Ανεύθυνη αντιπολίτευση, ξανά!

Η πολιτική είναι το βασίλειο του παρόντος. Το τι λέχθηκε στο παρελθόν και οι υποσχέσεις για τα μελλούμενα αφορούν την επικοινωνία. Το ζέον είναι το τώρα. Από την άποψη αυτή, χτες στην Βουλή υπεύθυνα συμπεριφέρθηκαν οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝΕΛ. Εκείνοι της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ και του Ποταμιού, έθεσαν το κομματικό συμφέρον υπεράνω του εθνικού.

Τα επιχειρήματα κατά της υπερψήφισης του πολυνομοσχεδίου («4ου μνημονίου») είναι έωλα. Η κριτική στις «καθυστερήσεις» της κυβέρνησης είναι άσχετη με την έγκριση ή απόρριψη συγκεκριμένων μέτρων. Όσον αφορά τις διαπραγματευτικές επιδόσεις της ομάδας του Ευκλείδη Τσακαλώτου, είναι πολύ αμφίβολο αν μια κυβέρνηση -π.χ. ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-Ποταμιού- θα διαπραγματευόταν με τους εταίρους μας πολύ καλύτερα (ή πολύ χειρότερα εδώ που τα λέμε). Πάντως δεν το έκανε όταν ήταν στα πράγματα.

Όσοι πρεσβεύουν έξαφνα τη «δομική αντιπολίτευση», πατάνε μεν σε μια πολιτική αντίληψη, που όμως δεν τολμούν να τη διακηρύξουν ανοικτά• αντιθέτως, οι πάντες ομνύουν πως «ό,τι είναι θετικό το υπερψηφίζουν». Αποτελεί επίσης ιδεοληψία εκτός τόπου και χρόνου η φοβία πως αυτού του είδους η δομική αντιπολίτευση δικαιολογείται λόγω του ότι ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ απεργάζονται ένα καθεστώς τύπου Μαδούρο (ή -ακόμα χειρότερα- «Βορείου Κορέας»). Μάλλον σαν φιλελεύθεροι μεταρρυθμιστές θα μείνουν στην ιστορία οι άνθρωποι.

Τι μας πρότεινε με την αρνητική ψήφο στα μέτρα η αντιπολίτευση; Την ρήξη με τους δανειστές, στο όνομα της μετατροπής μας σε μια «αποικία λιτότητας» (sic) κατά Κυριάκο Μητσοτάκη όπου «κανένα σπίτι δεν θα έχει ιδιοκτήτη» (sic) κατά Φώτη Γεννηματά; Γελοιότητες! Την πιο αποφασιστική εφαρμογή νεοφιλελεύθερων μεταρρυθμίσεων που υπαινίσσεται μεν η ΝΔ, αλλά (miracolo!) χωρίς απολύσεις ή μειώσεις του συνταξιοδοτικού κόστους ή αποδυνάμωση των συνδικάτων ή επέκταση της φορολογικής βάσης ή… ή…;

Απλά, την Πέμπτη βράδυ η αντιπολίτευση πούλησε κι αυτή με τη σειρά της τον δέοντα «σανό» στους παραζαλισμένους υπηκόους. Business as usual.

Μένει η ουσία: το πολυνομοσχέδιο προχωρά σε μέτρα που διευκολύνουν την υγιή επιχειρηματικότητα και ιδιωτικοποιεί μια σειρά από υπηρεσίες που διαλύθηκαν και απαξιώθηκαν από την κρατική διαχείριση. Μειώνει λελογισμένα το οικονομικό άχθος του παρελθόντος (συντάξεις) μπας και μείνει κανένας πόρος για το μέλλον (τα παιδιά και τους νέους, την τεκνοποιία, την εκπαίδευση). Επεκτείνει με γενναιότητα την φορολογική βάση, στην πιο δίκαιη κοινωνικά μεταρρύθμιση της Μεταπολίτευσης, μετά το ΕΝΦΙΑ.

Οι «δανειστές» -και οποιοσδήποτε σώφρων άνθρωπος εδώ που τα λέμε- γνωρίζουμε εδώ και μια γενιά πως δεν είναι δυνατό να συνεχίσει η ελληνική οικονομία με επιχειρήσεις 2, 3, 5 ανθρώπων (που κατ’ ευφημισμό η καθεστωτική προπαγάνδα ονομάζει «μικρομεσαίες», ενώ είναι «πολύ μικρές»). Πως χρειάζεται γενναία μεταβίβαση πόρων και εξουσίας από τα αδήλωτα στα δηλωμένα εισοδήματα (διαδικασία που κατ΄ευφημισμό τα παπαγαλάκια της παραοικονομίας ονομάζουν «υπερφορολόγηση»). Γνωρίζουμε πως οι βασικές κοινωνικές υπηρεσίες του κοινωνικού κράτους (η παιδεία, η υγεία, η μετακίνηση, η στέγαση και η ασφάλεια) στον σύγχρονο κόσμο είναι και πολιτική και αγορά. Χρειάζονται λελογισμένες ιδιωτικοποιήσεις και διευκόλυνση των ιδιωτών που δραστηριοποιούνται στους τομείς αυτούς, όπως χρειάζεται και κρατικό πλαίσιο λειτουργίας.

Όλα αυτά δεν είναι «νέες» ή «παράλογες» απαιτήσεις των δανειστών. Το ΔΝΤ, ο ΟΟΣΑ, η Παγκόσμια Τράπεζα, η Κομισιόν και τα ρέστα τα επαναλαμβάνουν με συνέπεια αυτά, εδώ και τριάντα χρόνια!

Το πολυνομοσχέδιο, που το ψήφισαν μόνο οι κυβερνώντες, επικυρώνει λογικά και προφανή πράγματα, που υπηρετούν τη βιωσιμότητα της οικονομίας, της δημοκρατίας και της κοινωνίας μας. Ως συνήθως, οι αντιπολιτευόμενοι προτίμησαν τις εύκολες λαϊκιστικές κορόνες και το κλείσιμο του ματιού στους ισχυρούς του «ancien regime». Όταν πάψουμε να παραγγέλλουμε αυτή τη συνταγή, θα έχουμε κάνει ένα βήμα μπροστά.

Του Νίκου Ράπτη, εκπαιδευτικού