Δύσκολο να πεις όχι: ΝΑΙ ΣΕ ΟΛΑ!

«ΜΑ καλά, ούτε ένας; Ούτε ένας με λίγο φιλότιμο, ένας να μας πει ντρέπομαι γι’ αυτά που έλεγα, πάω σπίτι μου; Ούτε ένας;» έγραφε χθες στο πρωτοσέλιδο της σχόλιο η Athens Voice, σχολιάζοντας την ευκολία με την οποία οι άλλοτε πολέμιοι των μνημονίων εκφωνούσαν στεντορεία  τη φωνή το «ΝΑΙ σε όλα»…

ΤΥΧΑΙΝΕΙ να γνωρίζω καλά, τέσσερις βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ…Επαρχίας όλοι τους και όχι από τους λεγόμενους  πρωτοκλασσάτους…Έζησαν ως τα πενήντα τους οι δυο, ως τα εξήντα τους οι άλλοι δυο, μια ζωή σαν των απλών ανθρώπων τις ζωές: με εισόδημα μεταξύ 800 και 1000 ευρώ μηνιαίως και με μεγάλα διαστήματα ανεργίας…Στην Αριστερά ενταγμένοι χωρίς ιδιαίτερη δραστηριότητα, πέραν της συμμετοχής τους σε εκδηλώσεις…Συνδικαλιστές οι δυο απ’ αυτούς, καμία ωστόσο σχέση με το αποκρουστικό πρόσωπο του συνδικαλιστή: μειλίχιοι και μάλλον διαλλακτικοί.

ΤΟΥΣ χαιρόμουν για την αξιοπρεπή τους ζωή…Ώσπου μια μέρα, οι τρείς απ’ αυτούς (ο  τέταρτος είχε αρχίσει να πρωταγωνιστεί στον ακτιβισμό του 2012) αποδέχτηκαν την πρόταση των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ να συμπληρώσουν (προσοχή όχι να συμμετάσχουν, αλλά να συμπληρώσουν) το ψηφοδέλτιο του κόμματος στην πόλη τους…Το έκαναν με «βαριά καρδιά» αν κρίνει κανείς από τον σχεδόν αδιάφορο τρόπο με το οποίο κινήθηκαν την προεκλογική περίοδο για τις εκλογές του Ιανουαρίου του 2015: πίστευαν ότι είχαν μηδαμινές πιθανότητες να εκλεγούν και δεν επένδυσαν ούτε σε εμφανίσεις στα ΜΜΕ, ούτε σε ομιλίες σε συγκεντρώσεις, ούτε σε άλλες ασκήσεις ατομικής προβολής…Προείχε η νίκη του κόμματος κι όχι η προσωπική επιτυχία…

ΟΙ ΔΥΟ κέρδισαν την εκλογή: ο ένας γιατί στο νομό του βγήκαν σχεδόν όσοι ήταν υποψήφιοι κι ο άλλος γιατί το φαβορί του ψηφοδελτίου (πρωτοκλασσάτο στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ) δεν δικαίωσε τον τίτλο του και δεν εξελέγη…Οι άλλοι δυο ό,τι δεν κατάφεραν τον Ιανουάριο του 2015 το κατάφεραν τον Σεπτέμβριο του 2015 όταν έφυγαν από τη μέση οι της «Λαϊκής Ενότητας» και βρέθηκαν εν μια νυκτί «διορισμένοι» (λόγω λίστας πλέον) βουλευτές…

ΟΧΙ, δεν εκπροσωπούν ακόμη και τώρα, την γνωστή αλαζονεία του μέσου βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ που εκφωνεί διχαστικούς δεκάρικους…Διατηρούν  το ίδιο χαμηλό προφίλ και δεν υψώνουν τους τόνους…Ίσως, γιατί αποφεύγουν την έκθεση στα ΜΜΕ και τις ομιλίες στη Βουλή…Σχεδόν απέχουν και από τις δραστηριότητες του κόμματος στις περιφέρειες τους, μόνο σε κάποιες εκδηλώσεις τους συναντάς, χωρίς να ενοχλείσαι από το ύφος τους, δεν έχουν καβαλήσει το καλάμι, δεν άλλαξαν το στυλ τους…

