Τι είναι ένα ακόμη μνημόνιο μπροστά στην αιωνιότητα!

Παρακολουθώντας τα επιχειρήματα με τα οποία πολιτικά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝΕΛ προσπαθούν να δικαιολογήσουν το 4^ο μνημόνιο, εύκολα μπορεί να οδηγηθεί κάποιος στο συμπέρασμα ότι ζούμε τη φάση της συνειδητής αφέλειας και κοροϊδίας.

Αφέλειας γιατί με πυροτεχνήματα και λεκτικές πομφόλυγες η πραγματικότητα μετατρέπεται σε ένα πραγματικό παραμύθι.

Κοροϊδίας γιατί η προσπάθεια να δικαιολογηθούν δεκάδες ψέματα οδηγεί στη χρησιμοποίηση ακόμη περισσότερων ψεμάτων, που προκαλούν την κοινή νοημοσύνη.

Έτσι με ευκολία η μείωση των συντάξεων μετατρέπεται σε «μεταρρύθμιση που στοχεύει στη μείωση του συνταξιοδοτικού κόστους» και η μείωση του αφορολόγητου και η επιπλέον επιβάρυνση όλων με νέους φόρους σε «μεταρρύθμιση με την οποία διευρύνεται η φορολογική βάση»! Τόσο απλά και τόσο προκλητικά!

Η παράταση της επιτήρησης της χώρας για τα επόμενα χρόνια μετονομάζεται σε «τέλος των μνημονίων» και η νομοθέτηση πολιτικών που οδηγούν σε αφαίμαξη άλλων 4,5 δις από τους μισθωτούς, τους συνταξιούχους και τους επαγγελματίες σε μέτρα με «μηδενικό δημοσιονομικό ισοζύγιο».

Η νομοθέτηση της δέσμευσης για πρωτογενή πλεονάσματα μετά το 2018 ύψους 3,5 %, θεωρείται κάτι πολιτικά ουδέτερο άσχετα αν τα τωρινά «πλεονάσματα» είναι στηριγμένα στο αίμα και το δάκρυ των πολιτών.

Τα «αντίμετρα» θα δοθούν στο μέλλον (τι είναι άλλα τρία χρόνια λιτότητας και διάλυσης των πάντων) αλλά μετατρέπονται σε επιχειρήματα για να δικαιολογήσουν επιλογές με άμεση εφαρμογή.

Η διάψευση κάθε προεκλογικής δέσμευσης και κάθε «κόκκινης γραμμής» εύκολα ξεχνιέται και δικαιολογείται με «την ανάγκη προσαρμογής στην πραγματικότητα» είτε με τους «κακούς δανειστές» που όμως γίνονται καλοί, όταν οι θέσεις τους για το χρέος ταυτίζονται με μέρος των επιδιώξεων των σύγχρονων πολιτικάντηδων.

Και αν όλα αυτά συγκρουστούν με την λογική και την αντίδραση ακόμη και αυτών που ανέμεναν κάτι καλύτερο από τη σημερινή Κυβέρνηση,  το οπλοστάσιο της πολιτικής απάτης έχει και άλλα όπλα! Το μνημόνιο δεν είναι μνημόνιο αλλά «νομοθέτηση   αντιμέτρων τριετίας», η επιβάρυνση της ελληνικής οικογένειας με νέα φορολογική βάρη δεν είναι και άσχημη γιατί οι «προηγούμενοι επιβάρυναν περισσότερο τους πολίτες» και βεβαίως οι ευθύνες βαρύνουν όλους τους άλλους για την μη επίτευξη των προσδοκώμενων ρυθμών ανάπτυξης.

Αν και αυτά δεν πείσουν τότε από το χρονοντούλαπο της ιστορίας θα εμφανιστούν τα γνωστά επιχειρήματα για αυτούς που θέλουν να υπομονεύσουν τη λαοπρόβλητη κυβέρνηση ( που με το ζόρι φθάνει στο 15%) και να κάνουν κακό στη χώρα σε μια «τόσο κρίσιμη στιγμή»!

Δεν υποστηρίζω ότι η πολιτική δημιουργεί το χώρο μέσα στον οποίο ανθεί η αλήθεια και η αντικειμενικότητα. Αλλά δεν μπορώ να θυμηθώ πότε στο παρελθόν, τόσο ψέμα, τόση αθλιότητα και τόσο συνειδητή προσπάθεια παραπλάνησης. Θα ήθελα να μιλήσω για μια αρρωστημένη κατάσταση αλλά και πάλι δε νομίζω ότι μπορεί να περιγράψει την πραγματικότητα.

Το μόνο σίγουρο είναι ότι μπαίνουμε στην περίοδο των «και των δύο χεριών»!

Από τη μία αυτοί που θα ψηφίσουν και με τα δύο τους χέρια το νέο μνημόνιο και από την άλλη αυτοί που ζώντας τα αποτελέσματα αυτών των μέτρων θα ανταμείψουν τους πολιτικούς απόγονους των αδελφών Γκρίμ, με τη γνωστή κίνηση και των δύο υψωμένων χεριών…

ΥΓ

Μετά τις δηλώσεις του Πρωθυπουργού ότι «αναμένεται τσουνάμι επενδύσεων στη χώρα μας», ας είμαστε προετοιμασμένοι για τα … χειρότερα!

Βασίλης Ραούλης