Ο τρανσεξουαλισμός (και) της δημοσιογραφίας

Εκδότες και καναλάρχες να χαριεντίζονται με τους ενίοτε έχοντες την εξουσία ή τους αναμένοντες στην ουρά για να εισέλθουν στο Μέγαρο Μαξίμου γνωρίζουμε πολλούς. Βίντεο, φωτογραφίες, ακόμη και γάτες Ιμαλαΐων έχουν δει ουκ ολίγες φορές το φως της δημοσιότητας, σε τέτοιο βαθμό μάλιστα, που στη συνείδηση του Έλληνα να μην προκαλείται η παραμικρή ανησυχία ή προβληματισμός από τέτοιου είδους συναναστροφές.

Μέρος του συστήματος και οι δημοσιογράφοι, θα πει κανείς. Γιατί τόση απορία με τους “στρατευμένους” ή άλλως, τους εκτελούντες διατεταγμένη υπηρεσία στο πολιτικό σκηνικό;

Καμία απορία επ’ αυτού. Καλοί και κακοί υπάρχουν παντού. Ειδικά οι δεύτεροι που σίγουρα είναι περισσότεροι απ’ όσο νομίζει ο μέσος πολίτης. Απλά, εκτός από την ξετσιπωσιά να καταχρώνται το λειτούργημά τους, διαθέτουν και την ικανότητα να κρύβουν τα περιττώματα της διαπλοκής τους κάτω από το χαλάκι.

Να βλέπω όμως δημοσιογράφους να εκπροσωπούν κόμματα (!) σε τηλεοπτικά πάνελ, αυτό με ξεπερνάει! Στις καρέκλες όπου θα έπρεπε να είναι υπουργοί, βουλευτές και πολιτικά στελέχη, να ξιφουλκούν δημοσιογράφοι μέσων ενημέρωσης, τα οποία διακρίνονται για την αναφανδόν στήριξή τους σε συγκεκριμένους πολιτικούς φορείς!

Κι όλο αυτό, να το αποδέχεται στωικά ο τηλεθεατής, νομιμοποιώντας τοιουτοτρόπως, τη διαπλοκή μεταξύ των εξουσιών και την κατάλυση θεμελιωδών αρχών του λειτουργήματος της δημοσιογραφίας.

Όλα φυσιολογικά λοιπόν στην Ελλάδα μετά από τόσα μνημόνια και τέτοια κατρακύλα. Πολιτικοί και πολίτες που έφαγαν μαζί περί τα 320 δις, δικαστές που έβγαζαν από τα μάτια τους το μαντήλι της Θέμιδος και δημόσιοι λειτουργοί που έχτισαν εξοχικό στη Μύκονο με το μισθό ενός κλητήρα.

Γιατί να μας φαίνεται περίεργο ο τρανσεξουαλισμός (και) της δημοσιογραφίας;

Απόστολος Ράιδος