ΕΧΕΙ ωστόσο, αλλάξει η ζωή τους…Για πρώτη φορά έχουν τόσα λεφτά στην τσέπη τους…Για πρώτη φορά κινούνται χωρίς να τους πιέζει το κόστος χρήσης του αυτοκίνητου τους… Ο ένας νοικιάζει διαμέρισμα στο Κολωνάκι…Η γυναίκα ενός από τους άλλους αφηγείται στις φίλες της ιστορίες από τις διακοπές των Χριστουγέννων στην Ιταλία…Δεν περνούν απαρατήρητοι πια…Το κοινωνικό τους στάτους άλλαξε…Τους καλούν σε εκδηλώσεις, ζητούν τη γνώμη τους οι πολίτες στον δρόμο, τους χαιρετούν και οι άγνωστοι, τους κολακεύουν άνθρωποι που έως χθες τους σνόμπαραν…Έχουν συνοδό ή συνοδούς,  δεν οδηγούν οι ίδιοι το αυτοκίνητο που τους έδωσε η Βουλή…

ΦΕΡΝΟΝΤΑΣ στο μυαλό τους πως ζούσαν μέχρι χθες, νοιώθουν ότι ο «χρυσούς αιών» γι’ αυτούς άρχισε το 2015…Κι είναι φυσικό, να εύχονται να μην τελειώσει ποτέ…Ξέρουν συνεπώς, ότι το «ναι σε όλα» είναι μια ψήφος που μπορεί να μην οδηγεί στην αιωνιότητα, αλλά εξασφαλίζει τη συνέχεια του ονείρου…Ξέρουν επίσης, ότι το όνειρο θα τελειώσει σ’ ένα – δύο ή και περισσότερα χρόνια, αλλά είναι ανθρωπίνως αδύνατο να θελήσουν να το «τελειώσουν» οι ίδιοι…

ΔΕΝ τους δικαιολογούν ολ’ αυτά, αλλά εξηγούν πολλά…Θέλει μεγάλη δύναμη να επικαλεστείς το φιλότιμο και να γυρίσεις στην αφάνεια…Οικονομική και κοινωνική…Τόση δύναμη είχαν μόνο οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ που έφυγαν τον Αύγουστο του 2015 και πολιτεύτηκαν με την Λ.Α.Ε αλλά αυτοί πιθανότατα, πίστευαν ότι ο λαός θα εκτιμήσει την συνέπεια τους και θα ξανακερδίσουν μια θέση στην Βουλή…

ΣΤΑ 27 μου χρόνια, είχα δεχθεί πρόταση από τον Κοσκωτά για να δουλέψω σε μια από τις εφημερίδες του…Ακούγονταν πολλά τότε και δεν ήξερα τι να κάνω…Η τύχη  το έφερε να συναντήσω  τον μεγάλο Μάνο Χατζήδακι (που  διηύθυνε το περιοδικό «Τέταρτο» του Κοσκωτά) και ζήτησα τη γνώμη του:

-Να πας, μου είπε, δεν έχεις  κανένα λόγο ν’ αρνηθείς, είναι καλή δουλειά…Πρόσεχε τα λεφτά που θα σου δώσουν όμως: να ζητήσεις τόσα, ώστε αν χρειαστεί να πεις «όχι» να ξέρεις ότι  θα μπορέσεις να τα βρεις και αλλού…Γιατί, αν σου δώσουν τόσα που ξέρεις ότι δεν θα τα ξαναπάρεις από καμία άλλη δουλειά πότε στη ζωή σου, δεν θα μπορέσεις να πεις «όχι» σε ό,τι κι αν σου ζητήσουν!…

ΠΟΣΟΙ άραγε από τους 153 της πλειοψηφίας των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ εγκαταλείποντας τη Βουλή θα έχουν την ευκαιρία να διατηρήσουν, μέσω άλλης δουλειάς, επίπεδο ζωής σαν αυτό που τους  διασφαλίζει η βουλευτική αποζημίωση των περίπου 6.000 ευρώ το μήνα;

Ανδρέας Γιουρμετάκης