Να καταργηθούν οι Τετάρτες

Είχα την τύχη πριν από λίγες μέρες να παραβρεθώ στην εκδήλωση-παρουσίαση του βιβλίου του Λαρισαίου σκηνογράφου- ζωγράφου και ομότιμου καθηγητή της ΑΣΚΤ, κυρίου Γιώργου Ζιάκα. Την εκδήλωση χαιρέτησε ο Δήμαρχος της πόλης μας και το έκανε με θερμό ομολογουμένως τρόπο, ο οποίος προφανώς αντανακλά τον ειλικρινή θαυμασμό του προς το έργο και την προσωπικότητα του καλλιτέχνη. Την ίδια όμως ειλικρίνεια έδειξε και στις πρώτες του κουβέντες ξεκινώντας το χαιρετισμό και σε αυτές ακριβώς θα ήθελα να σταθώ.

Ίσως αδικώ το Δήμαρχο, μιας και προτίθεμαι να σχολιάσω κάτι που ειπώθηκε σε μία παρουσίαση βιβλίου, στην οποία μάλιστα, όπως προανέφερα, συμμετείχε ο ίδιος με χαρά και όχι απλώς τυπικά, ως άρχοντας της πόλης. Ίσως ενοχληθεί ο αναγνώστης, καθώς θα προσπεράσω την εκδήλωση και θα ασχοληθώ με ένα επιμέρους,φαινομενικά άσχετο θέμα (δε θα έπρεπε βέβαια να υπάρχει ενόχληση, καθώς τίποτα δε θα είχα να προσθέσω ή να αφαιρέσω από τις θαυμάσιες εισηγήσεις των ομιλητών της εκδήλωσης, παρά μόνο την ευγνωμοσύνη μου προς τον καλλιτέχνη για την προσφορά του στη διαμόρφωση της καλαισθησίας μου, αλλά αυτό είναι ιδιωτικό και δεν αφορά το δημόσιο λόγο). Ίσως όμως, όλα τα παραπάνω να είναι ακριβώς ο λόγος για τον οποίο πρέπει να σχολιάσω τις κουβέντες αυτές του Δημάρχου.

Και ποιες είναι αυτές; Ξεκίνησε λοιπόν το χαιρετισμό του λέγοντας “Χθες για μένα ήταν μία πολύ κουραστική ημέρα. Χθες ήταν Τετάρτη. Και κάθε Τετάρτη βλέπω τον κόσμο”. Και συνέχισε στον εγκάρδιο χαιρετισμό της εκδήλωσης. Αυτά λοιπόν τα λόγια, στο συγκεκριμένο σκηνικό χώρο ήταν κάτι το αταίριαστο, κάτι το ενοχλητικό. Και εξηγώ γιατί.

Η τέχνη είναι προσφορά, ακόμα και όταν ο δημιουργός δεν στοχεύει στην προσφορά. Η αναγνώριση της πορείας και του συνόλου του έργου ενός καλλιτέχνη, καλώς εμπράκτως αποδεικνύεται από τις αρχές μιας πόλης ή μιας χώρας, ακόμα και αν ο καλλιτέχνης δεν την επιζητά, αποδέχεται ή αναγνωρίζει. Η επίσημη, δημόσια αναγνώριση αντανακλά  τις ανεπίσημες, ιδιωτικές ευγνωμοσύνες. Είναι ιδανικό, αυτός που εκφράζει ως αρχή την απόδοση τιμής σε έναν καλλιτέχνη να είναι και ο ίδιος κοινωνός του έργου του δημιουργού, έτσι ώστε να εκφράζεται γνήσια και με θέρμη και όχι διεκπεραιωτικά. Πώς όμως, όταν γνήσια και συμμετοχικά εκφράζεις την ευγνωμοσύνη ενός κοινού προς τον δημιουργό, προλογίζεις τον εγκάρδιο χαιρετισμό σου με μία παραδοχή κούρασης, με την έννοια της δυσκολίας και της ενόχλησης, λόγω της συναναστροφής σου με το ίδιο αυτό κοινό, για άλλους όμως λόγους; Γιατί είναι δύσκολο να συναντάς τον κόσμο, όταν ο κόσμος αυτός εκφράζει παράπονα, όταν επισημαίνει παραλείψεις, διεκδικεί ή ακόμα απαιτεί;

Να καταργηθούν οι Τετάρτες; Μία Δημοτική Αρχή που παράγει έργο καθημερινά δε θα χρειάζεται να καταργήσει τις Τετάρτες. Αντιθέτως, θα επιδιώκει τις Τετάρτες για να ακούει, να βελτιώνεται, να συνεχίζει το έργο της μαζί με τους δημότες και όχι ερήμην τους. Οι Τετάρτες δε θα είναι πια κουραστικές.

Θωμάς Δ. Ρετσιάνης