Ο περιούσιος λαός ως δωδέκατος παίκτης…

ΑΣ υποθέσουμε ότι για όσα έγιναν μέσα και έξω από το Πανθεσσαλικό στάδιο το Σάββατο, φταίνε οι «αρμόδιοι»…Γενικώς και αορίστως…Αρκεί αυτό για να εξηγήσουμε το κοινωνικό φαινόμενο «άντρας ηλικίας 40 ετών ξεκινάει από την Αθήνα ή την Θεσσαλονίκη μαζί με φίλους του για να δώσει μάχη σώμα με σώμα πριν καν αρχίσει το ματς στους δρόμους του Βόλου;» Όχι βεβαίως…

ΕΦΤΑΣΑ στο Πανθεσσαλικό μια ώρα πριν το ματς για να παρακολουθήσω τον περί ου ο λόγος τελικό. Χρειάστηκε (παρ’ ότι ευνοημένος λόγω ιδιότητος σε σχέση με τους «κοινούς θνητούς») να περάσω από τρία αστυνομικά μπλόκα και λίγο πριν φτάσω στην είσοδο των VIP, η πρώτη εικόνα που είδα, ήταν η εικόνα μερικών νοσηλευτών του ΕΚΑΒ να δένουν με γάζες τα σπασμένα κεφάλια καμιά δεκαριά οπαδών της ΑΕΚ που αντιμετώπιζαν το γεγονός με απίστευτη ηρεμία: σα να τους έπαιρναν την πίεση ή να τους έκαναν αντιγριπικό εμβόλιο!…

ΜΠΑΙΝΟΝΤΑΣ στο γήπεδο δεν ήταν τα «ντου» πότε των οπαδών του ΠΑΟΚ και πότε εκείνων της ΑΕΚ εναντίον αλλήλων υπό τα απαθή βλέμματα των αστυνομικών, που με ξάφνιασαν (αυτό το περίμενα), αλλά οι γλάστρες που εκτόξευαν πάνω από τα κεφάλια των επισήμων οι ευρισκόμενοι στις κερκίδες με τα ακριβά εισιτήρια της μιας και της άλλης πλευράς!…Ολ’ αυτά πριν αρχίσει το ματς, πριν αρχίσει δηλαδή, η αποκαλούμενη «γιορτή του ελληνικού ποδοσφαίρου»…

ΤΟ εντελώς «παράδοξο» τώρα: την ώρα που εξελίσσονται ολ’ αυτά στο γήπεδο οι ομάδες μπαίνουν σα να μην έχει συμβεί το παραμικρό, κατεβαίνουν στο χορτάρι (κουστουμαρισμένοι, τρομάρα τους!) κι οι δύο πρόεδροι και η εκφωνήτρια από τα μεγάφωνα του σταδίου ζητάει από όλους μας να τηρήσουμε ενός λεπτού σιγή για τον νεαρό Κύπριο οπαδό του ΠΑΟΚ που έχασε τη ζωή του λίγα 24ώρα πριν, καθώς προσπάθησε να ξεφύγει από χούλιγκανς…Ω του θαύματος, όλη η καφρίλα που μέχρι εκείνη τη στιγμή βριζόταν, μαχαιρώνονταν, δέρνονταν και αντάλλασε γλάστρες, κροτίδες και καρέκλες, σηκώνεται όρθια και ευλαβικά αποτίει φόρο τιμής στο θύμα του χουλιγκανισμού (λες και οι ίδιοι ήταν αμέτοχοι σ’ αυτόν), χειροκροτώντας θερμά με την ολοκλήρωση των 60 δευτερολέπτων ανακωχής, για να συνεχίσει αμέσως μετά ό,τι άφησε στη μέση για να τιμήσει το νεκρό: τα μπουνοκλωτσίδια, τη χυδαία συνθηματολογία, την ανταλλαγή μπουκαλιών και γλαστρών και τις απειλές για ξεκαθάρισμα των λογαριασμών μετά το ματς…

ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕ η στιγμή της ανακωχής των 60’’ να είναι remake της θαυμάσιας γαλλικής ταινίας «Καλά χριστούγεννα». Στην ταινία αυτή του Κριστιάν Καριόν, που το 2005 κέρδισε το όσκαρ καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας περιγράφεται η συγκλονιστική ιστορία που συνέβη τα πρώτα Χριστούγεννα από την έναρξη του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, τον χειμώνα του 1914, όταν περισσότεροι από ένα εκατομμύριο στρατιώτες εγκατέλειψαν τα χαρακώματα για λίγες στιγμές και ανταλλάσοντας ευχές γιόρτασαν με τον εχθρό παίζοντας ποδόσφαιρο, πριν αρχίσουν και πάλι να πυροβολούν οι μεν εναντίον των δε…

ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕ να είναι ριμέϊκ της ταινίας…Δεν μπορεί να είναι όμως, γιατί στην ταινία την πρωτοβουλία για ανακωχή την είχαν οι στρατιώτες αψηφώντας μάλιστα τις διαταγές των ανωτέρων τους και το ποδόσφαιρο λειτούργησε ως «γιορτή» στο διάλλειμα ενός πραγματικού πολέμου…Στο Πανθεσσαλικό αντιθέτως, το ποδόσφαιρο ήταν η αφορμή για πόλεμο κι η ανακωχή μια στιγμιαία ανάπαυλα για να τιμηθεί ένας νεκρός που έχασε τη ζωή του για το πιο γελοίο διακύβευμα…

ΔΕΝ είναι ελληνικό φαινόμενο ο χουλιγκανισμός…Αλλά δεν απασχολεί κανέναν και η άνθισή του…Δεν απασχολεί κανέναν το εύρος του… Δεν απασχολεί κανέναν το γεγονός ότι δεν αφορά πλέον πιτσιρικάδες, αλλά μεσήλικες που δεν διακατέχονται από το σύνδρομο της μετεφηβικής ηλικίας…Αφορά ένα ευρύτατο τμήμα του ελληνικού πληθυσμού – ένα μεγάλο κομμάτι του αποκαλούμενου «ώριμου» ελληνικού λαού – που δείχνει να έχει συσσωρευμένη οργή για εντελώς λάθος λόγους!…Κρίσιμο μέγεθος αυτό το κομμάτι πάντως, για τη διαμόρφωση των «θέλω» της ελληνικής κοινωνίας, πιθανότατα εξηγεί γιατί στις τελευταίες εκλογικές αναμετρήσεις ήτταται κατά κράτος ο μετριοπαθής λόγος και θριαμβεύει ο φανατισμός στην δεξιά ή την αριστερή έκφανσή του…

ΕΞΗΓΕΙ επίσης, πιθανότατα γιατί στις τελευταίες εκλογικές αναμετρήσεις θριαμβεύει ο τσαμπουκάς και η γιούργια εις βάρος της άποψης: ποιος να τολμήσει να μιλήσει στον διπλανό του το σαββατόβραδο υπέρ της αναγκαιότητος να τον σεβαστεί και ν’ απολαύσει τη «γιορτή του ποδοσφαίρου»; Εξηγεί ακόμη, γιατί αποθεώνεται ο μάγκας που καταφέρνει να  κερδίσει όποιες μεθόδους και αν χρησιμοποιήσει. Είτε στο ποδόσφαιρο, είτε στην πολιτική, είτε στο επιχειρείν.

«ΙΒΑΝ ΣΑΒΒΙΔΗΣ» φώναζε ρυθμικά ο λαός του ΠΑΟΚ μετά το ματς, επιβεβαιώνοντας το γεγονός ότι ενώ σ’ όλο τον κόσμο δοξάζονται οι σταρ της μπάλας (Ρονάλντο, Μέσι, Μπουφόν), στην Ελλάδα δοξάζονται πλέον οι πρόεδροι με τα χοντρά πορτοφόλια (Μαρινάκης, Σαββίδης, Μελισσανίδης), ή την πολλή μαγκιά (ο Μαρινάκης ως τώρα, ο Σαββίδης από ‘δω και πέρα, ή το πιο τρανό παράδειγμα ο Μπέος που εξαργύρωσε τη μαγκιά στο προεδριλίκι, με δημαρχιακό θώκο!)…

ΟΧΙ το ψάρι δεν βρομάει μόνο από το κεφάλι…Το κεφάλι, το μόνο για το οποίο καλείται ν’ απολογηθεί είναι ότι δεν στηλιτεύει την ουρά αλλά την κολακεύει πότε ως «περιούσιο λαό» και πότε ως «δωδέκατο παίκτη»…Αλλά γιατί να το κάνει; Μήπως αυτή δεν είναι η ισχύς του;…

ΕΝ κατακλείδι: η αντιδημοφιλής Μάργκαρετ Θάτσερ που ως νοικοκυρά ήξερε καλά ότι «δεν κάνεις ομελέτα αν δεν σπάσεις αυγά» δεν κατάφερε μόνο να αντιμετωπίσει το οικονομικό πρόβλημα της χώρας της, αλλά και τον χουλιγκανισμό…Τυχαίο; Δεν νομίζω…

Ανδρέας Γιουρμετάκης