τυχαία, διότι σύμφωνα με τους τότε «επαναστάτες των σκουπιδιών», όλα ήταν ενταγμένα σε ένα γενικότερο σχέδιο ιδιωτικοποίησης των υπηρεσιών του δημοσίου (των Δήμων στην προκειμένη περίπτωση) που μπορούν να αποφέρουν κέρδος σε αυτούς που θα τα διαχειριστούν!

Όσοι ζητούσαν εκσυγχρονισμό των διαδικασιών ήταν αυτόματα «πουλημένοι» και πράκτορες συμφερόντων! Διαγωνισμοί αναβάλλονταν, αποφάσεις δεν υλοποιούνταν και πήγαινε λέγοντας, καθώς όλοι βολεύονταν με την ιστορία των 8μηνιτών …

Όλοι όμως ξεχνάνε την απίστευτη τακτική, ήδη από τη δεκαετία του ’80, της πρόσληψης ατόμων στην καθαριότητα των Δήμων, λόγω των μεγάλων αναγκών, που όμως πολύ γρήγορα μετατάσσονταν σε διοικητικές θέσεις, επικαλούμενοι τα τυπικά τους προσόντα με αποτέλεσμα να αδειάζουν και πάλι οι θέσεις στην καθαριότητα και να προκύπτουν και πάλι οι αναγκαιότητες έκτακτου προσωπικού!

Έτσι και οι Δήμαρχοι  αξιοποιούσαν  στο βαθμό του δυνατού την εκλογική τους πελατεία και το κράτος δεν αναλάμβανε  υποχρεώσεις «αορίστου χρόνου»…

Στα αλήθεια δεν θα είχε ενδιαφέρον να μάθουμε για παράδειγμα, στο Δήμο Λαρισαίων, πόσοι από τη δεκαετία του ’80 μέχρι και πρόσφατα, προσλήφθηκαν στις υπηρεσίες καθαριότητας και πόσοι από αυτούς παρέμειναν σε αυτήν μέχρι και σήμερα;

Και αν αυτά ήταν τα καμώματα του «παλιού» που έφευγε, το «καινούργιο» που ήρθε ακολούθησε πιο απλές διαδικασίες:

Ένας Υπουργός αποφασίζει ανανέωση των συμβάσεων των ήδη συμβασιούχων στην καθαριότητα και παρόλο που όλοι του λένε πως κάτι τέτοιο δεν μπορεί να περάσει καθώς αντίκειται και στο Σύνταγμα και στους υπάρχοντες νόμους, αυτός έχοντας την εμπειρία της «επιτυχημένης» παρέμβασης του στο θέμα των ορυχείων της Χαλκιδικής, χαμογελώντας διαβεβαιώνει τους πάντες να μην ανησυχούν γιατί όλα θα … περάσουν!

Και όταν δεν «περνάνε» μένουν ξεκρέμαστοι και απλήρωτοι οι συμβασιούχοι, αλλά ο ίδιος δεν νοιώθει την παραμικρή ανάγκη να ζητήσει μια συγγνώμη, να αναλάβει τις ευθύνες του. Θα μου πείτε θα αφήσει την καρέκλα του για μερικούς τόνους σκουπιδιών;

Άλλωστε δεν φταίνε ποτέ σε αυτή τη χώρα οι πραγματικά υπεύθυνοι αλλά πάντοτε οι άλλοι: Η αντιπολίτευση, τα κόμματα, οι κακοί που θέλουν να επενδύσουν σε κρίσεις και να ρίξουν την Κυβέρνηση υπουργών που συνομιλούν με υποδίκους, που υπογράφει αβέρτα μνημόνια, που ξεχνά μονίμως το πρόσφατο παρελθόν της!

Και μετά έρχεται η ώρα του πάρτα όλα Πρωθυπουργού, που δίνει λύσεις σε όλα, που ξεπερνά τους πάντες με την μπάντα! Και όταν και αυτός – όπως σταθερά μέχρι τώρα – γλιστρά στα σκουπίδια της δικής του πολιτικής, μένουν οι σωροί των σκουπιδιών για να θυμίζουν ότι η πολιτική αυταρέσκεια κάποιων «σωτήρων» δημιουργεί τα μεγαλύτερα κοινωνικά σκουπίδια!

Και μετά θα έρθουν οι επικλήσεις για το κοινωνικό κόστος, το κοινωνικό σύνολο, των ασθενειών από τις υψηλές θερμοκρασίες για να καταλήξουμε στο γνωστό αποτέλεσμα της ανανέωσης του ραντεβού με τα σκουπίδια στην επόμενη χρονική περίοδο…

Γιατί χωρίς σκουπίδια και στην πολιτική και στην καθημερινότητα αυτή η χώρα δυστυχώς δεν μπορεί.

Βασίλης Ραούλης